ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 563

เดิมทีนางคิดจะเดินเลี่ยงห้องของมารดาตน แต่นางพบว่าวันนี้ดูเหมือนทั้งจวนจะดูผิดปกติไป เพราะไม่เห็นคนรับใช้เดินไปมาแม้สักคนเดียว

ช่างเงียบอย่างน่าประหลาด

ยามที่นางผ่านเรือนของมารดาแล้วเดินเข้าไป ก็พบว่าช่างเงียบสงัดจนน่ากลัว

แต่นางกลับเห็นสวีซงหย่วนที่เพิ่งจะเปิดประตูเดินออกมา

“ท่านพี่สวี… ท่าน...” ลั่วอวิ๋นสี่ขมวดคิ้วพลางนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ดูเหมือนว่าสวีซงหย่วนจะฟาดนางจนสลบไป

สวีซงหย่วนตื่นตกใจไปชั่วขณะ จากนั้นก็ยิ้มพลางถามว่า “อวิ๋นสี่ เจ้ายังปวดศีรษะอยู่หรือไม่?”

เขาเดินเข้ามาหมายจะแตะหน้าผากของลั่วอวิ๋นสี่

ลั่วอวิ๋นสี่ก้าวถอยหลังด้วยท่าทีตั้งรับ “ไฉนเมื่อคืนท่านต้องฟาดข้าให้สลบไปด้วย? เหตุใดยามนี้ท่านจึงเดินออกมาจากห้องมารดาของข้าอีก?”

“คนในจวนแห่งนี้ไปอยู่ที่ไหนกันหมด? ไยจึงเงียบถึงเพียงนี้เล่า?”

ลั่วอวิ๋นสี่รู้สึกสับสนอย่างถึงที่สุด

สวีซงหย่วนยิ้มพลางกล่าวว่า “อวิ๋นสี่ มารดาของเจ้าตอบตกลงให้พวกเราอยู่ด้วยกันแล้ว เจ้าดีใจหรือไม่?”

เมื่อลั่วอวิ๋นสี่ได้ยินเช่นนี้ก็รู้สึกตกตะลึง “ตอบตกลง? เรื่องนั้นเป็นไปได้อย่างไรกัน!”

นางรู้นิสัยของมารดาตนดี อีกฝ่ายจะตอบตกลงให้นางอยู่กับคนในยุทธภพได้อย่างไรกันเล่า?

ลั่วอวิ๋นสี่เดินผ่านสวีซงหย่วนไปแล้วร้องตะโกนว่า “ท่านแม่!”

ทว่ากลับหามีเสียงขานตอบมาจากในห้อง

ขณะที่นางยกมือขึ้นหมายจะเปิดประตู สวีซงหย่วนก็คว้ามือของนางเอาไว้ “อวิ๋นสี่ หากเจ้าเปิดประตูบานนี้ออก เรื่องบางอย่างก็หมดทางจะแก้ไขแล้ว!”

“ท่านหมายความเยี่ยงไรกัน?” ลั่วอวิ๋นสี่มองเขาด้วยสายตาตกตะลึง “ท่านพี่สวี ท่านทำอันใดลงไป? เมื่อคืนท่านฟาดข้าจนสลบไป ท่านจงใจกีดกันมิให้ข้าไปกลับคำให้การที่ศาลาว่าการใช่หรือไม่?”

“ท่านทำอันใดลงไปกันแน่?”

ลั่วอวิ๋นสี่รู้สึกแต่เพียงว่าวันนี้สวีซงหย่วนช่างแปลกประหลาดนัก ชวนให้นางรู้สึกแปลก ๆ และไม่สบายใจเอาเสียเลย

สวีซงหย่วนชมวดคิ้ว “ความทรงจำของเจ้าฟื้นกลับคืนมาแล้วจริง ๆ”

“เช่นนั้นข้าก็ขอโทษด้วย อวิ๋นสี่”

ยามที่เขามองมาที่ลั่วอวิ๋นสี่อีกครั้ง ดวงตาของสวีซงหย่วนกลับฉายแววเยียบเย็น