ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 62

ลั่วชิงยวนกำลังยันตัวลุกขึ้น ก็ได้ยินซูโหยวพูดว่า “เติ้งหมิงซูมีส่วนช่วยชุนเยวี่ย ปี้อวิ๋นและไป๋ถังอย่างมากในเรื่องนี้”

“ตั้งแต่วันนี้ไป ทำหน้าที่เป็นแม่บ้านในเรือนชั้นในของตำหนักอ๋อง อีกเดี๋ยวแม่บ้านเติ้งไปที่ฝ่ายบัญชีเพื่อรับกุญแจแม่บ้านได้เลย”

พูดจบ ซูโหยวก็หันหลังกลับและจากไป

ลั่วชิงยวนชะงักทันที

แม่นมเติ้งก็ดูตกใจเช่นกัน ทุกคนตกใจและทำอะไรไม่ถูก นางได้เป็นแม่บ้าน?

แม่บ้านเรือนชั้นใน?

เป็นไปมิได้หรอก!

ลั่วชิงยวนกำผ้าห่มไว้แน่น รู้สึกขมขื่นในใจอย่างอธิบายมิได้ ซูโหยวมาโดยเฉพาะ ที่จริงแล้วมันไม่เกี่ยวอะไรกับนางเลย

ฟู่เฉินหวนจงใจทำอย่างนั้นหรือ!

แม่นมเติ้งกลับมามีสติ พูดอย่างลำบากใจว่า “เรื่องที่เกิดขึ้นกับชุนเยวี่ยและพวกนาง ทั้งหมดเป็นคุณงามความดีของพระชายา จะให้ความดีความชอบกับหญิงชราอย่างหม่อมฉันได้อย่างไร? หม่อมฉันจะไปอธิบายเรื่องนี้กับท่านอ๋องเองเพคะ”

ลั่วชิงยวนหยุดนางและพูดว่า “มิจำเป็นหรอก เขาจงใจทำ”

แม่นมเติ้งลังเลและถามว่า “เป็นเพราะองค์ชายห้ามาที่นี่หรือไม่เพคะ?”

ลั่วชิงยวนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “นี่น่าจะเป็นเหตุผลส่วนหนึ่ง แต่ก็มิใช่ทั้งหมด”

“ในเมื่อเจ้าเป็นแม่บ้าน มันก็เป็นประโยชน์ต่อข้าด้วย มิจำเป็นต้องไป หากเขาไม่พอใจและกลับคำ มันจะได้ไม่คุ้มเสีย!”

แม่นมเติ้งพยักหน้าและพูดว่า “เพคะ หม่อมฉันจะฟังพระชายา!”

ก่อนหน้านี้พระชายาบอกว่า นางต้องจัดการเรื่องนั้นให้ดี บางทีมันอาจจะนำพาความโชคดีที่ไม่คาดคิดมาให้นาง คิดไม่ถึงว่าจะมาจริง ๆ

แม้ว่านางจะมาที่ตำหนักอ๋องนานแล้ว แต่ตั้งแต่นางมา มีแม่บ้านเมิ่งอยู่ที่เรือนชั้นในเสมอ ครั้นแล้วแม่บ้านเมิ่งยังมีลูกสาวของนาง เมิ่งจิ่นอวี่ เดิมทีตำแหน่งนี้ไม่มีทางตกเป็นของนางได้เลย

ได้ยินเช่นนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าของแม่นมเติ้งชะงักทันที “พระชายา อย่าคิดเช่นนี้สิเพคะ พระชายาและท่านอ๋องมีวาสนาต่อกัน ไม่เช่นนั้นจะเป็นสามีภรรยากันมิได้ วันข้างหน้าจะต้องกลมเกลียวอยู่สงบร่มรื่นเป็นแน่! ด้วยสถานะอันสูงส่งของพระชายา จะไปทำนายดวงชะตาผู้คนริมถนนได้เช่นไร?”

ลั่วชิงยวนหัวเราะเยาะตนเองและพูดว่า “สามีภรรยาที่แต่งงานด้วยการบังคับ ก็ถือว่ามีวาสนาต่อกันงั้นรึ? โบราณว่าเอาไว้ แตงที่ฝืนเด็ดจากต้นย่อมไม่หวาน(1)”

“ก็เช่นนี้เอง เจ้าลงไปเถิด ข้าจะงีบหลับสักหน่อย”

นางก็ไม่ได้คิดที่จะจากไปตอนนี้ ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องกำจัดลั่วเยว่อิงก่อน เอาของของแม่นางคืนกลับมา!

แม่นมเติ้งไม่สามารถพูดอะไรได้อีก นางจึงเดินออกไป

……

วันต่อมา ซูโหยวและเซียวชูก็ไม่มาส่งโอสถ เมื่อจือเฉาไปรับโอสถที่ห้องโอสถยังถูกขวางไว้

แตงที่ฝืนเด็ดจากต้นย่อมไม่หวาน เป็นสำนวนจีนหมายถึง สิ่งต่าง ๆ ที่ได้รับมาโดยการบังคับหรือไม่เต็มใจนั้นไม่ได้นำมาซึ่งความพึงพอใจหรือความสุขที่แท้จริง