ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 608

หัวใจลั่วชิงยวนสั่นไหวอย่างรุนแรง

ไทเฮารู้ดีว่าบุคคลที่นางเชิญคือลั่วชิงยวน พระชายาอ๋องผู้สำเร็จราชการ

เห็นได้ชัดว่าไทเฮาก็รู้เรื่องนี้แล้วเช่นกัน

ลั่วชิงยวนไม่ปิดบังอีกต่อไป “ใช่เพคะ!”

ไทเฮายิ้มออกมาอย่างไม่อาจคาดเดาได้ จากนั้นนางจึงเงยหน้าขึ้นมองลั่วชิงยวน “เจ้ารู้หรือไม่พระชายาสถานะของเจ้าตอนนี้คืออะไร?”

“ฟู่เฉินหวนเป็นผู้สืบเชื้อสายมาจากราชวงศ์ และเมื่อเจ้าแต่งงานกับราชวงศ์ ทุกสิ่งที่เจ้าพูดไปจนถึงทุกการกระทำล้วนเป็นหน้าเป็นตาของราชวงศ์ ทว่า เจ้ากับไปที่หอนางโลมเพื่อเป็นนางรำ”

“หากเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป เกียรติยศและศักดิ์ศรีของราชวงศ์เทียนเชวียจะต้องเสื่อมเสียเพราะเจ้าใช่หรือไม่?”

เสียงของไทเฮาเริ่มเย็นลงเรื่อย ๆ เต็มไปด้วยน้ำเสียงอันน่าเกรงขามในห้องโถงอันเงียบสงบแห่งนี้ และทำให้ผู้คนที่ได้ยินสั่นสะท้านด้วยความกลัว

ลั่วชิงยวนคุกเข่าลงบนพื้นพร้อมกับก้มศีรษะลงทันที คิ้วของนางขมวดมุ่น นางมิอาจเอื้อนเอ่ยคำพูดใดได้เลย

ไทเฮามองดูนางอย่างเย็นชา “เจ้าจะไม่พูดสิ่งใดเลยหรือ? เช่นนั้นแล้วเจ้าก็คงเข้าใจดีถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้ใช่หรือไม่?”

“ข้าควรลงโทษเจ้าเช่นไรกับความผิดเยี่ยงนี้เล่า?!”

ไทเฮาพูดอย่างเฉียบขาด

ลั่วชิงยวนมีคำพูดอยู่ในใจแล้ว เมื่อไทเฮาถามขึ้น นางจึงตอบไปว่า "ไทเฮาเพคะ หม่อมฉันรู้ว่าหม่อมฉันได้ทำให้ราชวงศ์ต้องอับอาย แต่หม่อมฉันไม่มีทางเลือกเพคะ"

“หม่อมฉันอภิเษกกับท่านอ๋องมานานแล้ว เขามีเพียงลั่วเยวี่ยอิงอยู่ในใจเท่านั้น เขามิเคยมองหม่อมฉันเลยสักครั้ง นี่เป็นวิธีเดียวที่หม่อมฉันจะสามารถแก้แค้นเขาได้เพคะ!”

ไทเฮาเหยียนถือว่าอ๋องผู้สำเร็จราชการเป็นศัตรูตัวฉกาจของนาง และลั่วชิงยวนรู้ว่าวันนี้คงเป็นการยากที่จะออกจากพระตำหนักโช่วสี่ได้ ด้วยคำแก้ตัวเช่นนี้ไทเฮาอาจไว้ชีวิตนางก็เป็นได้

นางเพียงแค่เป็นตัวแทนในการอภิเษกก็เท่านั้น หลังจากนั้นนางก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยฟู่เฉินหวน แม้ว่านางจะโกรธไทเฮาในเวลานั้น แต่ก็เป็นเพราะนางรักฟู่เฉินหวน

การที่นางไปยังหอนางโลมเพื่อร่ายรำซึ่งเป็นการแก้แค้นที่เกิดจากความรักและความเกลียดชังนี่คือสิ่งที่ไทเฮาอยากเห็นมิใช่หรือ?

แน่นอนว่าเมื่อไทเฮาได้ยินคำพูดของนาง ดวงตาของนางก็สั่นไหว “โอ้? แก้แค้นเช่นนั้นหรือ?”

“ตัวข้าได้ยินมาว่าเขาห่วงใยลั่วเยวี่ยอิงมาตลอด หากเจ้าแต่งงานกับเขาแทนที่จะเป็นลั่วเยวี่ยอิง โดยปกติแล้วเขาจะต้องเกลียดเจ้าเป็นอย่างมาก”

“แต่เจ้ามิควรเต็มใจที่จะต่ำต้อยและทำลายตัวเองเช่นนี้เพื่อแก้แค้นเขา” น้ำเสียงของไทเฮาอ่อนลงอย่างมากในทันที

ลั่วชิงยวนแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ลั่วชิงยวนอดน้ำตารื้นไม่ได้ นางร้องไห้สะอื้นออกมาพร้อมกับเอ่ยว่า “หม่อมฉันก็ไม่ต้องการเช่นกัน แต่หม่อมฉันไม่มีทางเลือกอื่น”

“เขาเคยช่วยหม่อมฉันมาก่อน และดูเหมือนว่าเขาจะดีกับหม่อมฉัน ทว่า เขาเพียงแสดงตัวต่อหน้าคนอื่น เท่านั้น น่าเสียดายที่หม่อมฉันปฏิบัติต่อเขาอย่างจริงใจ”