ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 677

หลังจากที่นางสวมหน้ากากแล้ว ฟู่เฉินหวนก็ปล่อยนางและผูกสายรัดหน้ากากให้นาง

ลั่วชิงยวนเงยหน้าขึ้นอย่างช้า ๆ พร้อมกับมองไปยังฟู่เฉินหวน ดวงตาของเขาเย็นชา แม้แต่ใบหน้าของเขาก็ไม่แปลกใจเลย ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้เห็นใบหน้าของนางเช่นกัน

ผู้คนในวังต่างตกตะลึง พวกเขาคิดไม่ถึงว่าท่านอ๋องจะมีปฏิกิริยารุนแรงถึงเพียงนี้

ด้วยวิธีนี้ ใบหน้าของลั่วชิงยวนจึงได้รับการปกป้องจากสายตาของผู้คนภายนอก

ใบหน้าของลั่วชิงยวนนั้นอัปลักษณ์มากจริง ๆ

เกรงว่าหากใบหน้าของลั่วชิงยวนเปิดเผยออกมากคงจะถูกผู้คนหัวเราะเยาะเอาได้ เช่นนั้นนางก็จะต้องขายหน้าอย่างแน่นอน

ท้ายที่สุดแล้ว ท่านอ๋องจะมีพระชายาที่อัปลักษณ์ถึงเพียงนี้ได้เช่นไร?

หลายคนคาดเดาเช่นนี้

“กลับไปพักผ่อนเถอะ” ฟู่เฉินหวนกระซิบข้างหูของลั่วชิงยวน

ลั่วชิงยวนพยักหน้า นางหันหลังกลับและจากไป

เหยียนหน่ายซินลุกขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมกับพูดด้วยความโกรธ “เจ้าจะเดินออกไปง่าย ๆ เช่นนี้งั้นรึ?!”

ฟู่เฉินหวนหันหน้าด้วยสายตาอาฆาต น้ำเสียงของเขาเย็นชาราวกับน้ำแข็ง “เจ้าต้องการอะไร?”

คำขู่ที่ถ่ายทอดออกมาด้วยน้ำเสียงทำให้นางหนาวสั่นไปถึงกระดูกสันหลัง

เหยียนหน่ายซินรู้สึกหวาดกลัวอย่างแท้จริง นางถอยหลังไปหนึ่งก้าวด้วยความกลัวบางสิ่งบางอย่าง

ในเวลานี้ จักรพรรดิลุกขึ้นยืนช้า ๆ ด้วยสีหน้ามึนเมา “การร่ายรำดาบคืนนี้สนุกมาก เช่นนั้นอย่าได้ทำลายบรรยากาศเหล่านี้เลย"

เหยียนหน่ายซินกระทืบเท้าของนางด้วยความไม่พอใจ ผมอันยุ่งเหยิงของนางสั่นเทารวมไปถึงท่าทีของนางก็เต็มไปด้วยความคับข้องใจ “ฝ่าบาท!”

ฟู่จิ่งหานปลอบใจนาง “ข้ารู้ว่าเจ้ารู้สึกคับข้องใจ แต่เจ้าเป็นคนขอให้ลั่วชิงยวนร่ายรำ! หากเจ้ามิได้เจตนาแอบแฝงเช่นนี้ ลั่วชิงยวนก็คงจะไม่ทำร้ายเจ้า!”

“วันพรุ่ง ข้าจะล่าขนที่ดีที่สุดและทำเสื้อคลุมขนสัตว์ให้เจ้าเป็นการชดเชย ดีหรือไม่?”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ในที่สุดเหยียนหน่ายซินก็เดินก้าวไปข้างหน้าเช่นกัน

ท้ายที่สุดแล้ว นางก็ไม่กล้าเผชิญหน้ากับฟู่เฉินหวนจริง ๆ

“เพคะ หม่อมฉันจะเชื่อฟังฝ่าบาท”

ฟู่จิ่งหานมองดูท่าทางเขินอายของเหยียนหน่ายซิน ยิ่งเขามองมันมากเท่าไร เขาก็ยิ่งอยากจะหัวเราะมากขึ้นเท่านั้น จากนั้นเขาจึงเอ่ยว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว เรามาเปลี่ยนเรื่องใหญ่ให้เป็นเรื่องเล็กน้อยกันเถอะ”

“ข้าก็เหนื่อยแล้วเหมือนกัน ช่วยทำตามที่ข้าพูดด้วย”