ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 612

“เดี๋ยวก่อน!”

ฟู่เฉินหวนผงะเล็กน้อย จากนั้นหลือบมองมือของนางที่จับมือของเขาไว้

ลั่วชิงยวนรีบดึงมือของนางกลับแล้วเอ่ยว่า “อย่าสังหารนักฆ่าสำนักเทียนอิงผู้นั้นเลย”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ฟู่เฉินหวนก็รู้สึกสับสน "เหตุใดเล่า? เจ้าบอกว่าเขาจะมีชีวิตเพียงสองหรือสามวันเท่านั้นมิใช่หรือ?"

“เพคะ รอจนกว่าเขาจะตายลงไปเอง อย่าได้ประหารชีวิตเขาเลยเพคะ”

แม้ว่าฟู่เฉินหวนจะไม่รู้เหตุผล แต่เขาก็ไม่ได้ถามคำถามใดอีกต่อไปและทำเพียงตอบรับเท่านั้น “ได้สิ”

หลังจากพูดเช่นนั้นเขาก็หันหลังกลับและออกจากห้องไป

หลังจากนั้นไม่นานจือเฉาก็กลับมาพร้อมรอยยิ้มที่สดใสบนใบหน้าของนาง ลั่วชิงยวนมองนางอย่างแปลกประหลาด

“เจ้ายิ้มร่าด้วยเหตุใด?”

จือเฉาก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับนอนลงข้างเตียง “บ่าวมีความสุขมากเจ้าค่ะ คราวนี้พระชายาได้รับบาดเจ็บ ท่านอ๋องก็มีทีท่าเป็นห่วงพระชายาอย่างแท้จริง!”

“ไม่เพียงเท่านั้นท่านอ๋องยังมอบห้องนอนของพระองค์ให้กับพระชายาเพื่อการรักษาอาการบาดเจ็บด้วย!”

“วันนี้ท่านอ๋องยอมทายาให้พระชายาด้วยซ้ำเจ้าค่ะ ท่านอ๋องจริงจังมากเพราะกลัวว่าจะทำให้พระชายาเจ็บอีกเจ้าค่ะ”

แสงล้ำลึกทอประกายในดวงตาของลั่วชิงยวน นางเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา “อาจเป็นเพราะข้าช่วยเขามากในครั้งนี้”

เมื่อเห็นว่าจือเฉามีความสุขเพียงใด นางจึงมองอีกฝ่ายอย่างสิ้นหวังแล้วพูดว่า “เจ้ายังคงมีความสุขอยู่ แต่หากเจ้ารู้ว่าข้าดื่มสิ่งใด เจ้าจะยังคงมีความสุขได้หรือไม่?"

“พระชายาดื่มสิ่งใดเจ้าค่ะ?” จือเฉาถามด้วยความกังวล

ลั่วชิงยวนยิ้มอย่างจนใจ “ไม่เป็นไร ข้าเพียงล้อเจ้าเล่น ไปพักผ่อนเถอะ”

“พระชายา ควรพักผ่อนให้สบาย หากท่านต้องการสิ่งใดก็เรียกใช้บ่าวได้เลยเจ้าค่ะ” จือเฉาออกจากห้อง แต่มิได้ออกไป นางกลับยืนเฝ้าอยู่ที่ลานเรือนแทน

……

เช้าวันรุ่งขึ้นจือเฉาก็นำยามาให้ หลังจากที่ลั่วชิงยวนดื่มยาแล้ว นางก็ขอให้แม่นมเติ้งมาหา

“เจ้าไปตรวจสอบดูว่าซ่งเชียนฉู่อยู่ที่ใด? หากเจ้ารู้แจ้งแล้วว่านางอยู่ที่ใด เช่นนั้นก็ให้จัดเตรียมคนไปรับนาง”

แม้ว่าจะไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับชีวิตของซ่งเชียนฉู่ เพราะด้วยข้างกายของอีกฝ่ายก็มีราชันย์อสรพิษอยู่ด้วย แต่หลังจากไร้วี่แววข่าวใด ๆ มาเป็นเวลานาน นางจึงยังรู้สึกกังวลเล็กน้อย