ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 613

“เจ้ายังกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกหรือเปล่า? เจ้ายังสบายดีอยู่หรือไม่? เจ้าถูกวางยาพิษได้เช่นไร? หมอมาตรวจดูหรือยัง? หมอให้ยาถอนพิษเจ้าหรือไม่?” ลั่วอวิ๋นสี่ร้อนใจเป็นอย่างมาก

ลั่วชิงยวนหัวเราะเบา ๆ “ไม่เคยเห็นเจ้าใส่ใจข้ามากเพียงนี้มาก่อนเลยหนา”

ลั่วอวิ๋นสี่ก้าวไปข้างหน้า ก่อนจะนั่งลงแล้วพูดอย่างเย็นชา “ข้าเกรงว่าหากเจ้าตาย จะไม่มีใครช่วยข้าแก้แค้นต่างหากเล่า”

“นี่! เจ้าบอกความจริงกับข้ามาเถอะ”

ลั่วชิงยวนยิ้มและตอบว่า “หากข้ายังสามารถพูดคุยกับเจ้าได้อย่างง่ายดาย นั่นหมายความว่าข้าจะมิตายในเร็ววันนี้”

“วันนี้ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า”

เมื่อพูดเช่นนั้นแล้ว นางก็ขยิบตาให้จือเฉา จากนั้นจือเฉาก็ออกจากห้องไป นางยืนเฝ้าอยู่ข้างนอก

“ไฉนเจ้าต้องระมัดระวังนัก?” ทันใดนั้นลั่วอวิ๋นสี่ก็เริ่มจริงจัง นางขยับเข้ามานั่งใกล้มากขึ้นโดยไม่รู้ตัว

“ก่อนหน้านี้ ที่ข้าเคยบอกเจ้าว่า ข้าจะหาปรมาจารย์วรยุทธให้เจ้า บัดนี้ข้าพบเขาแล้ว เพียงแต่เขามิใช่มนุษย์ เช่นนั้นแล้วเจ้าจะรับได้หรือไม่?” ลั่วชิงยวนพูดอย่างตรงไปตรงมา

ลั่วชิงยวนอุทานด้วยความตกใจ “เจ้าหมายถึงอะไร? มิใช่มนุษย์?”

“หากมิใช่มนุษย์ แล้วเป็นสิ่งใด?”

ทันใดนั้น เตี่ยฉุยก็โต้กลับอย่างรวดเร็ว “ข้ามิใช่สิ่งใด!”

ลั่วชิงยวนเกือบจะหัวเราะออกมาดัง ๆ เด็กเตี่ยฉุยผู้นี้ ดูไม่ฉลาดจริงๆ

นางมองไปยังดวงตาที่งงงุนของลั่วอวิ๋นสี่ ก่อนชี้นิ้วให้นางมองดู “นั่นไง อยู่ตรงนั้นไง”

คิ้วของลั่วอวิ๋นสี่ขมวดแน่นยิ่งขึ้น

“เจ้า…” ลั่วอวิ๋นสี่รู้สึกน่าขนลุกเป็นครั้งแรก “เจ้าจริงจังหรือไม่?”

“แน่นอน ข้าจริงจัง!” ลั่วชิงยวนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง พร้อมทั้งพูดต่อว่า “คนผู้นี้เป็นนักฆ่าที่มีทักษะวรยุทธแข็งแกร่ง แต่เขาเป็นบุรุษ เจ้าจะรังเกียจหรือไม่? หากเป็นเช่นนั้น ข้าจะได้ไม่บังคับเขา”

“และนี่น่าจะเป็นวิธีที่รวดเร็วและมีประสิทธิภาพในการฝึกฝนวรยุทธ” ลั่วชิงยวนกล่าวขณะครุ่นคิด

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ลั่วอวิ๋นสี่ก็เต็มไปด้วยความสนใจทันทีจึงรีบถามว่า “ด้วยวิธีใด”

ลั่วชิงยวนอธิบายให้นางฟัง

เมื่อครั้งที่ลิ่นฝูเสวี่ยครอบงำร่างของนางแล้วไปร่ายรำ นางมิได้สนใจการเต้นรำเลย แต่เนื่องจากร่างกายของนางสร้างความทรงจำ เช่นนั้นแล้วนางจึงเรียนรู้การร่ายรำทั้งหมดโดยไม่รู้ตัว