ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 638

ฟู่เฉินหวนกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างเคร่งขรึม

สีหน้าและแววตาเยือกเย็นราวกับใบมีดคมกริบ

ทันทีที่ลั่วชิงยวนก้าวเท้าเข้ามา นางก็รู้สึกราวกับถูกลูกศรนับหมื่นแทงทะลุหัวใจ ลมหนาวนับไม่ถ้วนพัดผ่านเข้ามาในร่างกายของนาง นั่นจึงทำให้นางรู้สึกหนาวสั่นไปทั่วทั้งร่าง

“ท่าน… ท่านนั่งทำอะไรอยู่ที่นี่? ท่านอยากให้หม่อมฉันกลัวจนตกใจตายงั้นหรือ?” ลั่วชิงยวนตกใจเป็นอย่างมาก

ใบหน้าของฟู่เฉินหวนดูบูดบึ้ง เขาเอ่ยถามอย่างเย็นชาทันทีว่า “เจ้ามัวไปเที่ยวเล่นที่ใดมา?”

“ฟู่จิ่งหลีส่งเจ้ากลับมาตำหนักแล้ว แต่เจ้ากับแอบออกไปอีกรอบ เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าใช้คนในการตามหาเจ้ามากน้อยเพียงใด?”

วันนี้หลังจากลั่วชิงยวนกลับมาจากวังหลวง เขายังคงอยู่ในห้องตำรา หลังจากทำงานเสร็จสิ้นแล้ว เขาจึงอยากไปถามนางว่าหลิวไท่เฟยมีเรื่องอันใดกับนาง ทว่าเมื่อเขาไปหานาง นางกลับไม่ได้อยู่ในตำหนักอ๋องแล้ว

เมื่อรู้ว่านางออกไปข้างนอก ฟู่เฉินหวนก็โกรธมากจนกินข้าวเย็นไม่ลงด้วยซ้ำ อีกทั้งยังนั่งรอนางอยู่ที่นี่!

ลั่วชิงยวนตกใจมาก “ตามหาหม่อมฉันงั้นหรือ?”

นางไม่เคยเห็นเขาใส่ใจนางมากถึงเพียงนี้มาก่อน

เมื่อนางไม่กลับตำหนักอ๋องสองสามวันจะไม่มีใครถามนางว่านางไปอยู่ที่ไหนมา ทุกครั้งที่นางกลับมามีเพียงจือเฉาและแม่นมเติ้งเท่านั้นที่จะใส่ใจเรื่องสุขภาพของนางและสิ่งที่นางเผชิญข้างนอก

นางคุ้นเคยกับการย่องออกจากตำหนักของเพียงลำพังมานานแล้ว แต่นางคิดไม่ถึงว่าฟู่เฉินหวนจะสร้างความยุ่งยากใหญ่หลวงในการตามหานางในวันนี้

“หม่อมฉัน…” ลั่วชิงยวนต้องการอธิบาย

เสียงของฟู่เฉินหวนนั้นเย็นชา “เจ้าไม่รู้หรือว่ามีคนต้องการฆ่าเจ้า? เจ้ายังเที่ยววิ่งเล่นอยู่เช่นนี้อีก?”

“เจ้าดูไม่เหมือนพระชายาเลยสักนิด!”

ลั่วชิงยวนพูดอย่างไม่พอใจ “ตอนนี้ท่านอยากจะให้หม่อมฉันเรียนรู้ที่จะเป็นพระชายา สายเกินไปหรือไม่?"

“หม่อมฉันก็เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด ท่านอ๋องก็รู้ดีที่สุดมิใช่หรือ?”

ฟู่เฉินหวนรู้สึกสำลักด้วยคำพูดเหล่านี้และไม่มีคำพูดใดที่จะหักล้างได้เลย

“ลั่วชิงยวน เจ้าจะถูกกักบริเวณ นับจากนี้ไป เจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้ก้าวออกจากประตูบานนี้อีก มิเช่นนั้น จะต้องมีคนถูกลงโทษแทนเจ้า!”

หลังจากที่ฟู่เฉินหวนพูดจบ เขาก็ลุกขึ้นแล้วเดินจากไป

ลั่วชิงยวนตกตะลึงและมองดูเขาด้วยความตกใจ “จือเฉากับแม่นมเติ้งอยู่ที่ใด?”

"ท่านทำอะไรกับพวกนาง?"

ฟู่เฉินหวนไม่หันกลับมามอง เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ตราบใดที่เจ้ายังประพฤติตนเช่นนี้ พวกนางจะไม่มีวันถูกปล่อยออกมา!”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ลั่วชิงยวนจึงโกรธเคืองเป็นอย่างมากและอยากจะไล่ตามเขาให้ทัน แต่ฟู่เฉินหวนกลับลงกลอนประตูลานด้านนอก