ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 583

นางอดไม่ได้ที่จะถามลิ่นฝูเสวี่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ทำไมวันนี้ท่านมิเร่งข้า?”

ลิ่นฝูเสวี่ยลอยออกไปนั่งบนราวบันได นางแกว่งขาไปด้วยขณะมองดูผู้คนที่กระตือรือร้นอยู่ด้านล่าง “พวกเขามาที่นี่เพื่อพบเจ้า”

“ดูข้าสิ? ข้ามิรู้กระทั่งวิธีร่ายรำเทพเหมันต์ด้วยซ้ำ” ลั่วชิงยวนยิ้มเบา ๆ

ลิ่นฝูเสวี่ยเลิกคิ้วและมองดูนาง "อย่าคิดว่าข้ามิรู้ ท่านได้เรียนรู้รำเทพเหมันต์มานานแล้ว ท่านได้เรียนรู้ทุกสิ่งที่ข้าร่ายรำไปแล้ว"

“ตอนนี้ท่านเป็นลูกศิษย์ของลิ่นฝูเสวี่ย ท่านคู่ควรกับชื่อของท่านอย่างแท้จริง”

ลั่วชิงยวนอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว "ไฉนวันนี้เจ้าทำตัวแปลก ๆ"

“ก็แค่อารมณ์อ่อนไหวเท่านั้น” ลิ่นฝูเสวี่ยยิ้มและหันไปมองนาง “ข้าว่า ข้าร่ายรำมามากพอแล้ว”

“ความยึดติดอย่างหนักหนาของข้า คือเรื่องที่ข้าเสียใจที่ไม่มีใครสืบทอดทักษะของข้า แต่บัดนี้ท่านได้เรียนรู้ทักษะทั้งหมดของข้าแล้ว คนเหล่านี้ล้วนมาที่นี่เพราะท่าน ข้าคิดว่า…”

ทันใดนั้น ลั่วชิงยวนก็เริ่มกังวล นางกำมือแน่นโดยไม่รู้ตัว

นางเกรงว่าคำพูดต่อไปของลิ่นฝูเสวี่ยคือ ‘ถึงเวลาจากกันแล้ว’

“ข้าคิดว่า.. .ท่านควรให้ค่าฝึกสอนหรืออะไรสักอย่างกับข้าหรือไม่?”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ลั่วชิงยวนก็ประหลาดใจ “ว่ากระไรนะ? ค่าฝึกสอน? ข้าควรจะเผามันให้เจ้าหรืออย่างไร?”

ลิ่นฝูเสวี่ยผงะไปครู่หนึ่ง จากนั้นนางก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา เสียงหัวเราะที่ดังชัดมีพลังวิเศษที่ทะลุทะลวงหัวใจของผู้คน

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ข้าเกือบลืมไป ข้าก็มิสามารถรับได้เหมือนกัน”

“สิ่งที่ข้าเผชิญเมื่อไม่นานมานี้ ทำให้ข้ามักจะรู้สึกว่าตนยังมีชีวิตอยู่เสมอ”

“เพียงแค่ เมื่อข้าได้เล่าเรื่องทุกอย่างที่เกี่ยวกับแม่ของท่านให้ฟังแล้ว เช่นนั้นข้าก็มิขอร่ายรำอีก ยืดติดกับเรื่องพวกนี้หาได้มีประโยชน์อันใด”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ลั่วชิงยวนจึงรู้สึกสับสนเป็นอย่างมาก "วันนี้เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า?"

“เจ้ามิได้วางแผนจะจากไปจริง ๆ ใช่หรือไม่? เจ้าจะขาดความรับผิดชอบเช่นนี้มิได้”

หากลิ่นฝูเสวี่ยต้องการจากไปจริง ๆ ลั่วชิงยวนย่อมมิอาจยอมรับได้ นางมิเคยคิดเลยว่าลิ่นฝูเสวี่ยจะจากไป

น้ำเสียงของลิ่นฝูเสวี่ยเริ่มหมดความอดทน “ผู้ใดบอกว่าข้าจะจากไป ข้าแค่บอกกับท่านว่าข้าไม่มีความคิดยึดติดอะไรอีกต่อไปแล้ว"

“คราวหน้าหากจะร่ายรำอย่าใช้ชื่อของข้าแล้วกัน ท่านรำเองเถอะ ข้ามิช่วยแล้ว!”

เมื่อได้ยินน้ำเสียงอันคุ้นเคยนี้ ลั่วชิงยวนก็รู้สึกโล่งใจในที่สุด