ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 572

“หมู่นี้มีคนแปลกหน้าอยู่ในซีหยางบ้างหรือไม่? ที่เรือนมีกระไรน่าสงสัยหรือไม่?”

“ตรัสให้ข้าดูแลหลางหลางให้ดี มิฉะนั้นพระองค์จะสังหารข้าทิ้งเสีย”

เมื่อฟ่านซานเหอเอ่ยเช่นนี้ เขาก็กลืนน้ำลายด้วยความหวาดกลัวและเป็นกังวล

ลั่วชิงยวนสัมผัสได้ถึงความหวาดกลัวของเขาผ่านทางสีหน้า ดูเหมือนว่าเขาจะถูกคำขู่ของฟู่เฉินหวนทำเอาหวาดกลัวแล้วจริง ๆ

แต่นางก็มิคาดคิดว่าฟู่เฉินหวนจะเอ่ยเรื่องนี้กับฟ่านซานเหอขึ้นมาจริง ๆ

“หมู่นี้ซีหยางสงบสุขดีหรือไม่เจ้าคะ?” ลั่วชิงยวนไถ่ถามด้วยความเป็นห่วง

ฟ่านซานเหอผงกศีรษะ “ทุกอย่างเรียบร้อยดี ตระกูลของข้าเองก็มั่นคงยิ่งนัก ไม่มีเรื่องอันใดเกิดขึ้นหรอก”

“เช่นนั้นก็ดี ถึงแม้ว่าหลางหลางจะเป็นคนตระกูลลั่วเพียงผู้เดียวที่เหลืออยู่ แต่ก็ใช่ว่านางจะไร้ผู้หนุนหลัง หากตระกูลของท่านบังอาจรังแกนาง ตำหนักอ๋องย่อมไม่ละเว้นท่านแน่!”

ฟ่านซานเหอผงกศีรษะด้วยสายตาหวาดกลัว

หลังจากนั้นสักพัก ลั่วหลางหลางก็เดินออกมา เห็นอยู่ชัด ๆ ว่ากำลังร้องไห้ “ท่านแม่ของข้าฝังไปแล้ว ข้าจะไปเยี่ยมท่าน”

ฟ่านซานเหอรีบเข้าไปประคองนางแล้วกล่าวว่า “ข้าจักไปกับเจ้าด้วย”

ลั่วหลางหลางมองมาที่ลั่วชิงยวน เห็นได้ชัดว่าล่วงรู้ถึงตัวตนของลั่วชิงยวนแล้ว นางจึงกุมมือของลั่วชิงยวนแล้วเอ่ยขึ้นมาว่า “เจ้าอยู่ในเมืองหลวง ต้องดูแลตัวเองให้ดี ๆ”

“ท่านก็เช่นกัน” ลั่วชิงยวนพยักหน้า

“หลังจากพวกเราไปเยี่ยมท่านแม่แล้วก็คิดจะกลับซีหยางกันเลย คงต้องร่ำลากันตรงนี้แล้ว” ลั่วหลางหลางดวงตาแดงก่ำ ทว่าใบหน้าของนางกลับผุดรอยยิ้มอ่อนโยนขึ้นมา

“เดินทางระวังตัวด้วย”

จากนั้นฟ่านซานเหอก็ช่วยประคองลั่วหลางหลางขึ้นรถม้า จากนั้นรถม้าที่ทั้งสองคนโดยสารอยู่ก็เคลื่อนตัวออกไป

ระหว่างทาง ลั่วหลางหลางก็อดมิได้ที่จะใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตา

ฟ่านซานเหอปลอบโยนนาง “หลางหลาง ไฉนพวกเราไม่มีบุตรกันเล่า?”

เมื่อลั่วหลางหลางได้ยินเช่นนี้เข้า นางก็รู้สึกตกตะลึงแล้วเหลือบมองเขาพลางขมวดคิ้ว “คนทั้งตระกูลของข้าตายกันหมด ยามนี้ท่านยังมาบอกให้ข้ามีบุตรอีกหรือ?”