ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 574

“หากเจ้ากล้าลงมือก็ลองดูสิ”

ลั่วชิงยวนใช้มือข้างหนึ่งจับตัวหวังอิง ส่วนมืออีกข้างถือเข็มเงินเอาไว้

เซี่ยหว่านมิทราบว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้น แต่นางจวนจะร้องไห้อยู่แล้ว “ได้โปรดเถอะ หากเจ้าประสงค์สิ่งใดก็บอกข้ามา! แต่อย่าทำร้ายบุตรสาวของข้าเลย!”

ลั่วเยวี่ยอิงก็เอ่ยข่มขู่ด้วยน้ำเสียงที่ฉายแววแค้นเคืองว่า “ลั่วชิงยวน เจ้ามันต่ำช้านัก! รีบปล่อยหวังอิงเสีย มิฉะนั้นวันนี้เจ้าไม่มีทางก้าวออกจากประตูบานนี้ไปได้แน่!”

เมื่อทาสใบ้ได้ยินเสียง เขาก็รีบชักมีดสั้นออกมาแล้วมองพวกนางด้วยสายตาคุกคาม ราวกับว่าพร้อมจะสังหารพวกนางได้ทุกเมื่อ

ลั่วชิงยวนยิ้มเยาะ “ข้ามาวันนี้ก็เพราะอยากจะล่วงรู้สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างมารดาของข้ากับหยวนซื่อ ข้าอยากทราบสาเหตุการตายของพวกนาง!”

“เซี่ยหว่าน บุตรสาวของเจ้าเกิดมาทั้งอ่อนแอและติดพิษ เจ้ามีสามีเช่นนั้น ไม่เพียงแต่เจ้าจะโดนทรมาทรกรรม ทว่าบุตรสาวของเจ้าเองก็รู้สึกหวาดกลัวไปด้วย นางมิอาจใช้ชีวิตตามปกติได้เลย”

“ขืนเป็นเช่นนี้ต่อไป นางคงอยู่รอดได้ไม่เกินสามปี”

“หากเจ้าบอกความจริงกับข้าล่ะก็ ข้าสามารถช่วยนางได้! ให้พวกเจ้าแม่ลูกได้หลุดพ้นจากบุรุษผู้นั้นไปตลอดกาลและใช้ชีวิตตามปกติได้อีกต่างหาก”

ถึงแม้ว่านางจะหาได้มีอำนาจในเมืองหลวงมากมายนัก แต่นางมีเงิน นางสามารถส่งพวกนางแม่ลูกไปยังที่ที่ผู้ใดก็หาพวกนางไม่พบได้ไม่ยากเย็นเลย

ลั่วเยวี่ยอิงรีบคว้าตัวเซี่ยหว่านเอาไว้ “อย่าไปเชื่อคำโกหกของนางนะ!”

หลังจากอีกฝ่ายพูดจบก็จ้องมองลั่วชิงยวนด้วยสายตาแค้นเคือง “เจ้าก็เพียงแต่คิดจะใช้หวังอิงมาข่มขู่เซี่ยหว่าน แล้วทำให้นางเอ่ยในสิ่งที่เจ้าอยากจะได้ยิน!”

“ข้าจะดูแลเซี่ยหว่านกับบุตรสาวของนางเอง เช่นนั้นจงเลิกเล่นละครตบตาได้แล้ว!”

แทนที่ลั่วชิงยวนจะมีโทสะ นางกลับคลี่ยิ้มพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงกระจ่างใสขึ้นมาว่า “เซี่ยหว่าน ลั่วเยวี่ยอิงกำลังช่วยเจ้าอยู่จริง ๆ นะ แต่นางจะช่วยอันใดเจ้าได้เล่า? มอบเสื้อผ้าอาหารและความห่วงใยอันไร้ค่ากระนั้นหรือ?”

“สิ่งที่เจ้าต้องการคือ ผู้ที่จะช่วยเจ้าให้หลุดพ้นจากกองเพลิงต่างหาก”

“ต่อให้เจ้ามิคิดออกมา แล้วบุตรสาวของเจ้าเล่า? นางมิสมควรได้ใช้ชีวิตตามปกติหรอกหรือ?”

“เซี่ยหว่าน คิดดูให้ดี ๆ ก็แล้วกัน”

บางทีลั่วเยวี่ยอิงอาจจะไม่สามารถหรือไม่เต็มใจที่จะช่วยเซี่ยหว่าน

แต่สิ่งที่ลั่วชิงยวนรู้แน่ชัดก็คือ หัวใจของลั่วเยวี่ยอิงเย็นชาเสียยิ่งกว่าอสรพิษ ความเมตตาที่อีกฝ่ายแสดงออกมาเป็นแค่เพียงหน้าฉากเท่านั้น