ฟ่านซานเหอตะลึงงันไปชั่วขณะ จากนั้นก็หันหลังเดินตามฟู่เฉินหวนไป
เดิมทีลั่วชิงยวนรู้สึกหวาดระแวง แต่เมื่อนางเห็นสถานการณ์เป็นเช่นนี้ก็ค่อยถอนหายใจด้วยความโล่งอก
พวกเขาต่างก้าวเดินเข้ามาในจวนมหาราชครู
ทันทีที่นางเดินเข้ามาในจวนมหาราชครู นางก็ได้ยินลั่วเยวี่ยอิงเอ่ยกับลั่วหลางหลางว่า “ข้าเองก็รู้สึกเสียใจเรื่องการตายของอวิ๋นสี่ยิ่งนัก ถึงแม้ว่ายามนี้จะจับตัวมือสังหารได้แล้วก็ตามที แต่ข้ารู้สึกว่าเรื่องราวหาได้ง่ายดายเช่นนั้นไม่”
“อวิ๋นสี่อาจล่วงเกินผู้ใดสักคนเข้าก็ได้”
เมื่อลั่วหลางหลางได้ยินเช่นนี้เข้า นางก็รู้สึกประหลาดใจเป็นอันมาก “ผู้ใดหรือ?”
น้ำเสียงของลั่วเยวี่ยอิงฟังดูหนักหน่วง “ฝูเสวี่ยจากหอฝูเสวี่ยน่ะสิ อวิ๋นสี่บังเอิญเห็นนางคิดสังหารข้า ต่อมานางให้การเป็นพยานแทนข้าในศาลาว่าการ ข้าคิดว่านี่เป็นวิธีสังหารคนของนาง”
“ครั้งที่สองพอนางถูกขอร้องเพื่อมาให้การเป็นพยานแทนข้าที่ศาลาว่าการ ก็เกิดเรื่องขึ้นในจวนมหาราชครู”
ลั่วเยวี่ยอิงเริ่มร้องไห้ “ทั้งหมดล้วนเป็นความผิดของข้าเอง หากข้ามิได้ขอร้องให้นางให้การเป็นพยานแทนข้า นางก็คงมิต้องตาย”
สีหน้าเศร้าโศกช่างแลดูสมจริงนัก
ลั่วหลางหลางรู้สึกสับสน “ฝูเสวี่ย?”
นางมิเคยได้ยินชื่อนี้มาก่อนเลย
ลั่วชิงยวนกำลังจะเดินเข้าไปหา เพราะเกรงว่าลั่วเยวี่ยอิงจะทำให้ลั่วหลางหลางเข้าใจผิดเอาได้
แต่ลั่วหลางหลางกลับเช็ดน้ำตาพลางกล่าวว่า “ข้าเชื่อในหลักฐานที่ศาลาว่าการพบเจอ ต่อให้อวิ๋นสี่มีเรื่องขัดแย้งกับฝูเสวี่ย แต่โศกนาฏกรรมที่ทำลายล้างจวนมหาราชครูก็อาจมิใช่ฝีมือของฝูเสวี่ยก็ได้”
“ข้าเชื่อว่าศาลาว่าการจะมอบผลลัพธ์ที่น่าพึงพอใจแก่พวกเรา และจะไม่ปล่อยผู้ที่ทำร้ายตระกูลของข้าให้ลอยนวลไปได้แน่!”
ยามนี้ลั่วหลางหลางกลับมีสายตาเฉียบคม
ชวนให้ลั่วอวิ๋นสี่ใจเต้นระรัว
ลั่วชิงยวนหัวเราะแล้วค่อย ๆ เดินเข้ามาหา “คุณหนูรองลั่วช่างมีฝีมือในการชิงใส่ความผู้อื่นก่อนจริง ๆ”
สีหน้าของลั่วเยวี่ยอิง พลันเปลี่ยนเป็นมิน่ามอง “เจ้าหมายความเยี่ยงไร?”
“ตัวเจ้ารู้ดีแก่ใจว่าข้าหมายถึงสิ่งใด คำพูดบางคำออกจะไม่รื่นหู แต่หากเจ้าอยากได้ยิน ข้าก็มิรังเกียจที่จะเล่าให้เจ้าฟังต่อหน้าลั่วหลางหลาง”
วาจาข่มขู่เหล่านี้ทำให้ลั่วเยวี่ยอิงรู้สึกไม่สบายใจเอาเสียเลย
นางกัดฟันพูดออกไปว่า “ข้ามิทราบว่าเจ้าหมายถึงอันใดกัน ข้ามีเรื่องต้องไปจัดการ เอาไว้พบกันใหม่คราวหน้านะเจ้าคะพี่หลางหลาง”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย
รู้ว่ารวยแย่เองก่อความวุ่นวายไม่จบไม่สิ้น ทำไมไม่วางยาให้เป็นใบ้ บางบทก็ฉลาดเกินบทจะโง่ก็สุดจริง...
อาจารย์ก็ถูก รั่วให้เพียงใช้ประโยชน์ ตัวเองก็ถูกสู้เชิงหัวใจประโยชน์ เกือบตายหลายครั้ง แต่ก็ไม่ไปไหนสักที คอนจบรักกันดูดดื่มแน่นอนสินะ 5555...
มือสังหารในวังอ๋องก็องค์ชายห้าแหละ เดาตั้งแต่หมอกู้พูดว่า ไปหมดแล้วท่านเลิกแสดวได้แล้ว 555...
องค์ชายห้าตั้งใจ นางเอกก็รู้ทั้งรู้ว่ายิ่งเข้าใกล้องค์ชายห้ายิ่งมีเรื่องแต่ก็ไม่เลิก55555...
ยังรออ่านนะคะ...
นางเอกปลอมตัวเป็นผู้ชายทำไมถ้านิสัยยังเหมือนเดิม...
ผัวอย่างเลว้าย แต่นางเอกก็คงรักผัวขั้นสุด เกือบทิ้งชีสิตหลายครั้งเพราะช่วยผัว ในขณะที่ผัวก็พยายามฆ่าตัวเองตลอด กู่คงเป็นเพียงข้อองมากกว่า 5555...
เกิดอะไรขึ้นคะ ไม่เขียนต่อแล้วเหรอ...
คิดถึงอาเหลาอ่ะ... หายไปไหน2วันแล้วนะ...
สนุกมากค่ะ เนื้อเรื่องไม่น่าเบื่อ ดำเนินเรื่องดี เป็นเรื่องแรกที่อ่านทุกตอนเลยค่ะ...