ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 653

ปฏิกิริยาของหลิวไท่เฟยทำให้ลั่วชิงยวนรู้สึกแปลกใจ สิ่งที่นางพูดหมายถึงอะไร?

คิดว่าด้วยคำพูดเหล่านั้นแล้ว นางจะหันไปช่วยหลิวไท่เฟยจัดการกับฟู่เฉินหวนอย่างนั้นหรือ?

“หม่อมฉันเชื่อพระนางเพคะ แต่หม่อมฉันมิอาจตัดสินใจได้ว่าควรช่วยใคร หม่อมฉันเพียงอยากรู้ความจริงเกี่ยวกับกลียุคในวังเท่านั้นเพคะ”

หลิวไท่เฟยขมวดคิ้วพร้อมกับท่าทีร้อนรน นางลังเลที่จะพูดอยู่หลายครั้ง แต่ท้ายที่สุด นางก็พึมพำคำพูดอย่างฟังไม่ได้ศัพท์ออกมาเท่านั้น

ดูจากสภาพจิตใจของนางแล้ว นี่นับว่าไม่ปกติเลยจริง ๆ

“หลิวไท่เฟยเพคะ?” นางพยายามตะโกน

ทันใดนั้นหลิวไท่เฟยก็สะดุ้งและมองดูนางด้วยความตกใจ ดวงตาของนางก็เบิกกว้างด้วยความกลัว

“เจ้าโกหกข้า! เจ้าไม่เกี่ยวข้องกับกลียุคในวังสักนิด เหตุใดเจ้าจึงอยากรู้ความจริง? นอกจากช่วยฟู่เฉินหวนรวบรวมข้อมูล เจ้าทำสิ่งอื่นใดอีกรึ?”

“เจ้าอยากจะบอกเจ้าเจ็ดว่าข้าเป็นผู้ที่ฆ่าแม่ผู้ให้กำเนิดของเขางั้นรึ? เจ้าอยากจะพรากเขาไปจากข้าใช่หรือไม่?”

“อ๋องผู้นี้เลวทรามจริง ๆ!”

ขณะที่หลิวไท่เฟยพูด ดวงตาของนางก็แดงต่ำ นางเต็มไปด้วยอารมณ์คลุ้มคลั่งจนน้ำตาไหลอาบหน้า ทว่า

สายตานางกลับดูดุร้ายผิดปกติ ไม่เหมือนผู้ที่ศรัทธาในพระโพธิ์สัตว์เลย

หลิวไท่เฟยลุกขึ้นยืน ขณะที่นางพูดพึมพำกับตัวเองว่า “พวกเจ้าทุกคนต้องการให้ข้าตาย ข้าต้องใช้ชีวิตหลบซ่อนราวกับหนู พวกเจ้าทุกคนก็ยังต้องการให้ข้าตาย”

“ใต้หล้านั้นกว้างใหญ่แต่ไม่มีที่ใดให้ข้าหลบซ่อนได้เลย”

ขณะที่หลิวไท่เฟยพูด ดวงตาของนางก็เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาจนดวงตาเปลี่ยนเป็นสีแดง

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว คนที่หลิวไท่เฟยกำลังพูดถึงอาจมิใช่ฟู่เฉินหวน แต่เป็นผู้ที่อยู่เบื้องหลังกลียุคในวังหรือไม่?

“ให้ข้าตายเถอะ ให้ข้าตาย ข้าอยู่มานานพอแล้ว!” หลิวไท่เฟยทรุดตัวลง จากนั้นนางจึงคว้ามีดบนตู้ที่อยู่ข้าง ๆ แล้วแทงตัวเองอย่างบ้าคลั่ง

การกระทำของนางไร้ความปรานีอย่างแท้จริง นางแทงตัวเองด้วยมีด โชคดีที่มีดนั้นสั้นและแทงเข้าไปไม่ลึกจึงไม่ได้เป็นอันตรายต่อจุดสำคัญบนร่างกาย

ลั่วชิงยวนตกใจ นางรีบวิ่งไปคว้ามีดจากมือของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว

“หลิวไท่เฟย โปรดเย็นพระทัยก่อนเพคะ!”