ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 582

“เจ้า่กำลังโกหกข้า! เรื่องเหล่านี้ล้วนแล้วแต่เป็นเจ้าที่แสร้งทำ!”

“ข้าไม่มีทางเชื่อ!”

“จะมีเรื่องไร้สาระเช่นนี้เกิดขึ้นได้เยี่ยงไร?!”

ลั่วเยวี่ยอิงรู้สึกสะเทือนใจมากจนนางทรุดตัวลง พร้อมตะวาดใส่ลั่วชิงยวนด้วยความโกรธเกรี้ยว

เมื่อพิจารณาจากท่าทีของลั่วเยวี่ยอิงแล้ว ​​จึงรู้ได้ว่าเนื้อความของจดหมายฉบับนี้ส่งผลกระทบต่อจิตใจนางมากเพียงใด แต่นางกลับเลือกที่จะไม่เชื่อเรื่องราวเหล่านั้น

ลั่วชิงยวนเย้ยหยัน “เจ้ามิอยากยอมรับความจริงที่ว่าเจ้าเกลียดคนผิดมาเป็นเวลาหลายปีแล้วก็ตามใจ อยากเชื่ออย่างไรก็แล้วแต่เจ้า”

“เช่นนั้น ข้าคงมิโน้มน้าวเจ้าไปกว่านี้ และจากนี้ข้ามิขอไว้ชีวิตเจ้าอย่างเห็นแก่มิตรภาพระหว่างแม่ของเจ้ากับข้าอีกต่อไป”

นางวางความจริงไว้ตรงหน้าลั่วเยวี่ยอิงแล้ว ไม่ว่าลั่วเยวี่ยอิงจะเชื่อหรือไม่ ล้วนมิได้อยู่การควบคุมของนางแล้ว

ดวงตาของลั่วเยวี่ยอิงเปลี่ยนเป็นเย็นชา นางกำจดหมายไว้แน่น ก่อนที่จะจ้องมองไปยังลั่วชิงยวนด้วยความขุ่นเคือง

ลั่วชิงยวนหันหลังกลับและจากไปทันที

นางออกจากจวนอัครเสนาบดีไปอย่างเงียบ ๆ

ลั่วเยวี่ยอิงนั่งอยู่บนเตียง นางอ่านเนื้อความของจดหมายซ้ำแล้วซ้ำอีกอย่างไม่สบายใจ

ท่านพ่อฆ่าท่านแม่ จะเป็นไปได้เช่นไรกัน?

เขาโหดร้ายถึงเพียงนั้นได้เช่นไร?!

ต้องเป็นลั่วชิงยวนแน่ที่จงใจโกหกนาง!

แต่กระนั้น เรื่องดังกล่าวก็สอดคล้องกับเนื้อความของจดหมายอย่างสมบูรณ์แบบ

หลังจากนั้นไม่นาน ทาสใบ้ก็กลับมา ลั่วเยวี่ยอิงรีบเก็บจดหมายไปในทันที

นางซ่อนจดหมายไว้ใต้หมอน

“เป็นเช่นไรบ้าง? เจ้าหาเจอหรือไม่?”

ทาสใบ้พยักหน้าแล้วหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมายื่นให้นาง

ลั่วเยวี่ยอิงมองดูเนื้อความในกระดาษที่เขียนไว้ว่าลั่วชิงยวนมิได้อยู่ในตำหนักอ๋อง และฝูเสวี่ยก็มิได้อยู่ในหอฝูเสวี่ยด้วยเช่นกัน

ลั่วเยวี่ยอิงขมวดคิ้ว “ลั่วชิงยวนเพิ่งมาที่นี่”