ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 668

ฤดูใบไม้ผลิอันอบอุ่นในเดือนเมษายน ท่ามกลางดอกไม้ที่บานสะพรั่ง องค์จักรพรรดิกำลังเดินทางไปล่าสัตว์ที่ภูเขาหลีซาน

อีกทั้งยังมีเหล่าขุนนางและบุตรสาวร่วมเดินทางไปด้วยเช่นกัน

“การล่าสัตว์ในฤดูใบไม้ผลิงั้นหรือ? องค์จักรพรรดิทรงมีเวลาว่างเสียจริง เช่นนั้นท่านอ๋องก็น่าจะไปด้วยใช่หรือไม่?” ลั่วชิงยวนถามอย่างสงสัย

ฟู่จิ่งหลีพยักหน้า “น่าจะ”

“องค์จักรพรรดิรู้สึกรำคาญบุตรสาวตระกูลเหยียนมากจนเขาอยากจะไปล่าสัตว์ในฤดูใบไม้ผลิเพื่อผ่อนคลาย โดยปกติแล้วพี่สามจะมิให้เขาไปอย่างแน่นอน แต่ครั้งนี้แน่นอนว่าเขาไปได้”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ลั่วชิงยวนจึงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ในระหว่างการเซ่นไหว้ในหอบรรพบุรุษ นางเคยได้ยินไทเฮาขอให้องค์จักรพรรดิทำความรู้จักกับบุตรสาวของตระกูลเหยียน

นางเป็นผู้ที่ไทเฮาเลือกให้กับองค์จักรพรรดิ

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ในเวลานั้น องค์จักรพรรดิทรงเป็นผู้เริ่มทำความรู้จักกับบุตรสาวของตระกูลเหยียนเพื่อช่วยให้นางหลบหนีจากไทเฮา

หากจักรพรรดิต้องการหลุดพ้นจากการควบคุมของไทเฮาและตระกูลเหยียน ก็เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะอภิเษกกับบุตรสาวของตระกูลเหยียนเพื่อให้นางเป็นฮองเฮา

เนื่องจากเรื่องเหล่านี้เกี่ยวข้องกับตระกูลเหยียน แน่นอนว่าลั่วชิงยวนก็อยากร่วมสนุกด้วยเช่นกัน

“หากอย่างนั้น หม่อมฉันก็จะไปด้วยเพคะ”

ฟู่จิ่งหลีพูดอย่างช้า ๆ ว่า “เช่นนั้นข้าก็จะตามไปร่วมสนุกด้วย”

“ข้าได้ยินมาว่าคุณชายฉินก็กลับมาแล้วเช่นกัน บางทีเขาอาจจะไปในครั้งนี้ด้วย”

บุตรชายคนโตของตระกูลฉิน ‘ฉินเชียนหลี่’

ลั่วชิงยวนก็อยากทำความรู้จักเขาเหมือนกัน ท้ายที่สุดแล้ว ระหว่างพวกเขาทั้งสองมิใช่คนแปลกหน้า เพียงแต่ไม่เคยพบกันเท่านั้น

……

เรือนทักษิณา

“ลั่วชิงยวนน่าจะไปเข้าร่วมการล่าสัตว์ในฤดูใบไม้ผลิครั้งนี้ นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของเราแล้ว” หมอกู้กำลังนั่งบดยาอยู่หน้าโต๊ะหินพร้อมกับมองดูฟู่อวิ๋นโจวอย่างจริงจัง “เราจะพลาดมิได้อีก!”

ร่องรอยของความโศกเศร้าปรากฏขึ้นบนใบหน้าอันซีดเซียวและขี้โรคของฟู่อวิ๋นโจว

“ข้าอยากลองใช้แผนของข้าบ้าง” ฟู่อวิ๋นโจวมองหมอกู้ด้วยแววตาอ้อนวอน

ท่าทีของหมอกู้เคร่งขรึม หลังจากไตร่ตรองเรื่องนี้เขาก็พยักหน้าแล้วพูดว่า “เช่นนั้น ท่านก็ลองดูเถิด หากมีสิ่งใดผิดพลาดเกิดขึ้น กระหม่อมจะเป็นคนที่ฆ่านางเอง!”

ฟู่อวิ๋นโจวพยักหน้า “ขอบคุณ”

หมอกู้ตกตะลึงเล็กน้อย เขาอดมิได้ที่จะรู้สึกเป็นทุกข์เล็กน้อยเมื่อมองไปยังใบหน้าอันซีดเซียวและไร้เลือดของฟู่อวิ๋นโจว

เขาถอนหายใจพลางพูด “ข้าก็เป็นเช่นนี้อยู่แล้ว ข้ามิสนว่าผู้อื่นจะทำสิ่งใด”