ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 60

ทั้ง ๆ ที่บอกว่ารักเขา กระทั่งรีบร้อนที่จะแต่งเข้ามาในจวนตำหนักอ๋อง! ทว่าเขากลับไม่เคยเห็นสตรีผู้นี้มีรอยยิ้มมากมายขนาดนี้ต่อหน้าเขาเลย!

ช่างน่าขันที่ตนหลงเชื่อนางเข้าจริง ๆ !

เขากำขวดโอสถในมือเอาไว้แน่น ดวงตาฉายแววเยียบเย็นแล้วหันหลังเดินกลับไป

จือเฉาที่กำลังเตรียมจะยกชาเข้าไปในห้อง คาดไม่ถึงว่าจะได้เห็นเงาร่างที่จากไป "นั่น! ท่านอ๋องนี่นา!

แต่อีกฝ่ายกลับเดินจากไปด้วยฝีเท้ามั่นคงโดยไม่เหลียวหลังแม้แต่น้อย

จือเฉารีบยกชามาที่ห้อง "พระชายาเจ้าคะ เมื่อสักครู่นี้ดูเหมือนว่าท่านอ๋องจะเสด็จมาหา แต่กลับเดินออกไปด้วยท่าทีขุ่นเคืองเสียแล้วเจ้าค่ะ"

เมื่อฟู่อวิ๋นโจวได้ยินเช่นนี้ก็ตื่นตกใจอยู่บ้างแล้วสีหน้าของเขาก็ฉายแววกังวลใจ "คงจะเห็นข้าอยู่ที่นี่เป็นแน่ เช่นนั้นข้ากลับดีกว่า ข้าเกรงว่าเสด็จพี่จะเข้าใจผิด ประเดี๋ยวข้าจะไปอธิบายให้เสด็จพี่เข้าใจเอง"

ฟู่อวิ๋นโจวลุกเร็วเกินไปเสียจนกระอักกระไอแรง ๆ

ลั่วชิงยวนรีบเอ่ยขึ้นมาว่า "ไม่ต้องหรอกเพคะ ไม่ว่าท่านจะอธิบายอย่างไร ท่านอ๋องก็ไม่มีสีหน้าดี ๆ ให้หม่อมฉันหรอก"

"ท่านผู้นี้เชื่อเฉพาะสิ่งที่ตนเห็นเท่านั้น" ลั่วชิงยวน

ฟู่อวิ๋นโจวจึงเอ่ยขึ้นด้วยความกังวลใจว่า "แต่เรื่องนี้ต้องอธิบายให้เข้าใจ ข้าได้พักฟื้นอยู่ในวังหลวงก็ต้องขอบคุณที่เสด็จพี่สั่งให้หมอเทวดามารักษาให้ข้า มิฉะนั้นเกรงว่าข้าคงจะตายไปนานแล้ว ถึงแม้ข้าจะไม่รู้ว่าตัวเองจะมีชีวิตอยู่ได้นานสักแค่ไหน ข้าก็ไม่อยากผิดใจกับเสด็จพี่เพราะเรื่องนี้หรอกนะ"

เมื่อลั่วชิงยวนได้ยินเช่นนี้ก็มองดูลมปราณตรงหว่างคิ้วของฟู่อวิ๋นโจว ถึงแม้ว่าเขาจะดูเหมือนอ่อนแอลงและป่วยระยะสุดท้าย แต่อาการป่วยก็มิได้ร้ายแรงนัก และสีหน้าก็ไร้วี่แววของโรคภัย หรือลักษณะของผู้ที่มีอายุสั้น

"ทรงอย่าห่วงไปเลยเพคะ องค์ชายห้า ท่านไม่สิ้นชีพตั้งแต่วัยเยาว์หรอก โรคภัยบางอย่างยิ่งคิดก็จะยิ่งทำให้อาการทรุดลง ถ้าหากท่านมีสุขภาพจิตดีย่อมปราศจากโรคภัยอย่างแน่นอนดพคะ" ลั่วชิงยวนให้คำแนะนำอย่างจริงจัง

ฟู่อวิ๋นโจวตัวแข็งทื่อเล็กน้อยและสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

ทว่าจากนั้นเขาก็ยิ้มให้อย่างอ่อนใจ "ชิงยวนช่างมีวิธีปลอบโยนผู้คนที่ค่อนข้างพิเศษนัก"