ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 74

หรือว่าแม่ของลั่วชิงยวนเป็นอาจารย์ของนางจริง ๆ?

ใจนางสั่นไปหมด ความรู้สึกที่ซับซ้อนพุ่งเข้ามา ผสมกับความกังวลและความโกรธที่พุ่งไปบนหัว

“เอาของแม่ข้าคืนมา!” นางก้าวเข้าไปทันที

ลั่วเยวี่ยอิงจงใจโบกมือหลบ เห็นท่าทีกังวลใจของนาง ยิ้มอย่างผู้ชนะ แกว่งถุงหอมขึ้นมาแล้วพูดว่า “ดูเหมือนจะสำคัญสำหรับเจ้านัก ข้ามอบมันให้เจ้าก็ได้! แต่ข้ามีหนึ่งเงื่อนไข!”

“ตอนนี้ข้าไม่ชอบการร้องและเต้นรำในงานฉลอง หากพี่ขึ้นไปบนเวทีแสดงกลิ้งมูลด้วง ข้าจะให้ถุงหอมนี้แก่ท่าน”

“ว่าอย่างไรเล่า?” ลั่วเยวี่ยอิงพูดอย่างลำพองใจ

ขณะนั้น ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วทันทีและกำหมัดแน่น

ลั่วเยวี่ยอิงเลิกคิ้วและพูดว่า “ท่านลืมไปแล้วรึ? เหมือนกับที่ท่านเคยแสดงให้ข้าดูเมื่อวันเกิดปีที่สิบห้าของข้าอย่างไรเล่า หลังจากผ่านไปหลายปี มูลก้อนนี้ก็ใหญ่และกลมมากขึ้นอีก”

น้ำเสียงเยาะเย้ยนั่น คำพูดที่เต็มไปด้วยความอับอาย ทำให้นิ้วที่กำแน่นของลั่วชิงยวนจิกเข้าไปในฝ่ามืออย่างแรง

นี่ไม่ใช่หนแรกที่ลั่วเยวี่ยอิงทำให้ลั่วชิงยวนอับอาย!

เหตุใด? เหตุใดลั่วชิงยวนต้องทำกับการกระทำเช่นนี้!

ลั่วเยวี่ยอิงพูดด้วยเสียงเย็นชาว่า “ไม่ยอมทำใช่หรือไม่? ”

ดังนั้นนางทำต่อหน้าลั่วชิงยวน โยนถุงหอมนั้นลงพื้น เหยียบมันอย่างแรง บดขยี้อย่างหนักและพูดว่า “เป็นของของแม่ท่านงั้นรึ? ตอนนี้มันอยู่ใต้เท้าของข้า อยากได้ก็คลานเข้ามาหยิบมันไปสิ”

ลั่วเยวี่ยอิงจงใจยั่วยุ อาภรณ์เพลิงไสวทำร้ายลั่วชิงยวนไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นนางก็มีวิธีอื่นในการแก้แค้นเสมอ! ลั่วชิงยวนผู้หญิงเลวคนนี้ สมควรโดนนางเหยียบใต้เท้าเท่านั้น!

ในขณะนั้น ลั่วชิงยวนรู้สึกเจ็บที่หน้าอก มองดูถุงหอมที่ถูกเหยียบอยู่ใต้เท้าอย่างแรง นางหายใจติดขัด

ในที่สุดก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป ยกมือขึ้นแล้วตบหน้าอย่างแรง

ลั่วเยวี่ยอิงถูกตบล้มลงพื้นทันที แต่นางตอบสนองอย่างรวดเร็วและเก็บถุงหอมขึ้นมาถือไว้ในอ้อมแขน

ลั่วชิงยวนคุกเข่าลงและไปแย่งถุงหอมขึ้นมา

ตราบใดที่นางได้ถุงหอมแล้วนางก็จะจากไป!