ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 576

มือที่กำลังเหวี่ยงอยู่กลางอากาศพลันหยุดชะงักลง เซี่ยหว่านวางค้อนแล้วคุกเข่าลงกับพื้น จากนั้นก็โน้มตัวไปที่ขอบเตียงแล้วเอื้อมมือไปสัมผัสเด็กน้อยบนเตียง

“อิงอิง? อิงอิง เจ้าเป็นอันใดหรือไม่?”

หวังอิงจับมือของเซี่ยหว่าน “ท่านแม่เจ้าค่ะ ข้ามิเป็นอันใด”

“ข้าเพิ่งจะอาการกำเริบ แต่ยามนี้มิเป็นอันใดแล้ว” หวังอิงรีบอธิบายเพราะเกรงว่ามารดาจะเป็นห่วง

เมื่อได้ยินว่าน้ำเสียงของเด็กน้อยหาได้มีอันใดผิดปกติ เซี่ยหว่านก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่ทันใดนั้นก็พลันรู้สึกตกตะลึงขึ้นมาทันที

หวังอิงมักจะล้มป่วยทุกสองสามวัน ในฐานะที่เป็นมารดา นางย่อมล่วงรู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี

เมื่อก่อนทุกครั้งที่นางล้มป่วยจำเป็นต้องกินยาต้านพิษเพื่อบรรเทาอาการ ทว่ายามนี้กลับอาการดีขึ้นโดยมิต้องกินยาต้านพิษ

ลั่วชิงยวนผู้นี้เก่งฉกาจเสียจนสามารถรักษาโรคของบุตรสาวตนได้จริง ๆ หรือ?

แท้ที่จริงแล้ว ลั่วชิงยวนเองก็ทราบดีว่าอาการของหวังอิงมีสาเหตุมาจากพิษที่อยู่ในร่างกาย และเป็นเพราะพิษจึงทำให้อีกฝ่ายกลายเป็นเช่นนี้ ดูเหมือนว่าจะมียาต้านพิษอยู่ด้วย

ดังนั้นสิ่งที่ควบคุมเซี่ยหว่านก็คือ พิษในตัวบุตรสาวของอีกฝ่าย

แต่คราวนี้นางช่วยบุตรสาวของเซี่ยหว่านเอาไว้ อีกฝ่ายก็น่าจะเชื่อคำพูดของนาง

ในยามนี้เอง น้ำเสียงข่มขู่แฝงแววเย็นชาก็ดังขึ้น “ลั่วชิงยวน!”

เมื่อลั่วชิงยวนหันกลับมาก็เห็นว่าลั่วอวิ๋นสี่ถูกทาสใบ้จับกดลงกับโต๊ะ โดยที่ทาสใบ้ยังคงถือมีดสั้นเอาไว้ในมือ

ราวกับว่าเขากำลังข่มขู่นางอยู่ก็มิปาน

ลั่วเยวี่ยอิงจ้องมองนางด้วยสายตาโกรธแค้น “ข้าลงไม้ลงมือกับเจ้ามิได้ แต่คนของเจ้าตกอยู่ในมือของข้าแล้ว หากเจ้ายังไม่ไปอีกล่ะก็ ข้าจะสังหารนางทิ้งเสียเดี๋ยวนี้เลย!”

ลั่วอวิ๋นสี่ดิ้นรนอยู่หลายครั้ง แต่กลับถูกทาสใบ้กดลงอย่างแรง

ลั่วชิงยวนแค่นเสียงเย็นชา “ลั่วเยวี่ยอิง เจ้ากลัวที่จะล่วงรู้ความจริงกระนั้นหรือ?”

ลั่วเยวี่ยอิงโมโหเจียนคลั่ง สายตาเคียดแค้นจนแทบจะถลกหนังของลั่วชิงยวนทั้งเป็น!

ลั่วชิงยวนเดินมาที่โต๊ะพลางผลักทาสใบ้ออกไป แล้วประคองลั่วอวิ๋นสี่ที่ถูกดลงให้ลุกขึ้น

เมื่อนางพาลั่วอวิ๋นสี่จากไปแล้ว

หลังออกจากเรือนแล้ว ลั่วอวิ๋นสี่ก็ก้มหน้าก้มตา “ข้าขอโทษด้วย ข้าเป็นภาระให้เจ้าแล้ว”

หากนางมิได้ถูกกดเอาไว้ ลั่วชิงยวนก็คงมิต้องจากมาเช่นนี้

ลั่วชิงยวนตอบว่า “มิเป็นไร วันนี้มีความคืบหน้าแล้ว”