ในห้องตำรา ฟู่เฉินหวนจามออกมา
เขาถูจมูก ก่อนจะเห็นซูโหยวกลับมา
“เป็นอย่างไร?”
ซูโหยวพูดด้วยใบหน้าขมขื่น “ท่านอ๋อง ยาที่พระองค์ทรงให้ส่งไปนั้นถูกพระชายาเททิ้งพ่ะย่ะค่ะ”
ทันทีที่เขาได้ยินสิ่งนี้ หัวใจของฟู่เฉินหวนก็บีบรัดก่อนจะลุกขึ้นยืนทันที
“ท่านอ๋อง?” ซูโหยวตกตะลึง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นท่านอ๋องดูกังวลเพียงนี้
“ไม่มีอะไร เจ้าออกไปเถอะ”
ซูโหยวออกจากห้องตำรา
ฟู่เฉินหวนรู้สึกหนักใจ เขาต้องเร่งความคืบหน้าและต้องรีบเอาของสิ่งนั้นมาให้ได้
เขายังมาที่ประตูห้องของลั่วเยวี่ยอิงด้วยการก้าวเท้าหนัก ๆ การเสแสร้งตบตาเคยเป็นงานง่าย ๆ สำหรับเขา แต่ตอนนี้ ไม่รู้เพราะเหตุใดจึงได้กลับกลายเป็นเรื่องยากไปเสียได้
มันยากจนเขาต้องเตะถ่วงเวลาออกไปครั้งแล้วครั้งเล่า
จนถึงตอนนี้เขายังมิได้รับสิ่งของกลับมา
หลังจากลังเลอยู่พักใหญ่ เขาก็เคาะประตูและเข้าไปในห้องของลั่วเยวี่ยอิง
……
ลั่วชิงยวนมาที่เรือนทักษิณาอย่างเงียบ ๆ โดยสวมชุดดำ
คนในห้องดูคล้ายจะหลับสนิท ปราศจากการเคลื่อนไหว
เมื่อลั่วชิงยวนเข้าไปในลาน นางหยิบธูปออกมาจุด รอจนกระทั่งควันธูปลอยเข้าไปในห้อง
นางรออย่างอดทนเพื่อให้แน่ใจว่าคนที่อยู่ข้างในหลับสนิทแล้วจึงค่อย ๆ มาที่ข้างประตู
นางเปิดประตูเข้าไปดูก่อนจะพบว่าคนบนเตียงกำลังหลับอยู่จริง ๆ
นางผลักประตูให้เปิดแล้วก้าวเข้าไปในห้อง
เมื่อมองดูห้องของหมอกู้ ทุกอย่างก็เป็นระเบียบเรียบร้อยเหมือนเมื่อก่อน และการจัดวางของต่าง ๆ ก็ยังเหมือนเดิม
ลั่วชิงยวนมิอยากจะเชื่อเลยว่าหมอกู้จะกลับมาจากความตายได้จริง ๆ
นางมาที่ข้างเตียงและมองดูผ้าที่พันรอบคอของหมอกู้ ก่อนจะค่อย ๆ ปลดมันออก
นางต้องดูว่านี่คือหมอกู้ที่นางฆ่าด้วยมือของนางเองหรือไม่!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย
หลงเข้ามาอ่านเสียเวลาตั้งนาน ในเรื่องมีแต่พวกสติไม้เต็ม พระเอกปัญญาอ่อน+ ไบโพล่า กลับกลอกชิบหาย นางเอกก็โง่จนเอียนหวังพึ่งพอ ช่วยพอ.มันทำห่าอะไร ทำดีไม่เคยได้ดี ประสาทแดก...
นังเอกนี่ควายมั้ย โง่บรม...
กำลังสนุกเลยค่ะต่อๆค่ะ...
เนื้อเรื่องไม่มีความฉลาดเลย แต่ละคน บ้าบอมาก...
ตายๆ ไปซะ นางเอกไร้น้ำยา ทำอะไรก้ไม่ได้ดีซักอย่าง...
พระชายยา เหี้ยไร ไร้น้ำยาสิ้นดี เหมือนนางทาส...
นางเอกก็หน้าด้านชิบหาย ผัวเกลี่ยดขนาดนี้ ก็ยังหน้าด้านทน...
🫠...
อ๋องคือโง่มากอะ เหมือนจะฉลาดแต่ก็ไม่พกสติเลย นางเอกก็โดนทรมานเกิน...
กลับมาแล้ว ว้าวววววววววววว...