ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 566

ลั่วชิงยวนรีบวิ่งเข้ามาสุดกำลังโดยหาได้ใส่ใจสิ่งใดไม่ เพียงแค่หมายจะผลักฟู่เฉินหวนออกไป

แต่ทันทีที่นางวิ่งเข้ามา จู่ ๆ มือสังหารที่มีรอยสักรูปนกอินทรีก็หันกลับมาใช้มีดสั้นคมกริบหมายแทงใส่หน้าท้องของลั่วชิงยวน

มือสังหารสวมหมวกเพื่ออำพรางใบหน้า ทว่าสายตาอำมหิตและกระหายเลือดของอีกฝ่ายก็ชวนให้ลั่วชิงยวนกระดูกสันหลังเย็นวาบ

เมื่ออยู่ต่อหน้านาง นางแลเห็นวิญญาณที่มีแค้นหนักหน่วงอยู่บนแผ่นหลังและหัวไหล่ของมือสังหาร พวกมันเต็มไปด้วยความแค้นใจ แต่กลับถูกพลังชั่วร้ายทั่วทั้งร่างขับไล่ออกไปจนวิญญาณร้ายมิอาจรบกวนได้

ลั่วชิงยวนมิเคยเห็นผู้ใดที่มีพลังชั่วร้ายแกร่งกล้าถึงเพียงนั้นมาก่อน ยามที่นางเห็นสายตาของคนผู้นั้น นางจึงรู้สึกได้ถึงความหวาดกลัวที่คืบคลานเข้าสู่จิตใจ

ทันทีที่มีดสั้นพุ่งเข้าหานาง ก็ช่างรวดเร็วเสียจนลั่วชิงยวนมิอาจหลบเลี่ยงได้ ดังนั้นนางจึงได้แต่พยายามมิให้ทำร้ายจุดสำคัญของตนอย่างสุดกำลัง

แต่ขณะที่นางหลบหลีก กลับมิได้ถูกมีดสั้นแทงอย่างที่คาดคิดเอาไว้

เมื่อนางลืมตาขึ้นก็เห็นมือที่กำลังกำคมมีดสั้นเอาไว้แน่นเพื่อสกัดขัดขวางฝ่ายตรงข้ามเอาไว้ มือของเขาชุ่มโลหิตเสียแล้ว

ลั่วชิงยวนเงยหน้าขึ้นด้วยท่าทีตกตะลึงแล้วมองฟู่เฉินหวน เขาใช้มือเปล่าคว้าคมมีดสั้นที่มือสังหารแทงเข้ามา

ดวงตาของฟู่เฉินหวนฉายแววอำมหิต จากนั้นเขาก็ชักดาบคมกริบออกมาแทงใส่มือสังหารอย่างรุนแรง

ในขณะนั้นเอง ลั่วชิงยวนพลันหัวใจบีบรัด เขาคิดจะสังเวยมือตนเองกระนั้นหรือ?

ลั่วชิงยวนเตะข้อมือของมือสังหารอย่างแรงเพื่อบีบให้มือสังหารล่าถอย มีดสั้นพลันร่วงตกสู่พื้นแล้วมือที่ชุ่มโลหิตของฟู่เฉินหวนก็เป็นอิสระ

พวกเขาทั้งสองคนต่อสู้กับมือสังหารด้วยกัน เมื่อเห็นว่าสถานการณ์มิสู้ดีนัก มือสังหารจึงรีบกระโดดหนีไป

เซียวซูรีบวิ่งเข้ามาพร้อมเหล่าองครักษ์ “ท่านอ๋อง!”

ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้ว “ไล่ตามไป!”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

เซียวซูกับคนของเขารีบไล่ตามอีกฝ่ายไปทันที

ลั่วชิงยวนเดินเข้ามาช่วยประคองฟู่เฉินหวน

เมื่อเห็นบาดแผลบนฝ่ามือของเขาทั้งลึกและมีโลหิตไหลโกรก

“ท่านบ้าไปแล้วหรือไร ถึงได้ใช้มือตนเองมาสกัดมีดสั้นเอาไว้? ท่านมิต้องการมือข้างนี้แล้วหรือ?”

ลั่วชิงยวนรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาแล้วพันฝ่ามือของเขาเพื่อห้ามเลือด

“กลับไปที่จวนมหาราชครูก่อน หม่อมฉันจะได้รักษาบาดแผลให้ท่าน” ลั่วชิงยวนรีบพาเขาไปที่จวนมหาราชครู