ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 637

ซ่งเชียนฉู่กำลังไปต้มยา ลั่วชิงยวนจึงตามไปด้วยเช่นกัน

ปล่อยให้สองพี่น้องพูดคุยกันที่ลาน

ลั่วชิงยวนมาที่ห้องครัว แล้วนั่งลงข้างซ่งเชียนฉู่เพื่อช่วยต้มยาพร้อมกับพูดว่า “ข้าคิดว่าอาการบาดเจ็บของเฉินเซี่ยวหานค่อนข้างร้ายแรง”

ซ่งเชียนฉู่พูดอย่างเศร้าใจ “มีอาการบาดเจ็บภายนอกสาหัสจนเห็นกระดูกทีเดียว”

“หากไม่ใช่เพราะสมุนไพรที่หายากเหล่านี้ของข้า ครั้งนี้ข้าก็คงไม่อาจยื้อชีวิตเขาไว้ได้”

เมื่อนึกถึงสถานการณ์ในขณะนั้น คลื่นความกลัวครั้งเก่าก่อนแล่นเข้าสู่หัวใจของซ่งเชียนฉู่อีกครั้ง

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว “ราชันย์อสรพิษปกป้องเจ้า แต่เขาจะไม่ปกป้องเฉินเซี่ยวหาน”

“ไม่เช่นนั้นก็ให้เฉินเสี่ยวหานกลับไปเถอะ เขาเป็นถึงรัฐทายาท คนเหล่านั้นจะได้ไม่ไล่ล่าเขา”

“เจ้าก็ย้ายมาอยู่ที่ตำหนักอ๋องกับข้า เช่นนั้นเจ้าจะได้ไม่ต้องกลัวราชันย์อสรพิษ”

การดำรงอยู่ของเฉินเซี่ยวหาน ตั้งแต่แรกเริ่มเป็นเพราะซ่งเชียนฉู่กลัวราชันย์อสรพิษ

หากไม่มีเฉินเซี่ยวหาน ราชันย์อสรพิษก็คงไม่อาจควบคุมตัวเองและเข้าใกล้ซ่งเชียนฉู่ได้อย่างแน่นอน แต่สิ่งนี้จะนำความกลัวอย่างมากสำหรับซ่งเชียนฉู่

ทว่า ซ่งเชียนฉู่กลับส่ายหน้าฏิเสธ ก่อนจะยิ้มแล้วพูดว่า “เขาจะไม่จากไปไหนทั้งนั้น”

“ในช่วงเวลาแห่งความทุกข์ยาก หากไม่มีเขาข้าคงผ่านมาไม่ได้”

รอยยิ้มของซ่งเชียนฉู่ดูแล้วช่างแสนหวาน

ลั่วชิงยวนตะลึงเล็กน้อย ในขณะนั้นนางก็ตระหนักได้ว่าซ่งเชียนฉู่มีความรู้สึกประทับใจต่อเขาอย่างแท้จริง และความรู้สึกนั้นก็ลึกซึ้งยิ่งนัก

“แม้ว่าสถานการณ์ของท่านในตำหนักอ๋องจะดีขึ้นแล้ว แต่ลั่วเยวี่ยอิงยังมีชีวิตอยู่ การดำรงอยู่ของนางจะเป็นหนามแหลมที่คอยเสียบแทงท่านกับท่านอ๋องอยู่เสมอ”

“เมื่อท่านต้องการข้า ข้าจะไปช่วยท่านอย่างไม่ลังเล ข้าจะไม่ไปสร้างปัญหาให้ท่านแม้สักนิด”

“ข้าผูกพันกับราชันย์อสรพิษ นี่คือชะตากรรมของตัวข้าเอง ไม่อาจมีใครช่วยข้าได้ นอกจากตัวข้าที่ต้องเอาชนะความกลัวในจิตใจ”

“นี่เป็นสิ่งที่เขาสอนข้า”

ซ่งเชียนฉู่พูดขณะมองไปยังบุรุษที่ได้รับบาดเจ็บในลานซึ่งยังคงพูดคุยและหัวเราะอยู่

ลั่วชิงยวนเห็นดวงตาของซ่งเชียนฉู่ที่ทอประกาย นางรักใครบางคนเข้าแล้ว เมื่อนางรู้สึกเช่นนั้น จิตใจของนางก็เต็มไปด้วยความหวานชื่น