ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 556

เมื่อลั่วชิงยวนมองไปที่ประตู นางก็เห็นหลายคนถือโคมไฟเข้ามาในเรือน

ดูเหมือนว่าท่านอาลั่วหรงจะมาแล้ว

“ข้าต้องไปก่อน! เจ้าจงจดจำคำของข้าไว้ให้มั่น อย่าได้เล่าเรื่องคืนนี้ให้ผู้ใดฟังเป็นอันขาด!”

“รวมทั้งมารดาและคนรักของเจ้าด้วย!”

“เจ้ามีเจตจำนงสังหารอยู่แล้ว หากเกิดเรื่องผิดพลาดขึ้นมา จะต้องมีคนตายมากกว่าหนึ่งศพ!”

ลั่วชิงยวนเห็นมีดดาบเล่มสีดำสนิทตรงหว่างคิ้วของลั่วอวิ๋นสี่ยังคงอยู่ตรงนั้น นี่อาจจะเป็นเคราะห์หนักของลั่วอวิ๋นสี่ก็ได้ หากนางผ่านพ้นไปได้โดยไร้ซึ่งรอยขีดข่วน เช่นนั้นเคราะห์กรรมสลายไป

หากนางผ่านพ้นไปมิได้ นางคงได้เดือดร้อนหนักเป็นแน่!

ลั่วอวิ๋นสี่หาใช่เพียงผู้เดียวที่ได้รับผลกระทบไม่

ในยามนั้นเอง ลั่วอวิ๋นสี่ก็รู้สึกตะลึงงัน ไฉนวาจาเหล่านี้จึงฟังดูคุ้นหูนัก?

ใช่ฟังดูคล้ายกับสิ่งที่ลั่วชิงยวนเคยกล่าวไว้หรือไม่?

ฝูเสวี่ยผู้นี้ทำนายดวงชะตาไม่เป็นมิใช่หรือ นางเป็นแค่นางรำจากหอนางโลมเท่านั้น ไฉนนางจึงได้เอ่ยวาจาเช่นนั้นออกมา?

“ข้าเข้าใจแล้ว” ลั่วอวิ๋นสี่ตอบพลางขมวดคิ้วแน่น

นางมองผู้ที่อยู่ตรงหน้าด้วยสายตาเคร่งเครียดยิ่ง ราวกับว่านางอยากจะเห็นใบหน้าภายใต้หน้ากาก

เมื่อบังเกิดความคิดเช่นนี้ขึ้นมา ยามที่นางมองฝูเสวี่ยที่อยู่ตรงหน้า ยิ่งมองเท่าไหร่ก็ยิ่งเหมือนลั่วชิงยวนมากขึ้นเรื่อย ๆ

นางมิได้พบหน้าลั่วชิงยวนมานานแล้ว ได้ยินว่านางหมกตัวอยู่ในตำหนักอ๋องอยู่ทุกวี่ทุกวันแล้วก็แช่น้ำยาสมุนไพรเพื่อรักษาร่างกาย

ดูเหมือนว่านับตั้งแต่ลั่วชิงยวนเลิกออกไปไหนมาไหน ฝูเสวี่ยผู้นี้กลับมีชื่อเสียงเลื่องลือในเมืองหลวง

เป็นลั่วชิงยวนจริง ๆ ใช่หรือไม่?

ขณะที่นางกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น คนก็กระโดดออกทางหน้าต่างหนีไปเงียบ ๆ แล้ว

“อวิ๋นสี่? อวิ๋นสี่ เจ้าหลับแล้วหรือไม่?” เสียงร้องไห้ด้วยความร้อนใจของมารดานางดังขึ้นนอกประตู

ลั่วอวิ๋นสี่คิดจะเดินไปเปิดประตู แต่เมื่อนางเห็นโลหิตที่กระอักอยู่บนพื้นและยังมิได้ทำความสะอาด หากมารดารู้เข้านางเกรงว่าอีกฝ่ายจะเป็นกังวลเอาได้

“ท่านแม่ ข้ากำลังจะนอนเจ้าค่ะ” นางมิได้เปิดประตู

เมื่อลั่วหรงได้ยินคนรับใช้บอกว่าลั่วอวิ๋นสี่สั่งให้คนไปต้มยาตอนกลางดึก นางมิทราบว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้นจึงรู้สึกเป็นห่วงยิ่งนัก

ลั่วหรงอยากจะเปิดประตูเข้าไป แต่เมื่อนึกถึงเรื่องที่ลั่วอวิ๋นสี่เอ่ยขึ้นระหว่างที่ทะเลาะกันเมื่อคืนนี้ นางก็ลังเลใจแล้วชักมือกลับ

หลังจากเงียบไปชั่วครู่ ในที่สุดลั่วหรงก็เอ่ยขึ้นมาว่า “อวิ๋นสี่ จู่ ๆ เจ้าก็กินโอสถ เจ้ารู้สึกมิสบายหรือ? ให้ข้าเรียกท่านหมอมาตรวจดูดีหรือไม่?”