ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 558

ณ ตำหนักอ๋อง

ห้องตำรา

“ท่านอ๋อง มีข่าวจากในคุกว่ามือสังหารพยายามที่จะกำจัดฝูเสวี่ย แต่... ฝูเสวี่ยกลับต้องพิษพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อฟู่เฉินหวนได้ยินเช่นนี้เข้า มือที่ถือรายงานลับของเขาก็สั่นเทาอยู่บ้าง “ต้องพิษหรือ? นางยังมีชีวิตอยู่หรือไม่?”

ซูโหยวตอบว่า “นางยังมีชีวิตอยู่พ่ะย่ะค่ะ ใต้เท้าเหอรีบเรียกหมอทันที ว่ากันว่ามิใช่พิษร้ายแรงอันใด แต่นางก็ยังมิได้สติ ท่านอ๋อง พระองค์อยากจะส่งหมอไปตรวจดูอาการที่คุกหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

ฟู่เฉินหวนครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ก็เอ่ยเสียงทุ้มขึ้นมาว่า “มิต้องหรอก นางกำลังประวิงเวลาอยู่”

เขาไม่เชื่อหรอกว่าหลังจากเห็นหน้าค่าตาของพวกมันชัดเจนแล้ว ลั่วชิงยวนจะโง่เสียจนยอมกินอาหารที่มือสังหารเอามาส่งให้

นางต้องพิษทว่ามิตาย ฉะนั้นนางจึงได้แต่แสร้งทำเป็นต้องพิษเพื่อยื้อเวลา

“ประวิงเวลาหรือพ่ะย่ะค่ะ? แม่นางฝูเสวี่ยกำลังรอผู้ใดกัน? หรือนางกำลังรอคอยข่าวคราวบางอย่างกันแน่?” ซูโหยวรู้สึกสับสน นางรำธรรมดาสามัญจากหอนางโลมจะมีความคิดเช่นนั้นได้อย่างไรกันเล่า

ฟู่เฉินหวนครุ่นคิดอยู่ชั่วขณะแล้วเอ่ยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เรื่องที่สั่งให้เจ้าไปสืบ มีความคืบหน้าอันใดบ้างหรือไม่?”

“อีกไม่นานก็จวนจะได้ข้อสรุปแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

“เช่นนั้นก็เร่งมือเข้าเถอะ” ฟู่เฉินหวนสั่งการด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น

“พ่ะย่ะค่ะ”

……

ณ ศาลาว่าการ

หลังจากลั่วชิงยวนต้องพิษไปได้ไม่ถึงครึ่งชั่วยาม ก็มีขุนนางชั้นสูงเดินทางมาถึงศาลาว่าการ

เขาต้องการที่จะไต่สวนผู้ต้องหาและพยานทุกคน

หากมีหลักฐานเพียงพอ ฝูเสวี่ยก็ต้องถูกตัดสินโทษทันที

และคนผู้นี้ก็คือผู้ที่ใต้เท้าเหอมิอาจล่วงเกินได้... ท่านอัครเสนาบดี!

การที่ลั่วไห่ผิงพาลั่วเยวี่ยอิงมาด้วย ย่อมเป็นเพราะเขาคิดจะช่วยเหลือบุตรีของตน

หากเป็นยามปกติ ใต้เท้าเหอคงรับมือไม่ไหวและน่าจะต้องมอบฝูเสวี่ยให้เพื่อตัดสินโทษประหารชีวิต

ทว่ายามนี้ ใต้เท้าเหอกลับนึกขอบคุณมือสังหารที่เข้ามาลอบสังหารพวกนั้นจริง ๆ

“อัครเสนาบดี มิใช่ว่าผู้น้อยกำลังประวิงเวลาไต่สวน แต่ว่าวันนี้ผู้ต้องหาโดนลอบสังหารและอาหารก็ถูกวางยาพิษ นางยังมิพ้นขีดอันตราย ดังนั้นบัดนี้พวกเราจึงไม่สามารถไต่สวนนางได้!”