ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 573

ยามนี้นางหาได้คิดจะมีบุตรกับฟ่านซานเหอแต่อย่างใดไม่ หรือบางทีวันหน้าก็อาจจะไม่ด้วย

ฟ่านซานเหอถึงกับจิตใจสั่นสะท้านแล้วลดเสียงลง “หลางหลาง ข้าเองมิอยากทำเช่นนั้นเหมือนกัน ในใจข้ามีเพียงเจ้าและเจ้าก็จะเป็นเพียงผู้เดียวเสมอไป”

“ข้าเองก็เกรงว่าสิ่งที่พวกเขาพูดจะฟังดูแสลงหูเกินไปและอาจทำให้เจ้าเสื่อมเสียชื่อเสียงเอาได้ ข้ามิอยากให้เจ้าได้รับความอยุติธรรม”

ลั่วหลางหลางขมวดคิ้ว “ยามนี้ข้ามิอยากเอ่ยถึงเรื่องนี้ ตกลงหรือไม่?”

ฟ่านซานเหอผงกศีรษะแล้วมิได้เอ่ยถึงเรื่องนั้นอีก

……

เมื่อตกเย็น อู๋อิ่งก็ส่งข่าวมาบอกว่าวันนี้เซี่ยหว่านอยู่ที่เรือนตามลำพัง ส่วนสามีผู้นั้นของนางออกไปข้างนอกและยังไม่กลับมาที่เรือน

ฉะนั้นค่ำคืนนี้ ลั่วชิงยวนจึงเปลี่ยนเป็นชุดที่เหมาะสมพลางสวมหน้ากากอันแสนอัปลักษณ์ของลั่วชิงยวนแล้วไปที่ถนนฝูลู่

ลั่วอวิ๋นสี่เองก็เปลี่ยนเป็นชุดดำแล้วสวมหมวกคลุมหน้าสีดำสนิท

เมื่อมาถึงนอกเรือน นางก็ได้ยินเสียงไอของเด็กหญิงตัวน้อยดังขึ้นทางด้านใน เซี่ยหว่านร้อนใจเสียจนเอ่ยขึ้นมาว่า “อิงอิง อยู่บ้านดี ๆ นะ แม่จักออกไปซื้อยามาให้เจ้า”

จากนั้นก็มีเสียงรื้อค้นหีบและตู้ในห้อง คงจะเป็นเซี่ยหว่านที่มองไม่เห็นแล้วรีบร้อนเสียจนทำข้าวของมากมายร่วงหล่น

ไม่นานเซี่ยหว่านก็ออกไปพร้อมกับเงินไม่กี่ตำลึง

ลั่วชิงยวนหลบไปอีกด้านหนึ่ง

เซี่ยหว่านรีบออกไปพลางเกาะไปตามกำแพง

เมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินออกไปแล้ว ลั่วอวิ๋นสี่ก็อดมิได้ที่จะเอ่ยขึ้นมาว่า “นี่คือผู้ใดกัน? ไฉนจึงแลดูน่าเวทนาปานนั้น?”

“เซี่ยหว่านเคยเป็นนางรับใช้ที่คอยปรนนิบัติหยวนซื่อ(1)อยู่ในจวนอัครเสนาบดี” ลั่วชิงยวนเอ่ยขึ้นพลางเดินเข้าไปในเรือน

“หยวนซื่อ? นั่นมิใช่มารดาของลั่วเยวี่ยอิงหรอกหรือ?” ลั่วอวิ๋นสี่รู้สึกประหลาดใจ ในเมื่ออีกฝ่ายเป็นนางรับใช้ข้างกายหยวนซื่อ ไฉนจึงตกอยู่ในสภาพน่าเวทนาเช่นนั้นเล่า?

เมื่อลั่วชิงยวนเห็นเด็กหญิงอายุเจ็ดแปดขวบปีที่อยู่บนเตียงกำลังไอโขลก ๆ มิได้หยุดหย่อนจนหน้าตาแดงก่ำพลางเอามือกุมลำคอเอาไว้ ราวกับว่าหายใจไม่ออก

ลั่วชิงยวนก็ขมวดคิ้วแล้วรีบเข้าไปช่วยประคองเด็กหญิงให้ลุกขึ้น จากนั้นก็จัดให้ลำตัวท่อนบนของอีกฝ่ายนอนพาดขอบเตียงแล้วตบหลัง