ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 73

มาถึงริมทะเลสาบแล้ว ลมเย็นยามค่ำคืนพัดมา ช่วยคลายอาการปวดบริเวณแก้ม

มีเสียงฝีเท้าเร็วดังมาจากด้านหลัง นางมองย้อนกลับไป จากนั้นก็เห็นฟู่อวิ๋นโจววิ่งมาอย่างหอบ เมื่อวิ่งมาถึงข้างหน้านาง ก็หายใจลำบากอยู่ช่วงหนึ่ง สีหน้าซีดลงและเกือบจะเป็นลม

ลั่วชิงยวนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย รีบประคองเขา ตบที่หลังเขา “ท่านดีขึ้นไหมเพคะ?"

ฟู่อวิ๋นโจวสงบลมหายใจ มองนางด้วยสีหน้ากังวลและพูดว่า “คำพูดนี้ข้าควรถามเจ้า แต่ทำให้เจ้าต้องมาดูแลข้าแทน”

ลั่วชิงยวนหันศีรษะและมองไปที่ทะเลสาบ “หม่อมฉันไม่เป็นไร ไม่ต้องตามหม่อมฉันมาเพคะ”

เขาไล่ออกไปต่อหน้าทุกคน เพียงจะทำให้คนนอกคาดเดาและนินทามากขึ้น

ฟู่อวิ๋นโจวเข้าใจสิ่งที่นางหมายถึง หน้าบึ้ง โทษตนเองว่า “ขอโทษที่ทำให้เจ้าต้องลำบาก”

“ไม่ต้องขอโทษเพคะ หม่อมฉันควรจะขอบคุณพระองค์เสียมากกว่า ถ้าไม่ใช่พระองค์ช่วยหม่อมฉันชี้แจง หม่อมฉันคงติดคุกไปแล้ว” ลั่วชิงยวนหัวเราะเยาะตัวเอง

ฟู่อวิ๋นโจวเงียบไปครู่หนึ่ง พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “ปกติเสด็จพี่ไม่เป็นเช่นนี้ คิดว่าคงมีความเข้าใจผิดอยู่บ้าง”

“ท่านอ๋องไม่ต้องทรงอธิบายแทนเขาหรอกว่าเขาเป็นคนเยี่ยงไร นั่นไม่เกี่ยวอะไรกับหม่อมฉันเพคะ” สายตาของลั่วชิงยวนสงบ

นางเพียงหวังว่า ฟู่เฉินหวนจะยังจำข้อตกลงของพวกเขาได้ และคืนสมบัติของแม่ให้นาง ได้ของมาเมื่อใด นางจะออกจากตำหนักอ๋องโดยไม่ลังเล หรือผูกพันใด ๆ!

ได้ยินคำพูดนี้ ฟู่อวิ๋นโจวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

เขามองไปสายตาที่ชัดเจนของลั่วชิงยวน ดูสงบ ราวกับว่ากำลังพูดถึงคนที่ไม่เกี่ยวข้องกับนางเลย

แต่ก่อนเห็นได้ชัดว่า นางรักฟู่เฉินหวนเหลือหลาย

เหตุใดจู่ ๆ เปลี่ยนได้มากเช่นนี้

“เจ้าอย่าเสียใจเลย...” ฟู่อวิ๋นโจวปลอบใจนางด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

ลั่วชิงยวนพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉยว่า “หม่อมฉันมิได้เสียใจเพคะ”

มีแสงเย็นวูบวาบในตาของนาง นางเพียงกำลังคิดว่าจะแก้แค้นเยี่ยงไรต่างหาก…