ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 639

ฟู่เฉินหวนก็อยู่ที่นี่เช่นกัน ลั่วชิงยวนจึงหันไปมองเขาแล้ว ก่อนจะถามถึงความหมายสิ่งที่เขาทำ

จิ่นซูยิ้มแล้วพูดว่า “หากท่านอ๋องต้องการไปกับพวกเราก็ย่อมได้เช่นกันเพคะ”

ฟู่เฉินหวนเอ่ยขึ้นเบา ๆว่า “หากอย่างนั้นก็ไปกันเถอะ”

เช่นนั้นแล้วทั้งฟู่เฉินหวนและลั่วชิงยวนต่างก็ติดตามจิ่นซูเข้าไปในวังหลวงด้วยกัน

เมื่อมาถึงพระตำหนักโช่วสี่

ที่ห้องโถงก็มีการจัดเตรียมน้ำชาและอาหารว่างเอาไว้แล้ว ไทเฮาแต่งกายค่อนข้างเรียบง่ายในวันนี้ ทว่าทุกการเคลื่อนไหวของนางก็ยังเต็มไปด้วยความสง่างามและมีเกียรติ

“เป็นเรื่องยากที่ท่านอ๋องกับพระชายาจะมายังตำหนักของข้า อย่าได้เกร็งกันเกินไปนัก เชิญทำตัวตามสบายเถิด”

ไทเฮาเอ่ยถามลั่วชิงยวนว่า “ชิงยวน เจ้าได้มอบยาที่ข้าให้เจ้าเมื่อครั้งก่อนแก่ท่านอ๋องหรือไม่?”

ดวงตาของฟู่เฉินหวนหรี่ลง จากนั้นเขาจึงเงยหน้ามองไปยังลั่วชิงยวน

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วพร้อมกับมองไปที่ไทเฮา เมื่อมองดูรอยยิ้มอันเปี่ยมด้วยความรักบนใบหน้าของอีกฝ่าย นางก็รู้สึกไม่สบายใจ

“ยาอะไรหรือเพคะ หม่อมฉันไม่เข้าใจว่าไทเฮาตรัสถึงสิ่งใด” ลั่วชิงยวนตอบอย่างสุภาพ

“เจ้าเด็กน้อย เจ้าลืมสิ่งสำคัญทั้งหมดไปแล้วงั้นหรือ? ข้ากำลังถามเจ้า เมื่อเร็ว ๆ นี้เจ้า…” ไทเฮาพูด พร้อมกับเหลือบมองไปยังฟู่เฉินหวน ทันใดนั้นนางก็รู้สึกพูดไม่ออกเล็กน้อย

“หวนเอ๋อร์ เจ้าไปเดินเล่นข้างนอกเถอะ ข้ามีเรื่องส่วนตัวที่จำเป็นจะต้องคุยกับพระชายาเพียงลำพัง”

ฟู่เฉินหวนพยักหน้าเล็กน้อย เขาลุกขึ้นเพื่อเดินจากไป

ลั่วชิงยวนตกใจเป็นอย่างมากพร้อมทั้งต้องการหยุดเขาอย่างไม่รู้ตัว

ตอนนี้ฟู่เฉินหวนจากไปแล้ว ในดินแดนของแม่มดเฒ่าคู่ผู้นี้ นางรู้สึกไม่ปลอดภัยเลย

ทันทีที่ฟู่เฉินหวนเดินออกไป ไทเฮาก็จับมือนางแล้วพูดว่า “ชิงยวน เจ้ามิได้ทำอะไรเลยงั้นหรือ?”

ความแข็งแกร่งของนางช่างนับว่าน่าประหลาดใจ ด้วยดวงตาอันเฉียบคมซึ่งเต็มไปด้วยเจตนาสังหาร

ลั่วชิงยวนเอ่ยอย่างเย็นชา “หม่อมฉันไม่เข้าใจว่าไทเฮาหมายถึงสิ่งใดเพคะ”

ไทเฮาไม่ปล่อยมือนาง แต่กลับโน้มตัวเข้ามาใกล้นางมากขึ้น ดวงตาของนางเฉียบคมมาก และใบหน้าของอีกฝ่ายก็ขยายใหญ่ขึ้นต่อหน้าลั่วชิงยวน จนเกือบจะสัมผัสกับใบหน้าของนางแล้ว

“ชิงยวน ตัวข้าสัญญากับเจ้าแล้วว่าจะไม่ถอยกลับ! ตราบใดที่เจ้าลงมือ สิ่งใดก็ตามที่เจ้าต้องการข้าจะมอบให้หมดทุกอย่าง!”

“หลังจากเรื่องนี้เสร็จสิ้น ตัวข้าจะให้สัญญากับเจ้าและองค์ชายห้าเพื่อที่เจ้าจะได้มีความรักและแต่งงานกันในที่สุด!”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ลั่วชิงยวนก็หรี่ตาลงเล็กน้อย