ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 700

ลั่วชิงยวนเดินจากไปอย่างผิดหวัง

เซียวชูตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง คิ้วของเขาขมวดมุ่น และคิดว่าเขาพูดอะไรผิดหรือไม่?

เมื่อลั่วชิงยวนกลับมาที่ห้อง ฟู่อวิ๋นโจวเอ่ยถามด้วยความกังวล “พบแล้วหรือยัง”

ลั่วชิงยวนส่ายหน้า นางนั่งลงเพื่อตรวจดูชีพจรของฟู่อวิ๋นโจวแล้วถามว่า “เมื่อพิษเริ่มทำงาน ท่านจะมีอาการเช่นไร?”

ฟู่อวิ๋นโจวตกใจเล็กน้อยและดูเศร้าซึม เขารู้ว่าอีกฝ่ายไม่พบยาแก้พิษ

“ร่างกายของข้าจะรู้สึกหนาวราวกับถูกแช่แข็งอยู่ในห้องเก็บน้ำแข็งใต้ดิน…”

ฟู่อวิ๋นโจวพูดอย่างระมัดระวังโดยไม่เก็บงานรายละเอียดใด ๆ

ลั่วชิงยวนวิเคราะห์จากสิ่งที่เขาพูด จากนั้นจึงเขียนใบเทียบยา แล้วไปเตรียมยาด้วยตนเอง

แม้ว่าพิษที่ฟู่อวิ๋นโจวได้รับจะไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ แต่ก็เป็นการดีกว่าที่จะระงับมันไว้ชั่วคราวและทำให้เขารอดชีวิตไปได้ในช่วงเวลานี้ก่อน

ตราบใดที่เขาให้เวลานางอีกสักหน่อย นางจะค่อย ๆ ค้นคว้ายาแก้พิษออกมาได้แน่!

ฟู่อวิ๋นโจวกินยาแล้วและทุกอย่างก็ปกติดี อาการของเขามิได้ทรุดลงแต่อย่างใด ทว่าลั่วชิงยวนก็มิหายกังวลและคอยเฝ้าอยู่ในห้องตลอดเวลา

เนื่องจากผลของยา ในไม่ช้าฟู่อวิ๋นโจวจึงเข้าสู่ภาวะหลับลึก

ท่ามกลางความเงียบ นางก็ได้ยินเสียงฝีเท้าช้า ๆ ดังขึ้นจากภายนอก

ลั่วเยวี่ยอิงนำอาหารมาวางบนโต๊ะแล้วกระซิบเบา ๆ “พี่หญิง กินอะไรเสียหน่อยเถิด”

ลั่วชิงยวนหันไปมองนาง

ดวงตาที่เฉียบคมทำให้หัวใจของลั่วเยวี่ยอิงสั่นสะท้าน

นางเคยคิดว่าดวงตาของนางน่ากลัวยามสวมหน้ากาก แต่ตอนนี้เมื่อนางถอดหน้ากากออก ดวงตาของนางกลับยิ่งน่ากลัวกว่าเดิม

ดวงตานั้นทำให้ผู้คนรู้สึกหวาดกลัวขึ้นได้โดยปริยาย

แน่นอนว่าสิ่งที่ทำให้ลั่วเยวี่ยอิงกลัวยิ่งกว่านั้น ก็คือใบหน้าของลั่วชิงยวน

ความงดงามของนางนั้นน่าทึ่งมาก

นี่คือใบหน้าที่นางเชื่อมาตลอดว่าอัปลักษณ์!

ตอนนี้นางรู้สึกราวกับถูกอีกฝ่ายตบไปหลายฉาด

ตั้งแต่ต้นจนจบลั่วชิงยวนล้อเล่นกับนาง! แต่นางกลับเอาจริงเอาจังอยู่ฝ่ายเดียว

เมื่อนึกถึงช่วงเวลาที่นางใช้รูปร่างหน้าตาของนางโจมตีลั่วชิงยวน ลั่วชิงยวนคงหัวเราะเยาะนางอยู่ในใจ!

มันช่างไร้สาระจริง ๆ!