ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 729

ดวงตาของเขาเย็นชา เขามองไปที่ลั่วชิงยวนอย่างสงบ และพูดเสียงเรียบ “เจ้ามันรนหาที่เอง”

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วและมองเขา “เหตุใดท่านมิเชื่อหม่อมฉัน หากหม่อมฉันขโมยความลับไปจริง ๆ แล้วเหตุไฉนหม่อมฉันต้องกลับมาด้วย”

ท่านส่งใครไปที่อำเภอชิงฉวีและเขาหลีซานเพื่อตรวจดูไม่ได้หรือ?!”

ฟู่เฉินหวนไม่ได้พูดอะไร แต่โบกมือให้ซูโหยวนำของเข้ามา

เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ข้าจะให้โอกาสเจ้าได้เลือกทางรอดด้วยตัวเอง”

“ตำหนักอ๋องมิเคยปล่อยให้สายลับรอดไปได้”

“เจ้าอยู่มิเป็นเอง จะตำหนิใครได้”

ทันใดนั้น เซียวชูก็เดินเข้ามาข้างหน้าพร้อมทหารองครักษ์หลายคนและจับไหล่ของลั่วชิงยวนไว้ นางดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง แต่อีกฝ่ายมีจำนวนมากกว่า และในที่สุดก็ถูกบังคับให้ดื่มยา

ภายในชั่วครู่หนึ่ง ลั่วชิงยวนก็หยุดดิ้นรน และไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ เกิดขึ้นภายในห้องขัง

ฟู่เฉินหวนหันหลังกลับและจากไป พูดอย่างเย็นชา "ดูแลนางด้วย"

"พ่ะย่ะค่ะ"

จือเฉาถูกมัดและตะโกน “พระชายา? พระชายา?”

ไม่มีการตอบสนอง

จนกระทั่งเซียวชูและผู้คุมลากร่างผ่านประตูห้องขังของจือเฉาไป นางก็ตกใจและตะโกนขึ้นด้วยเสียงอันแหบแห้ง “พระชายา! พระชายา!”

ร่างของลั่วชิงยวนถูกลากออกจากคุกใต้ดิน

มิไกลนัก ลั่วเยวี่ยอิงยืนมองดูอย่างรู้สึกมีความสุข

ในที่สุดลั่วชิงยวนก็ตายเสียที!

นางเกลียดสตรีผู้นี้มานานแล้ว ในที่สุดก็คลายใจได้เสียที

คนตายไปแล้ว ยังมีอะไรให้ต้องสนใจเล่า?

เมื่อเห็นร่างของลั่วชิงยวนถูกลากออกไป ลั่วเยวี่ยอิงก็หันหลังกลับและกลับไปที่ห้องอย่างอารมณ์ดี หวังว่าคืนนี้นางจะนอนหลับฝันดี

หมอกู้เมื่อเห็นศพก็ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ

มิคาดคิดเลย สังหารลั่วชิงยวนล้มเหลวที่วังช่วงล่าสัตว์ฤดูใบไม้ผลิ แต่ลั่วชิงยวนกลับต้องมาตายด้วยน้ำมือของฟู่เฉินหวนเอง

ฟู่เฉินหวนนับเป็นตัวปลิดชีพของลั่วชิงยวนเสียจริง

……

คืนต่อมา