ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 561

จ้าวต้าเปียวเอ่ยด้วยน้ำเสียงขมขื่นใจว่า “ข้าคิดจะเผาสวนเซียงอู๋จริง ๆ! ข้าทำงานอยู่ในสวนเซียงอู๋มาหลายปี ยามที่ข้าเห็นเหล่าคุณชายและคุณหนูผู้มั่งคั่งพวกนั้นต่างพากันมาที่สวนเซียงอู๋ด้วยท่าทีสุขสำราญใจเช่นนั้น ข้าก็รู้สึกขุ่นเคืองใจนัก!”

“ไฉนพวกเราต้องเกิดมายากจนข้นแค้น? ไฉนพวกเราต้องมีชีวิตลำบากลำบนถึงเพียงนี้! หลังจากพวกเราตรากตรำทำงานหนักมาตลอดปี เงินที่พวกเราหามาได้ยังมีมูลค่ามิเท่ากับถ้วยชาสักใบที่บรรดาคุณชายและคุณหนูพวกนั้นใช้เลยกระมัง? เพราะเหตุใดกัน!”

ลั่วชิงยวนหรี่ตาเล็กน้อยแล้วอดมิได้ที่จะเหลือบมองมาที่ลั่วไห่ผิง

ลั่วไห่ผิงจงใจเตือนสติจ้าวต้าเปียว

เขาพยายามที่จะช่วยลั่วเยวี่ยอิงให้หลุดพ้นจากข้อกล่าวหา

หรือว่าเขาก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับผู้ที่อยู่เบื้องหลังด้วย?

เรื่องนี้เตือนให้ลั่วชิงยวนระลึกถึงการเสียชีวิตของท่านมหาราชครู

อย่างไรเสียวันนั้นครั้นเมื่อท่านมหาราชครูพบปะกับลั่วไห่ผิงตามลำพัง ก็คงมีแต่พวกเขาสองคนเท่านั้นที่ทราบเรื่องที่คุยกัน

ลั่วไห่ผิงแค่นเสียงเย็นชา “แน่นอนว่าย่อมต้องแยกออกเป็นสองคดีอยู่แล้ว!”

“ฝูเสวี่ยเป็นสตรีจากหอนางโลมแท้ ๆ แต่บังอาจวางแผนสังหารหลานสาวของท่านมหาราชครูและบุตรสาวของข้า คงมีผู้ใดอยู่เบื้องหลังเป็นแน่! หากมิลงทัณฑ์แล้วพวกเราจักล่วงรู้ความจริงได้อย่างไรกัน!”

“ใครก็ได้! ไปเอาไม้หนีบขามา!”

ลั่วไห่ผิงออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด โดยมิได้หารือกับใต้เท้าเหอสักนิด

ใต้เท้าเหอสีหน้ามิน่ามองยิ่งนัก แต่กลับมิสามารถปฏิเสธได้ ตำแหน่งขุนนางขั้นหนึ่งมีอำนาจล้นพ้น ยิ่งมิต้องเอ่ยถึงเรื่องที่คนผู้นี้เป็นอัครเสนาบดีที่เป็นขุนนางขั้นหนึ่งประจำราชวงศ์ในยามนี้เลย

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว เดิมทีนางตระเตรียมให้ลั่วอวิ๋นสี่เป็นผู้พลิกสถานการณ์ ขอเพียงอีกฝ่ายมา นางมิเพียงแต่จะรอดพ้นข้อกล่าวหาไปได้เท่านั้น แต่ยังทำให้ลั่วเยวี่ยอิงต้องแบกรับข้อกล่าวหาได้อีกด้วย

ทว่าคาดไม่ถึงเลยว่าลั่วอวิ๋นสี่จะไม่มา

ไม้หนีบขาถูกลากมาตรงหน้าของนาง จากนั้นลั่วชิงยวนก็ถูกบังคับจับกดลงกับพื้น มือไม้ของนางถูกมัดเอาไว้แล้วสอดไม้หนีบขาเข้าไป ทันทีที่ออกแรงก็ทำให้ความเจ็บปวดรุนแรงจู่โจมใส่นางทันที

ในยามนี้เอง

น้ำเสียงเย็นชาก็ดังขึ้น…

“ช้าก่อน!”

บุรุษสูงศักดิ์ผู้หนึ่งเดินโบกพัดจีบเข้ามา เป็นฟู่จิ่งหลีนั่นเอง