ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 73

มาถึงริมทะเลสาบแล้ว ลมเย็นยามค่ำคืนพัดมา ช่วยคลายอาการปวดบริเวณแก้ม

มีเสียงฝีเท้าเร็วดังมาจากด้านหลัง นางมองย้อนกลับไป จากนั้นก็เห็นฟู่อวิ๋นโจววิ่งมาอย่างหอบ เมื่อวิ่งมาถึงข้างหน้านาง ก็หายใจลำบากอยู่ช่วงหนึ่ง สีหน้าซีดลงและเกือบจะเป็นลม

ลั่วชิงยวนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย รีบประคองเขา ตบที่หลังเขา “ท่านดีขึ้นไหมเพคะ?"

ฟู่อวิ๋นโจวสงบลมหายใจ มองนางด้วยสีหน้ากังวลและพูดว่า “คำพูดนี้ข้าควรถามเจ้า แต่ทำให้เจ้าต้องมาดูแลข้าแทน”

ลั่วชิงยวนหันศีรษะและมองไปที่ทะเลสาบ “หม่อมฉันไม่เป็นไร ไม่ต้องตามหม่อมฉันมาเพคะ”

เขาไล่ออกไปต่อหน้าทุกคน เพียงจะทำให้คนนอกคาดเดาและนินทามากขึ้น

ฟู่อวิ๋นโจวเข้าใจสิ่งที่นางหมายถึง หน้าบึ้ง โทษตนเองว่า “ขอโทษที่ทำให้เจ้าต้องลำบาก”

“ไม่ต้องขอโทษเพคะ หม่อมฉันควรจะขอบคุณพระองค์เสียมากกว่า ถ้าไม่ใช่พระองค์ช่วยหม่อมฉันชี้แจง หม่อมฉันคงติดคุกไปแล้ว” ลั่วชิงยวนหัวเราะเยาะตัวเอง

ฟู่อวิ๋นโจวเงียบไปครู่หนึ่ง พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “ปกติเสด็จพี่ไม่เป็นเช่นนี้ คิดว่าคงมีความเข้าใจผิดอยู่บ้าง”

“ท่านอ๋องไม่ต้องทรงอธิบายแทนเขาหรอกว่าเขาเป็นคนเยี่ยงไร นั่นไม่เกี่ยวอะไรกับหม่อมฉันเพคะ” สายตาของลั่วชิงยวนสงบ

นางเพียงหวังว่า ฟู่เฉินหวนจะยังจำข้อตกลงของพวกเขาได้ และคืนสมบัติของแม่ให้นาง ได้ของมาเมื่อใด นางจะออกจากตำหนักอ๋องโดยไม่ลังเล หรือผูกพันใด ๆ!

ได้ยินคำพูดนี้ ฟู่อวิ๋นโจวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

เขามองไปสายตาที่ชัดเจนของลั่วชิงยวน ดูสงบ ราวกับว่ากำลังพูดถึงคนที่ไม่เกี่ยวข้องกับนางเลย

แต่ก่อนเห็นได้ชัดว่า นางรักฟู่เฉินหวนเหลือหลาย

เหตุใดจู่ ๆ เปลี่ยนได้มากเช่นนี้

“เจ้าอย่าเสียใจเลย...” ฟู่อวิ๋นโจวปลอบใจนางด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

ลั่วชิงยวนพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉยว่า “หม่อมฉันมิได้เสียใจเพคะ”

มีแสงเย็นวูบวาบในตาของนาง นางเพียงกำลังคิดว่าจะแก้แค้นเยี่ยงไรต่างหาก…

ฟู่อวิ๋นโจวมองสายตานาง ในใจตกใจมาก ดูเหมือนนางเปลี่ยนเป็นอีกคนจริง ๆ การจ้องมองอย่างสงบนั้น ทำให้หลงใหลมาก น่าหลงใหล...

ทว่าด้วยรูปลักษณ์นี้ มิได้เข้ากันขนาดนั้น

ยามนี้ ดูเหมือนเขาจะได้รู้จักลั่วชิงยวนคนใหม่แล้ว

ลั่วชิงยวนยืนเงียบ ๆ ริมทะเลสาบ มิได้ไปงานฉลองอีกเลย มีขันทีมาเร่งฟู่อวิ๋นโจว ดังนั้นฟู่อวิ๋นโจวจึงอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็จากไป

ยามนี้ ประตูวังปิดลงแล้ว ลั่วชิงยวนออกไปคนเดียวไม่ได้ และไม่มีผู้ใดมาเชิญนางกลับงานฉลอง จึงได้แต่รออยู่ริมทะเลสาบเพียงลำพัง รอให้งานเลี้ยงจบลง

แต่ผู้ที่มาถึงก่อน เป็นลั่วเยวี่ยอิงที่มาคนเดียว

ลั่วเยวี่ยอิงยิ้มอย่างสดใส ค่อย ๆ เดินย่ำมาและพูดว่า “ท่านพี่มายืนอยู่ที่นี่คนเดียว น่าสงสารจริง ๆ”

“ท่านอ๋องก็จริง ๆ เลย เหตุใดจึงปล่อยให้ท่านอยู่ที่นี่เพียงลำพังเล่า?”

ลั่วชิงยวนเหลือบมองนางด้วยสายตาเย็นชา “ออกไปให้พ้น”

ลั่วเยวี่ยอิงกลับยิ้มอย่างมีชัยมากขึ้นเรื่อย ๆ หยิบถุงหอมที่ห้อยอยู่ที่เอวขึ้นมาอย่างไม่ใส่ใจ ลูบไล้ด้วยท่าทางเสแสร้งอย่างระมัดระวังและพูดว่า “ท่านพี่ ท่านคิดว่าถุงหอมของข้าสวยไหม”

ลั่วชิงยวนมอง ชั่วครู่ก็มีบางอย่างระเบิดขึ้นในใจ

จู่ ๆ ภาพหนึ่งก็แวบขึ้นมาในหัวของนางตอนนี้

แม่ของนาง เคยใส่ถุงหอมนี้มาก่อน!

นี่คือ... สมบัติของแม่ลั่วชิงยวน!

ไม่รู้ว่าทำไมความทรงจำที่หายไปจึงเกิดภาพแวบขึ้นมา และภาพนั้นก็ทำให้นางหายใจไม่ออกไปชั่วขณะหนึ่ง

ร่างนั้น เหตุใดจึงดูเหมือนอาจารย์ของนางนัก!

อดีตนักบวชหญิงของแค้วนหลี่

ลั่วอิง!