ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 584

ลั่วชิงยวนตกตะลึงเล็กน้อย นางจึงเงยหน้าขึ้นมองพบว่าเป็นฟู่เฉินหวน

ทันใดนั้นเขาก็ยกเท้าขึ้นเตะบุรุษผู้นั้นออกไป

จากนั้นก็มีเสียงร้องด้วยความตกใจดังมาจากด้านล่าง “อ๋องผู้สำเร็จราชการกำลังทุบตีชาวบ้าน!”

“อ๋องผู้สำเร็จราชการลงมือทำร้ายผู้บริสุทธิ์!”

“กฎแห่งราชวงศ์ยังมีอยู่หรือไม่?”

คำพูดเหล่านี้ทำให้เกิดความโกลาหลในหอทันที

ผู้คนต่างพากันรุดไปข้างหน้าเพื่อโจมตีฟู่เฉินหวน แต่เขากลับยืนอยู่ตรงหน้าลั่วชิงยวน พร้อมกับลงมืออย่างไม่เกรงกลัวสิ่งใด จนทำให้ผู้คนจำนวนมากได้รับบาดเจ็บ

โชคดีที่ผุ้คุ้มกันในหอค่อนข้างแข็งแกร่ง ทั้งยังควบคุมสถานการณ์ได้อย่างรวดเร็ว

ไม่ไกลกันนัก ฝูจ้าวก็อยากจะก้าวออกไปเช่นกัน

สายตาเฉียบคมของฟู่เฉินหวนจับจ้องไปยังลั่วชิงยวน จากนั้นก็คว้าข้อมือนางไว้ แล้วดึงนางออกจากสถานการณ์ตรงหน้าก่อนที่จะวิ่งขึ้นไปยังชั้นบน

ประตูถูกปิดลง

ฟู่เฉินหวนยืนพิงกำแพงด้วยความโกรธบนใบหน้า พร้อมทั้งประจันหน้ากับลั่วชิงยวน “วันนี้เจ้าต้องออกจากหอฝูเสวี่ย ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าร่ายรำที่นี่ในฐานะฝูเสวี่ยอีกต่อไป!"

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว "เพราะเหตุใดเพคะ?"

‘เพราะเจ้าเป็นพระชายาของอ๋องเช่นข้า!’

ฟู่เฉินหวนเกือบจะโพล่งออกมา แต่เขาก็ยังอดกลั้นและจ้องมองไปยังดวงตาของคนตรงหน้า "เจ้ายังมิรู้หรือว่าบุรุษเหล่านั้นอยากเห็นเจ้าร่ายรำไปเพื่ออะไร?"

“เปลี่ยนอาภรณ์แล้วกลับจวนกับข้าเดี๋ยวนี้!”

ทันทีที่เขาพูดจบก็มีเสียงฝีเท้าปรากฏขึ้นจากข้างนอก จากนั้นเสียงของแม่เล้าเฉินก็ดังขึ้น “คุณหนู คุณชายฝูมาที่นี่ ข้าอยากถามว่าท่านพอมีเวลาว่างหรือไม่?”

แม่เล้าเฉินรู้ว่าอ๋องผู้สำเร็จราชการอยู่ในห้อง แต่นางมิอาจปฏิเสธคำขอของคุณชายฝูได้

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ฟู่เฉินหวนก็ส่งสัญญาณให้ลั่วชิงยวนผลัดผ้า เขาเปิดประตูแล้วเดินออกไป

“ไม่ว่าง” ฟู่เฉินหวนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาและมองไปยังฝูจ้าว

ฝูจ้าวขมวดคิ้วด้วยสีหน้าไม่พอใจ "เรื่องนี้ มีแม่นางฝูเสวี่ยเป็นผู้ตัดสินใจว่าจะพบกับแขกคนไหนหรือไม่ ท่านอ๋องไม่มีสิทธิ์เข้ามายุ่งมิใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ?"

“นอกจากนี้ วันนี้ท่านอ๋องเองได้ลงไม้ลงมือกับผู้คนในหอฝูเสวี่ย กระหม่อมเกรงว่าข่าวนี้จะแพร่กระจายไปถึงยังที่ว่าการ เช่นนั้นท่านอ๋องควรคิดหาวิธีอธิบายตัวเองเสียก่อนเสียดีกว่าพ่ะย่ะค่ะ”

ใบหน้าของฟู่เฉินหวนเย็นชา “ข้ามิได้ขอให้เจ้ากังวลใจเรื่องของข้า”

“วันนี้ฝูเสวี่ยจะไม่ไปพบเจ้า”

ในรถม้า ทั้งสองยังคงนิ่งเงียบ บรรยากาศรอบตัวชวนให้รู้สึกขนลุก

ลั่วชิงยวนพยายามอย่างหนักเพื่อสงบสติอารมณ์ ในที่สุดนางก็เอ่ยปากถามเขาออกไป

“ในเวลานั้น ท่านอ๋องรับปากว่าจะไม่รบกวนหม่อมฉันอีก และจะปล่อยให้หม่อมฉันร่ายรำที่หอฝูเสวี่ย นี่ท่านอ๋องคิดจะกลับคำหรือเพคะ?”

ความโกรธของฟู่เฉินหวนรวมตัวกันที่หว่างคิ้วรวมทั้งดวงตาเขาด้วยเช่นกัน เขากำมือไว้แน่น

ทันใดนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาลุ่มลึกและหนักแน่น “ใช่แล้ว ข้ากลับคำ!”

ตั้งแต่วินาทีที่เขาพบนางที่จวนตระกูลหลิว เขาก็รู้สึกเสียใจ

ในขณะที่เขาจ้องมองดวงตานางอย่างแน่วแน่ หัวใจของลั่วชิงยวนก็เต้นรัว นางรีบหลบสายตาไปทางอื่น

เหตุใดดวงตาของฟู่เฉินหวนจึงดูแปลกและแตกต่างไปจากปกติ

แต่นางก็เตือนตนเองอย่างมีสติว่า อย่าได้คิดให้มากความนัก

แต่ครู่หนึ่งนางกลับไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไป

ฟู่เฉินหวนเงียบไปหลายอึดใจก่อนจะพูดว่า “หลังกลับจวนวันนี้ เจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้ไปที่หอฝูเสวี่ยในฐานะฝูเสวี่ยอีก”

“เจ้าคิดว่าเจ้าจะสามารถซ่อนตัวตนที่แท้จริงของเจ้าไว้ได้นานเพียงใดรึ?”