ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 702

ฟู่เฉินหวนตกตะลึง หัวใจเกิดเสียงดังก้องขึ้น

“ข้ามิอยากถูกท่านใช้เป็นเครื่องมือซ้ำแล้วซ้ำอีก”

“ตอนนี้เหยียนหน่ายซินคงไม่มีสิทธิ์ได้เป็นฮองเฮาอย่างแน่นอน ครั้งนี้ท่านบรรลุเป้าหมายอีกครั้งแล้ว เช่นนั้นก็ปล่อยข้าไปเถอะ”

ฟู่เฉินหวนตกใจ นางได้ยินอย่างนั้นหรือ?

ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้วอยู่นาน ก่อนที่เขาจะเอ่ยขึ้นว่า “ไว้คุยกันทีหลัง”

เขามิเห็นด้วยและไม่ปฏิเสธ ลั่วชิงยวนจึงมิรู้ว่าเขาหมายความเช่นไร

พวกเขาเดินมาถึงจัตุรัสหน้าพระตำหนักขององค์จักรพรรดิ

ในขณะนี้ หมอหลวงทั้งหมดมารวมตัวกันที่นี่

พวกเขากำลังคุยกันเรื่องยาและเรื่องอื่น ๆ อยู่ภายในและยุ่งจนหัวหมุน อย่างไรก็ตามเหยียนหน่ายซินกลับยังคงมีสติอยู่นางยังมิหลับและกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

องค์จักรพรรดิกำลังนั่งดื่มชาอยู่ในห้องโถง

เมื่อเห็นคนทั้งคู่เข้ามาเขาก็สั่งการทันที “พระชายาอ๋องได้รับบาดเจ็บ โปรดดูอาการให้นางด้วย”

ขันทีนำเก้าอี้มา ส่วนฟู่เฉินหวนและลั่วชิงยวนก็นั่งลงด้วยกัน

“ลั่วชิงยวน เจ้าคือลั่วชิงยวนใช่หรือไม่?” องค์จักรพรรดิถามด้วยความสนใจ

“เพคะ” ลั่วชิงยวนดูซีดเซียวและตอบด้วยเสียงต่ำ

องค์จักรพรรดิค่อย ๆ วางถ้วยชาลงแล้วถามอีกครั้ง “เหยียนหน่ายซินขโมยป้ายอาญาสิทธิ์ของข้าไปและระดมกำลังทหารเพื่อจับกุมเจ้า นางทรมานเจ้าด้วยใช่หรือไม่?”

"เพคะ"

“ขอข้าดูอาการบาดเจ็บของเจ้าหน่อยได้หรือไม่?”

ลั่วชิงยวนถลกแผลที่ข้อมือของตนและพับแขนเสื้อขึ้นเพื่อเผยให้อีกฝ่ายเห็นรอยแส้

องค์จักรพรรดิพยักหน้า “หลักฐานเป็นที่แน่ชัดแล้ว!”

“ทุกท่านมองเห็นได้ชัดเจนหรือไม่?”

องค์จักรพรรดิเหลือบมองคนอื่น ๆ ในตำหนัก