ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 610

ในที่สุดฟู่เฉินหวนก็เดินออกจากราชสำนัก ก่อนจะเห็นว่าซูโหยวยังคงรออยู่ข้างนอก เขาออกคำสั่งทันทีว่า “ไปตรวจสอบตามเนื้อหาคำให้การเหล่านี้ จะต้องได้รับหลักฐานการกระทำผิดทั้งหมด!”

ซูโหยวพยักหน้า “กระหม่อมขอให้เซียวชูจัดการเรื่องนี้ไว้ก่อนที่จะเข้าวังหลวงแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ฟู่เฉินหวนซึ่งกำลังอารมณ์ดีจึงเอ่ยถามขึ้นว่า “เจ้าซักถามเบาะแสมากมายได้เช่นไรในเวลาอันสั้นเช่นนี้?”

ในขณะที่ซูโหยวกำลังจะพูด ทันใดนั้น เขาก็สังเกตเห็น มหาราชาจารย์เหยียนเดินผ่านมา เขาจึงยกมือขึ้นปิดปากของตนเอาไว้

เมื่อเขาและฟู่เฉินหวนเดินเข้าไปยังมุมร้าง ซูโหยวก็พูดอย่างรีบเร่งว่า “ท่านอ๋อง คำให้การเหล่านี้ล้วนได้มาจากพระชายา!”

“ก่อนที่กระหม่อมจะเข้าไปในพระราชวัง ไทเฮาได้เรียกพบพระชายา จากนั้นก็ให้จิ่นชูจากพระตำหนักโช่วสี่มารับนางไป!”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าของฟู่เฉินหวนก็เปลี่ยนไปทันที “ว่ากระไรนะ! ไฉนเจ้ามิบอกข้าก่อนหน้านี้เล่า?!”

ทันทีที่พูดจบ ฟู่เฉินหวนก็รีบมุ่งหน้าไปยังพระตำหนักโช่วสี่อย่างรวดเร็ว

เมื่อฟู่เฉินหวนมาถึงพระตำหนักโช่วสี่โดยเร็ว เขาก้าวเดินเข้าไปในห้องโถงอย่างแข็งกร้าว ทันใดนั้น เขาก็เห็นฉากกรอกยาพิษตรงหน้า

“หยุด!” ฟู่เฉินหวนตะโกนอย่างเกรี้ยดกราด

ทว่า ยาทั้งหมดกลับถูกกรอกลงในปากของลั่วชิงยวนแล้ว ขวดยาเปล่าในมือของจิ่นชูก็กลิ้งลงพื้น

เสียงที่คมชัดราวกับการโจมตีอย่างหนัก ก็ตกเข้าสู่ก้นบึ้หัวใจของฟู่เฉินหวน

ทันทีที่ลั่วชิงยวนถูกปล่อยตัว นางก็ล้มลงอย่างอ่อนแรง

ในขณะนั้น กลับมีแขนอันแข็งแกร่งคู่หนึ่งกอดนางไว้จากข้างหลัง

ขณะที่นางล้มลง ลั่วชิงยวนก็เห็นสีหน้ารีบร้อนของฟู่เฉินหวน

จากนั้นเขาก็คำรามใส่ไทเฮา “ท่านให้นางกินอะไร?!”

จิ่นชูตอบอย่างใจเย็นว่า “พระชายาอภิเษกกับท่านอ๋องมาเป็นเวลานานแล้ว แต่ทว่าพระนางกลับมิเคยตั้งครรภ์เลย เช่นนั้นด้วยพระราชประสงค์ของไทเฮา หม่อมฉันจึงได้เตรียมยานี้ไว้เป็นพิเศษ เพื่อที่จะทำให้พระชายาทรงมีพระครรภ์ได้ในเร็ววัน

“แต่พระชายามิซาบซึ้งในน้ำพระทัย หม่อมฉันจึงไม่มีทางเลือกอื่นจึงต้องป้อนยาให้พระชายา ท่านอ๋องมิจำเป็นต้องตื่นตระหนกถึงเพียงนี้หรอกเพคะ”

สีหน้าของไทเฮายังคงเรียบเฉย นางมิได้เอื้อนเอ่ยหรืออธิบายสิ่งใด

แน่นอนว่าฟู่เฉินหวนไม่เชื่อ ขวดยานั่นดูเหมือนยาบำรุงหรือไร?

แต่ยาเหล่านี้ก็มิได้ออกฤทธิ์ร้ายแรงแต่อย่างใดจึงบ่งบอกได้ว่ายาไม่ได้มีพิษ!

ลั่วชิงยวนทรุดตัวลงในอ้อมแขนของฟู่เฉินหวนอย่างอ่อนแรง

ฟู่เฉินหวนเหลือบมองคนซึ่งอยู่ในอ้อมแขนของเขา จากนั้นก็มองไปยังไทเฮาด้วยความโกรธแค้นและเจตนาสังหาร