ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 74

หรือว่าแม่ของลั่วชิงยวนเป็นอาจารย์ของนางจริง ๆ?

ใจนางสั่นไปหมด ความรู้สึกที่ซับซ้อนพุ่งเข้ามา ผสมกับความกังวลและความโกรธที่พุ่งไปบนหัว

“เอาของแม่ข้าคืนมา!” นางก้าวเข้าไปทันที

ลั่วเยวี่ยอิงจงใจโบกมือหลบ เห็นท่าทีกังวลใจของนาง ยิ้มอย่างผู้ชนะ แกว่งถุงหอมขึ้นมาแล้วพูดว่า “ดูเหมือนจะสำคัญสำหรับเจ้านัก ข้ามอบมันให้เจ้าก็ได้! แต่ข้ามีหนึ่งเงื่อนไข!”

“ตอนนี้ข้าไม่ชอบการร้องและเต้นรำในงานฉลอง หากพี่ขึ้นไปบนเวทีแสดงกลิ้งมูลด้วง ข้าจะให้ถุงหอมนี้แก่ท่าน”

“ว่าอย่างไรเล่า?” ลั่วเยวี่ยอิงพูดอย่างลำพองใจ

ขณะนั้น ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วทันทีและกำหมัดแน่น

ลั่วเยวี่ยอิงเลิกคิ้วและพูดว่า “ท่านลืมไปแล้วรึ? เหมือนกับที่ท่านเคยแสดงให้ข้าดูเมื่อวันเกิดปีที่สิบห้าของข้าอย่างไรเล่า หลังจากผ่านไปหลายปี มูลก้อนนี้ก็ใหญ่และกลมมากขึ้นอีก”

น้ำเสียงเยาะเย้ยนั่น คำพูดที่เต็มไปด้วยความอับอาย ทำให้นิ้วที่กำแน่นของลั่วชิงยวนจิกเข้าไปในฝ่ามืออย่างแรง

นี่ไม่ใช่หนแรกที่ลั่วเยวี่ยอิงทำให้ลั่วชิงยวนอับอาย!

เหตุใด? เหตุใดลั่วชิงยวนต้องทำกับการกระทำเช่นนี้!

ลั่วเยวี่ยอิงพูดด้วยเสียงเย็นชาว่า “ไม่ยอมทำใช่หรือไม่? ”

ดังนั้นนางทำต่อหน้าลั่วชิงยวน โยนถุงหอมนั้นลงพื้น เหยียบมันอย่างแรง บดขยี้อย่างหนักและพูดว่า “เป็นของของแม่ท่านงั้นรึ? ตอนนี้มันอยู่ใต้เท้าของข้า อยากได้ก็คลานเข้ามาหยิบมันไปสิ”

ลั่วเยวี่ยอิงจงใจยั่วยุ อาภรณ์เพลิงไสวทำร้ายลั่วชิงยวนไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นนางก็มีวิธีอื่นในการแก้แค้นเสมอ! ลั่วชิงยวนผู้หญิงเลวคนนี้ สมควรโดนนางเหยียบใต้เท้าเท่านั้น!

ในขณะนั้น ลั่วชิงยวนรู้สึกเจ็บที่หน้าอก มองดูถุงหอมที่ถูกเหยียบอยู่ใต้เท้าอย่างแรง นางหายใจติดขัด

ในที่สุดก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป ยกมือขึ้นแล้วตบหน้าอย่างแรง

ลั่วเยวี่ยอิงถูกตบล้มลงพื้นทันที แต่นางตอบสนองอย่างรวดเร็วและเก็บถุงหอมขึ้นมาถือไว้ในอ้อมแขน

ลั่วชิงยวนคุกเข่าลงและไปแย่งถุงหอมขึ้นมา

ตราบใดที่นางได้ถุงหอมแล้วนางก็จะจากไป!

ลั่วเยวี่ยอิงกำถุงหอมไว้แน่นไม่ยอมปล่อย โค้งซ่อนตัวและตะโกนเสียงดังไปด้วย “ช่วยด้วย ช่วยด้วย..."

ลั่วชิงยวนจับได้เพียงมุมหนึ่งของถุงหอมเท่านั้น ใช้แรงจับไว้แน่นมาก

จู่ ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าเร่งรีบดังขึ้นมา

“ลั่วชิงยวน!”

เสียงดุที่คมชัดดังขึ้นเหนือหัวของนาง จากนั้นแรงอันแข็งแกร่งก็คว้าตัวและดึงนางออกไปทันที

โชคดีที่นาทีสุดท้าย ลั่วชิงยวนแย่งถุงหอมอย่างดื้อ ๆ เล็บทั้งสองข้างหัก มีเลือดไหลซึมออกมา เจ็บยิ่ง

หนีบของในถุงหอม ในใจนางรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยอย่างอธิบายไม่ถูก ข้างในเป็นกล่องกลมเล็ก ๆ แต่บนกล่องมีสิ่งที่ยื่นออกมาชัดเจน มันคืออักขระเวทย์สุริยันจันทรา สัญลักษณ์สุริยันจันทราแห่งราชวงศ์แคว้นหลี่!

แม่ของลั่วชิงยวน มีความเกี่ยวข้องกับแคว้นหลี่จริง ๆ !

หรือว่า… จะเป็นอาจารย์ของนางจริง ๆ !

หนังศีรษะของนางชาไปหมด ขนลุกขนพองไปทั้งตัว

ขณะที่จมอยู่กับความคิด จู่ ๆ ก็มีมือหนึ่งยื่นออกมาคว้าถุงหอมจากในมือของนางไป แม้ว่านางจะตอบสนองอย่างรวดเร็วและจะหลบเลี่ยง แต่ถูกอีกฝ่ายยื้อแย่งไป

เงยหน้ามอง จากนั้นก็เห็นแววตาของฟู่เฉินหวน ความดุดันทำให้ในใจของนางสั่นไหว

“ท่านอ๋อง...” ลั่วเยวี่ยอิงเอามือกุมแก้มที่ถูกตบ ร้องไห้จนตาบวมแดงทั้งสองข้าง น้อยใจมาก

มีเลือดสีแดงระหว่างคิ้วของฟู่เฉินหวน เต็มไปด้วยความโกรธ สายตากระหายเลือดราวกับสัตว์ดุร้าย แม้แต่ลั่วเยวี่ยอิงเห็นในใจก็สั่นไหว เหตุใดจู่ ๆ เขาดูอาฆาตมากเช่นนี้?

นางยังมิทันได้เอ่ยวาจาใด ฟู่เฉินหวนก็ตบอย่างแรงแล้ว

เพี๊ยะ...

เสียงตบดังก้องมาก ลั่วชิงยวนเกือบล้มออกไป

กุมแก้มที่เจ็บแสบ ใบหน้าครึ่งหนึ่งชาด้วยความเจ็บปวดจนเสียสติไป นางเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างดุเดือด “นั่นเป็นของที่ระลึกของแม่หม่อมฉัน!”

เธอพยายามเตือนฟู่เฉินหวน ข้อตกลงที่พวกเขาตกลงกัน

แต่ฟู่เฉินหวนสีหน้าไม่เปลี่ยน ยังคงขู่อย่างดุดันว่า “ลั่วชิงยวน! ตัวข้าผู้เป็นอ๋องจะเตือนเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย! ไม่ใช่ว่าข้าไม่กล้าฆ่าเจ้า!”