ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 63

สุดท้ายก็เป็นแม่นมเติ้ง นำป้ายสัญลักษณ์แม่บ้านไปรับยาจากห้องโอสถ แต่ก็ทำได้เพียงเอาสมุนไพรทั่วไปบางชนิดมาเท่านั้น เครื่องยาสมุนไพรล้ำค่าที่ใช้รักษาอาการบาดเจ็บภายในนั้นมิสามารถได้มา

จือเฉารู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงท่าทีของท่านอ๋องอย่างชัดเจน

หลังจากพักผ่อนมาทั้งวัน ลั่วชิงยวนแทบจะขยับตัวไม่ได้ แม้จะรู้สึกว่าร่างกายยังอ่อนแอ แต่ความเจ็บปวดก็ทุเลาลงมากแล้ว

ช่วงเช้า นางยุ่งอยู่กับแม่บ้านเติ้ง จือเฉาและบ่าวรับใช้อีกสองสามคนอยู่ในเรือน

“ย้ายปี่เซียะออกจากในน้ำนี้!” ลั่วชิงยวนมาที่ริมลำธารเล็ก ๆ

บ่าวรับใช้สองคนเข้าไปลองขยับดูและพูดว่า “มันหนักมากจนไม่ขยับเลยพะย่ะค่ะ”

แม่นมเติ้งพูดอย่างเย็นชาว่า “ถ้าย้ายไม่ไหว ก็ไปเรียกคนมาช่วยเพิ่มสิ!"

ทั้งสองพยักหน้า และไปเรียกคนมาช่วย

การย้ายปี่เซียะออกจากในลำธารนี้ ยังได้แก้ไขรูปปั้นหินที่เต็มไปด้วยความมุ่งร้าย พวกเขาก็ยุ่งทั้งวันโดยไม่ได้หยุดพัก ทั้งยังนำสิ่งของในเรือนส่วนใหญ่ที่ไม่ดีต่อฮวงจุ้ยทิ้งไปจนหมด

หลายคนในตำหนักไม่รู้ว่านางกำลังทำอะไรอยู่ จึงพาลคิดไปว่านางมีแม่นมเติ้งที่มีตำแหน่งแม่บ้านอยู่ข้างกาย จึงจงใจแสดงอำนาจในตำหนักเช่นนี้

จิกหัวบบ่าวคนรับใช้ให้ทำนู่นทำนี่ ทำให้ชื่อเสียงยิ่งแย่ลงเรื่อย ๆ

แต่ไม่มีใครกล้าแข็งข้อต่อแม่บ้านคนใหม่ ดังนั้นจึงไม่กล้านินทาพระชายาในที่สาธารณะ

จนครั้นเมื่อตะวันตกดิน เข้าสู่ยามราตรี ลั่วชิงยวนเพิ่งมาถึงเรือนของฟู่เฉินหวน

ที่นอกประตู ถูกเซียวชูหยุดไว้

“พระชายามีกิจธุระรึพะย่ะค่ะ?” น้ำเสียงของเซียวชูเย็นชาเล็กน้อย

“ข้ามาหาท่านอ๋องเพื่อทำตามสัญญา” ลั่วชิงยวนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เซียวชูหยุดชั่วครู่หนึ่ง และไม่รอคำตอบของท่านอ๋องในห้องตำรา ก็ปฏิเสธลั่วชิงยวนอย่างทันควัน “นี่ก็เริ่มดึกแล้ว พรุ่งนี้พระชายาค่อยมาอีกครั้งเถิดพะย่ะค่ะ”