ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 557

นางกลับมาที่ห้องขังก่อนยามฟ้าสาง

ใต้เท้าเหอพยายามสุดความสามารถเพื่อไต่สวนจ้าวต้าเปียวที่อยู่ในคุกและหาหลักฐานอยู่ตลอดทั้งคืน

“ใต้เท้าเหอ ลำบากท่านแล้วเจ้าค่ะ” ขณะที่ลั่วชิงยวนเดินผ่านห้องไต่สวน นางก็พยักหน้าให้ใต้เท้าเหอ

ใต้เท้าเหอเองก็พยักหน้าให้พลางรู้สึกโล่งอกที่เห็นนางกลับมา

ช่างบังเอิญที่ยามนั้นได้ยินเสียงไก่ขันขึ้นทางด้านนอกพอดี

“ก่อนฟ้าสางก็คือก่อนฟ้าสางจริง ๆ ช่างตรงเวลานัก”

ใต้เท้าเหอนวดคึงดวงตาที่อ่อนล้าแล้วเตรียมที่จะไปพักผ่อน

“ไต่สวนต่อไป แต่ระวังอย่าทรมานคนจนถึงตายเล่า”

เมื่อลั่วชิงยวนกลับมาที่ห้องขัง นางก็นั่งขัดสมาธิรอฟังข่าว

หากพยานที่จู่ ๆ ก็ปรากฏตัวเหล่านี้ถูกข่มขู่หรือไม่ก็ติดสินบน ขอเพียงไต่สวนให้ละเอียดรอบคอบก็จะพบหลักฐานเอง

​แต่เรื่องนี้ต้องใช้เวลา

อีกอย่างลั่วเยวี่ยอิงกับผู้ที่อยู่เบื้องหลังก็ย่อมไม่มีทางให้เวลาแก่นางเป็นแน่!

นางหลับตาลงแล้วงีบหลับไป

หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีคนยกอาหารมาให้

“ได้เวลากินข้าวแล้ว”

อีกฝ่ายหยิบอาหารออกมาจากกล่องอาหารทีละจาน ๆ พลางเอ่ยเตือนขึ้นมาอีกครั้งว่า “ได้เวลากินข้าวแล้ว”

แต่ลั่วชิงยวนก็ยังมิยอมลืมตา

อีกฝ่ายเหลือบมองนางแล้วคิดว่านางหลับไปแล้ว ดวงตาของเขาแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา ทันใดนั้นเขาก็ชักมีดสั้นออกมาจากแขนเสื้อแล้วแทงใส่นางอย่างแรง

เมื่อสัมผัสได้ถึงเจตนาสังหาร ลั่วชิงยวนก็ลืมตาขึ้นมาทันทีพลางกระโจนตัวขึ้นแล้วม้วนตัวเพื่อหลบหลีกการจู่โจม

อีกฝ่ายแต่งกายเป็นผู้คุมนักโทษ แต่แววตาอำมหิตที่อันตรายพอ ๆ มือสังหาร เป็นสิ่งที่มีแต่มือสังหารเท่านั้นที่จะสามารถมีได้

มือสังหารแผดเสียงดังลั่นแล้วแทงมีดใส่ลั่วชิงยวนอีกครั้ง

ลั่วชิงยวนหลบหลีกการโจมตีได้อย่างว่องไว

แต่ในยามนี้เองผู้คุมนักโทษอีกสามคนที่วิ่งเข้ามาจากด้านนอก ก็ยกกระบี่ขึ้นแล้วจู่โจมใส่ลั่วชิงยวนอย่างโหดเหี้ยม

ลั่วชิงยวนรับมือพวกมันด้วยท่าทีลนลาน เกรงว่ามือสังหารพวกนี้จะแทรกซึมเข้ามานานแล้ว