ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 58

ในเรือนอ๋อง ฟู่เฉินหวนคิดจะกลับไปยังห้องตำรา แต่เมื่อเขาเห็นว่า ตรงประตูไม่มีผู้ใดตามเข้ามา เขาก็ยืนเอามือไพล่หลังแล้วรออยู่สักพัก แต่ก็ยังไม่เห็นผู้ใดตามเข้ามา

เมื่อเห็นว่าซูโหยวจัดการให้ชุนเยวี่ยและบิดามารดาของนางได้นั่งลงแล้ว เขาก็กวักมือเรียกซูโหยวให้เข้ามาหา

"ท่านอ๋อง มีเรื่องอันใดหรือพ่ะย่ะค่ะ?" ซูโหยวรู้สึกสับสน

ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้วแล้วมองอีกฝ่าย "ออกไปดูซิว่า ยังมีผู้ที่ยังมิได้เข้ามาหรือไม่"

ซูโหยวชะงักงันไปชั่วขณะ นึกว่าท่านอ๋องกำลังเอ่ยถึงชุนเยวี่ยและผู้ที่เกี่ยวข้องจึงตอบว่า "ชุนเยวี่ยกับบิดามารดาของนางเข้ามาหมดแล้ว ไม่มีผู้ใดแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้วแน่นแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจว่า "ข้าสั่งให้เจ้าออกไปดูอย่างไรเล่า!"

ซูโหยวตกใจมากเสียจนไม่กล้าเอ่ยสิ่งใดแล้วรีบเดินออกนอกประตู เขาเห็นทั้งสามคนบนท้องถนนก็พลันเข้าใจขึ้นมาทันที

เมื่อเห็นซูโหยวเดินออกมา ลั่วชิงยวนจึงหันหลังเตรียมตัวจากไป

เมื่อซูโหยวเห็นเช่นนี้ เขาก็รีบไล่ตามนางไป "พระชายาขอรับ!"

ลั่วชิงยวนไม่มองเขาสักนิดพลางเอ่ยน้ำเสียงเย็นชาขึ้นมาว่า "ท่านอ๋องรับสั่งให้ขับไล่ข้าออกจากตำหนักอ๋องแล้วมิใช่รึ เขาคิดจะสั่งให้ข้าทำอะไรอีกเล่า?"

ซูโหยวรีบเข้ามาขอโทษจากใจจริง "เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ล้วนเป็นความผิดของข้าเองขอรับ ข้าเป็นคนบอกท่านอ๋องว่า นางรับใช้ทั้งสามคนตายไปแล้ว มิหนำซ้ำเมื่อคืนพระชายาก็เข้าไปในเรือนของพวกนางด้วย"

"ตอนนั้นข้าไม่รู้ว่าพวกนางแกล้งตายและไม่รู้ว่าพระชายาได้เตรียมการเอาไว้อย่างรอบคอบแล้ว ดังนั้นข้าจึงคิดว่าพระชายามีส่วนพัวพันกับการตายของพวกนาง เป็นความผิดที่ข้าไม่อาจชดใช้ได้! ข้าหวังว่าพระชายาจะไม่เก็บมาใส่ใจขอรับ!"

ซูโหยวโทษตนเองในเรื่องนี้ เป็นความสะเพร่าของเขาที่มิได้จับชีพจรของพวกนางก็คิดว่าพวกนางตายไปแล้ว

ทั้งยังสงสัยในตัวพระชายาทันที

เพียงถามชุนเยวี่ยไม่กี่คำก็รู้ว่าเมื่อคืนพระชายาช่วยพวกนางเอาไว้ต่างหากเล่า ถ้ามิใช่เพราะพระชายา วันนี้ก็คงจับตัวการไม่ได้ และเรื่องวุ่นวายก็คงไม่สงบลง