ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 720

“หากกระหม่อมมิใช่หมอกู้ แล้วกระหม่อมเป็นใคร?”

รอยยิ้มและน้ำเสียงนั้นเหมือนกับหมอกู้ทุกประการ!

คำพูดถัดไปของหมอกู้ทำให้ฟู่อวิ๋นโจวตกใจมากยิ่งขึ้น “กระหม่อมเคยบอกอย่างชัดเจนว่าหากลั่วชิงยวนล่วงรู้ถึงแผนการของท่าน ให้ทำตามแผนของกระหม่อม ฆ่าลั่วชิงยวนเสีย”

“เหตุใดตอนนั้นท่านจึงอยากทำร้ายกระหม่อม? กระหม่อมอยู่กับท่านมานาน เทียบกับความผูกพันเล็ก ๆ น้อย ๆ ระหว่างท่านกับลั่วชิงยวนมิได้หรือ!”

หมอกู้มองไปที่ฟู่อวิ๋นโจวด้วยสายตาอันเฉียบคม ก้าวไปข้างหน้าทีละก้าว ตั้งคำถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยการตำหนิและความเกลียดชัง

ม่านตาของฟู่อวิ๋นโจวหรี่ลง ในขณะนั้นกระดูกสันหลังเสียววาบ เขารู้ทุกเรื่องชัดเจน!

มีเพียงเขาและหมอกู้เท่านั้นที่รู้เรื่องนี้ เขาคือหมอกู้จริง ๆ หรือ?

ไม่! เป็นไปไม่ได้!

ฟู่อวิ๋นโจวหันหลังกลับแล้ววิ่งออกจากห้อง

……

กลางดึก เมื่อลั่วชิงยวนกลับมาที่ห้องและกำลังจะพักผ่อน จือเฉาก็รีบมารายงานทันที “พระชายา องค์ชายห้าเสด็จมาเจ้าค่ะ”

ลั่วชิงยวนสะดุ้งเล็กน้อย “ดึกเพียงนี้แล้ว ให้องค์ชายห้ากลับไปเถอะ ไปเสีย”

จือเฉาดูเคร่งขรึมและพูดว่า “แต่องค์ชายห้า… ดูมิค่อยดีนักเจ้าค่ะ”

“ดูมิดีหรือ?” ลั่วชิงยวนยืนขึ้นและเดินออกจากเรือนไป จึงได้เห็นฟู่อวิ๋นโจวสภาพซีดเซียวอยู่ข้างนอก

ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกลัว และดูเหมือนว่าเขาจะกลัวอะไรบางอย่าง นอกเหนือจากอาการบาดเจ็บบนร่างกายแล้ว ใบหน้าของเขาดูไม่มีเลือดฝาดแม้แต่น้อย

“องค์ชายห้า เกิดอะไรขึ้นกับท่านหรือ?” ลั่วชิงยวนถามด้วยความสับสน

ฟู่อวิ๋นโจววางมือบนกำแพง รู้สึกหมดเรี่ยวแรง และมองนางด้วยสายตาจริงจัง “คนผู้นั้นมิใช่หมอกู้แน่!”

ลั่วชิงยวนตกใจ “เหตุใดหรือ? ท่านไปรู้อะไรมา?”

เสียงของฟู่อวิ๋นโจวสั่นอย่างประหม่า และดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกลัวขณะที่เขาพูดว่า “หลังจากที่เจ้าจากไปแล้ว ข้าก็ทดสอบเขาด้วยอีกคน”

“เขาโทษข้า เรื่องที่แผนที่วางไว้อย่างดิบดีของเขา ถูกข้าทำพังหมด”

ลั่วชิงยวนฟังแล้วรู้สึกว่าไม่มีอะไรผิดปกติ “ก็จริงนี่ ท่านยกเก้าอี้ฟาดเขา เขาจะโทษท่านก็มิแปลก”

แต่ฟู่อวิ๋นโจวสวนกลับทันควัน “ไม่! ไม่! เขาตำหนิข้า นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง! ท่าทางนั้นของเขาข้ามิคุ้นเคยเลยสักนิด!”

“สัญชาตญาณบอกข้าว่าเขามิใช่หมอกู้อย่างแน่นอน!”

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว “หากเป็นเช่นนั้น คนผู้นี้ก็ต้องล่วงรู้แผนระหว่างท่านกับหมอกู้ และยังรู้ด้วยว่าเกิดอะไรขึ้นกับเราในเวลานั้น เขาต้องอยู่ในที่เกิดเหตุแน่!”