ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 61

เห็นท่าทีดื้อรั้นเช่นนี้ของพระชายา แม่นมเติ้งแนะนำนางมิได้อีกต่อไป นางทาโอสถให้อีกฝ่ายอย่างตั้งใจ

ลั่วชิงยวนนึกถึงองค์ชายห้า อดมิได้ที่จะถามว่า “องค์ชายห้าอยู่ตำหนักอ๋องตลอดรึ?"

แม่นมเติ้งตอบว่า “องค์ชายห้าถูกจับเป็นตัวประกันที่ตำหนักอ๋องเจ้าค่ะ แม้ว่าจะมีการประกาศอย่างเปิดเผยว่า พระองค์ประทับรักษาพระวรกายอยู่ในตำหนัก และได้เชิญหมอเทวดามาเพื่อพระองค์ แต่อันที่จริงแล้วเป็นการควบคุมพระองค์ เพื่อตรวจสอบและถ่วงดุลอำนาจของไทเฮา”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ลั่วชิงยวนก็ประหลาดใจเล็กน้อย อดมิได้ที่จะหันไปมองแม่นมเติ้ง “เหตุใดเจ้าถึงรู้เรื่องพวกนี้?”

แต่แม่นมเติ้งมองนางด้วยความประหลาดใจ “นี่คือสิ่งที่ทุกคนในเมืองหลวงรู้เจ้าค่ะ ทุกคนรู้อยู่แก่ใจ เพียงแต่มิกล้าติฉินนินทาอย่างโจ่งแจ้งเท่านั้น”

ลั่วชิงยวนดูเหลือเชื่อ ทุกคนรู้ แต่นางกลับไม่รู้อะไรเลย!

ไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย!

ลั่วชิงยวนคิดอย่างรอบคอบ พยายามกลั่นสิ่งสำคัญออกมาจากความทรงจำบ้าง

องค์ชายห้าฟู่อวิ๋นโจว และจักรพรรดิองค์ปัจจุบันต่างเกิดมาจากไทเฮา แต่ฟู่อวิ๋นโจวมิสมบูรณ์มาแต่กำเนิด อ่อนแอและขี้โรค ทันทีที่เกิดมาก็พ่ายแพ้ในการต่อสู้เพื่อชิงบัลลังก์

และตระกูลเหยียนของไทเฮา ควบคุมราชสำนัก กระทั่งจะเข้าไปแทรกซึมฝั่งนางใน ครอบครองอำนาจในราชสำนักครึ่งหนึ่ง ทำให้จักรพรรดิรู้สึกว่าตนเป็นหุ่นเชิด ดังนั้นจักรพรรดิจึงต้องการกำจัดการควบคุมของตระกูลเหยียน

จึงทำให้ฟู่เฉินหวนเป็นอ๋องผู้สำเร็จการที่มีอำนาจยิ่งใหญ่ ทำให้ฟู่เฉินหวนช่วยเขากำจัดการควบคุมตระกูลเหยียน

ดังนั้นความสัมพันธ์ระหว่างฟู่เฉินหวนกับตระกูลเหยียน จึงขัดแย้งกันอย่างรุนแรงจนมิอาจอยู่ร่วมกันได้

ยามนี้บุคคลที่ใหญ่ที่สุดในตระกูลเหยียนคือไทเฮา ฟู่อวิ๋นโจวก็เกิดมาจากไทเฮา อ่อนแอและขี้โรค เป็นเบี้ยที่ดีที่สุดในการควบคุม

ดังนั้นฟู่อวิ๋นโจวจึงถูกฟู่เฉินหวนบังคับควบคุมตัวอยู่ที่ตำหนักอ๋อง เพื่อตรวจสอบและถ่วงดุลไทเฮา

หลังจากคิดเรื่องเหล่านี้ออกแล้ว นางอดมิได้ที่จะถอนหายใจ ลั่วชิงยวนผู้นี้ช่างไร้เดียงสาแต่น่ากลัวนัก

แม่นมเติ้งสะดุ้ง “พระชายาคิดอะไรออกหรือเจ้าคะ? อยากให้บ่าวไปหาท่านอ๋องแล้วอธิบายหรือไม่เจ้าคะ?”

ลั่วชิงยวนส่ายหัวและพูดว่า “อย่าเลย พูดมากไปจะกลายเป็นจงใจ เจ้าแค่เอาโอสถให้ซูโหยวก็พอแล้ว”

“เจ้าค่ะ บ่าวจะไปเดี๋ยวนี้ พระชายาพักผ่อนเถิดเจ้าค่ะ” แม่นมเติ้งหยิบยาแล้วออกจากห้องไป

ตามที่พระชายากล่าวไว้ มอบโอสถทั้งหมดให้กับซูโหยว และบอกเขาว่า นี่คือโอสถที่องค์ชายห้าส่งมาให้ ซูโหยวรับยาไว้ ก็ไปหาท่านอ๋องที่ห้องตำรา

หลังจากกลับมา แม่นมเติ้งชื่นชมลั่วชิงยวนซ้ำแล้วซ้ำเล่า “แผนท่านช่างเลิศนัก ซูโหยวไปห้องตำราของท่านอ๋องแล้ว ท่านอ๋องฟังจบคงจะไม่กริ้วพระชายาแล้ว”

เป็นอย่างที่คิดไว้ ซูโหยวก็มาอีกครั้ง

“ท่านอ๋องมีรับสั่ง...”