ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 617

หลังจากนั้นไม่นาน ลั่วอวิ๋นสี่ก็เข้ามาอย่างมีความสุข

ลั่วชิงยวนมอบสิ่งที่นางเตรียมไว้ล่วงหน้าให้อีกฝ่าย ก่อนจะสอนวิธีใช้ให้นาง แม้ว่าลั่วอวิ๋นสี่จะลองพยายาม เตี่ยฉุยก็เข้าสู่ร่างของลั่วอวิ๋นสี่ได้อย่างราบรื่น

เขารีบออกจากประตูด้วยความตื่นเต้นและชกต่อยอากาศอย่างดุเดือด

ลั่วชิงยวนมองดูเขาด้วยตาเป็นประกาย พละกำลังและการเคลื่อนไหวของเขานั้นช่างสมกับเป็นนักฆ่าจริง ๆ!

นางยืนขึ้นและเดินไปที่ประตู ก่อนจะเห็นว่าลั่วอวิ๋นสี่กำลังฝึกมีดสั้นอยู่ในลาน รวมทั้งตัวของเตี่ยฉุยเองก็ไม่ได้สัมผัสถึงการเหยียบบนพื้นหินมาเป็นเวลานานแล้ว เขารู้สึกตื่นเต้นอย่างมากในขณะนี้ การเคลื่อนไหวของเขานั้นก็รุนแรงมากเช่นกัน

ซ่งเชียนฉู่อุทานขึ้นว่า “ข้าไม่ได้เจอเจ้ามานานแล้ว นับว่าน่าแปลกใจจริง ๆ”

“เป็นเรื่องยากที่จะหานักฆ่าที่มีวรยุทธสูงเช่นนี้”

ลั่วชิงยวนยิ้ม

การถูกผู้อื่นควบคุมร่างกายทำให้ลั่วอวิ๋นสี่รู้สึกแปลกประหลาดและน่าขนลุก

แต่ทว่า นางก็ปรับตัวได้อย่างรวดเร็วพร้อมทั้งเริ่มจดจำตำแหน่งการเคลื่อนไหวเหล่านี้ไว้ในใจ

ลั่วชิงยวนเฝ้าดูอยู่ที่ประตูอย่างตั้งใจ จือเฉาจึงตัดสินใจยกเก้าอี้มาไว้ให้นาง

ทว่า หลังจากนั่งลงได้ไม่นาน คนรับใช้จากด้านหน้าตำหนักก็มารายงานว่า “พระชายา คุณหนูรองลั่วมาที่นี่อีกแล้วเจ้าค่ะ!”

เมื่อประโยคนี้ถูกพูดออกมาก็ทำให้ผู้คนสนใจทันที

“นางมาทำอันใดที่นี่อีก ให้ใครก็ได้มาไล่นางออกไป” ลั่วชิงยวนพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

คนรับใช้กล่าวว่า “แต่นางพาคนมาที่นี่มากมายพร้อมทั้งนำของกำนัลมาด้วย นางบอกว่ามาเยี่ยมอาการบาดเจ็บของพระชายาและต้องการกล่าวขอโทษท่านเจ้าค่ะ”

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว นางรู้ดีว่าลั่วเยวี่ยอิงไม่ได้มาด้วยเจตนาบริสุทธิ์ เหตุใดนางจึงไม่สู้ให้อีกฝ่ายเข้ามาเพื่อลองดูว่านางจะมาเล่นเล่ห์อะไรในวันนี้!

“เช่นนั้นก็เชิญพวกนางไปที่สวนเถอะ”

“เจ้าค่ะ”