ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 701

ฝ่ามือที่เย็นเล็กน้อยของเขาสัมผัสลงบนผิวหนังของลั่วชิงยวน ทำให้หูของลั่วชิงยวนเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที ก่อนที่นางจะตะโกนขึ้นด้วยความโกรธว่า “ไปให้พ้น!”

“อย่าขยับ!” ฟู่เฉินหวนรู้สึกราวกับว่าหัวใจของเขามีเลือดออก

รอยแส้ทั่วร่างเช่นนี้เกิดขึ้นเมื่อไร?

ผิวหนังแตก เนื้อฉีก มีกลิ่นเค็มชัดเจน นี่คงเป็นน้ำเกลือ!

ฟู่เฉินหวนหนักมือขึ้นโดยไม่รู้ตัว ทำให้ลั่วชิงยวนรู้สึกเจ็บปวดมากยิ่งขึ้น

“ฟู่เฉินหวน นี่ท่านคิดจะทำอะไร!” ลั่วชิงยวนคว้าอาภรณ์ขึ้นมาปกปิดร่างกายของตน นางจ้องมองบุรุษตรงหน้าด้วยดวงตาแดงก่ำ

ฟู่เฉินหวนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็สังเกตเห็นความลำบากใจและการต่อต้านของนาง

เมื่อดูการกระทำของนาง ฟู่เฉินหวนก็เกิดกังวล

"ข้าขอโทษ"

การที่จู่ ๆ เขาก็เอ่ยปากขอโทษ นั่นทำให้ลั่วชิงยวนตกใจ

ครู่ต่อมา มือใหญ่โตก็วางลงบนลำคอของนาง

มีเสียงดัง ‘แคว่ก’ เกิดขึ้น

เสื้อผ้าของนางขาดวิ่น

ความเยือกเย็นที่พัดเข้ามาทำให้ลั่วชิงยวนรู้สึกละอายใจเล็กน้อย

นางขัดขืนอยู่ครู่หนึ่ง แต่ฝ่ามือของฟู่เฉินหวนกลับกดไหล่ของนางไว้ได้อย่างแน่นหนา

เขายังขู่ซ้ำ “หากเจ้าขยับอีกครั้ง ข้าจะฆ่าฟู่อวิ๋นโจวเสีย!”

ลั่วชิงยวนตกตะลึง

ดวงตาสีแดงของนางเต็มไปด้วยน้ำตา ทั้งจ้องมองเขายังเคียดแค้น "ฟู่เฉินหวน ท่านมันไม่ใช่คน!"

แม้ว่าเขาจะแค่ขู่ แต่ลั่วชิงยวนก็มิกล้าขยับอีกเลย

ในขณะนั้น หัวใจของฟู่เฉินหวนแหลกสลาย

นี่แปลว่าชีวิตของฟู่อวิ๋นโจวสำคัญสำหรับนางมากกว่าสิ่งอื่นใด

ฟู่เฉินหวนยอมอดทนต่อความรู้สึกเจ็บปวดหัวใจนี้ เขาทำความสะอาดบาดแผลบนร่างกายของนางทีละน้อย ก่อนหยิบยารักษาบาดแผลออกมาแล้วค่อย ๆ บรรจงทาอย่างประณีต

ลั่วชิงยวนรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของเขา ทุกครั้งที่มือของเขาสัมผัสผิวหนังของนาง นางก็รู้สึกได้ถึงความอัปยศอดสูในใจ

นางกำฝ่ามือแน่นพลางหลับตาลง “ฟู่เฉินหวน ต่อให้ท่านทำเช่นนี้ ข้าก็จะไม่ขอบใจท่าน ข้าจะเกลียดท่านเพียงเท่านั้น”

เมื่อถูกเขาบังคับให้ต้องปลดอาภรณ์ จะต้องเปลือยเปล่าภายใต้การจ้องมองของเขา ลั่วชิงยวนในตอนนี้ถึงกับอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี