ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 75

สายตานั้นเต็มไปด้วยความอาฆาต บ่งบอกถึงเจตนาฆ่าอย่างแท้จริง!

ลั่วชิงยวนกำหมัดแน่นและพูดว่า “ท่านอ๋องลืมอะไรบางอย่างไปหรือไม่เพคะ? ”

แต่ฟู่เฉินหวนเพียงแค่มองนางอย่างข่มขู่ มองลั่วเยวี่ยอิงที่อยู่ข้าง ๆ ด้วยสายตาอ่อนโยน ลูบไล้แก้มบวมแดงของนาง

ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและกังวลว่า “เจ้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่?”

ลั่วเยวี่ยอิงส่ายหัว น้ำตาเป็นประกายในดวงตา เอ่ยอย่างน่าสงสารว่า “ท่านอ๋อง หม่อมฉันมิรู้ว่าเหตุใดช่วงนี้ท่านพี่ถึงโกรธมากขึ้นเรื่อย ๆ ทุบตีหม่อมฉันเสมอ หากหม่อมฉันทำอะไรผิด ท่านพี่ก็ควรบอกหม่อมฉัน”

ขณะที่พูด สายตาของนางก็มองไปที่ถุงหอมในมือของฟู่เฉินหวน สะอึกสะอื้นพูดว่า “นี่คือสิ่งที่แม่ของนางให้หม่อมฉัน หม่อมฉันพกติดตัวมาตั้งแต่เด็ก… ท่านพี่จะแย่งมันไป หม่อมฉันบอกว่านางจำผิดแล้ว นางก็ยังไม่ฟังหม่อมฉันอธิบาย... ”

ลั่วเยวี่ยอิงยิ่งพูดก็ยิ่งเสียใจมากขึ้น น้ำตาไหลลงมาบนหน้า

ฟู่เฉินหวนมองถุงหอมในมือ ก็ขมวดขึ้นทันที

ลั่วชิงยวนใจร้อนดั่งไฟ รีบพูดว่า “ท่านอ๋อง! โปรดอย่าลืมว่าท่านเคยสัญญาอะไรหม่อมฉันไว้! นั่นเป็นของที่ระลึกของแม่หม่อมฉัน!”

“หม่อมฉันเพียงต้องการถุงหอมนี้ สิ่งอื่นไม่ต้องการแล้ว พอรึไม่เพคะ?”

แม้ว่าจะไม่เห็นว่าในถุงหอมนี้มีอะไรกันแน่ แต่สามารถใช้สัญลักษณ์สุริยันจันทราได้ เป็นของสำคัญอย่างแน่นอน!

นี่ไม่เพียงเกี่ยวข้องกับตัวตนของแม่ของลั่วชิงยวนเท่านั้น มันเกี่ยวข้องกับการตายอันน่าสลดใจของนางด้วย!

นางเพียงต้องการถุงหอม ตราบใดที่ฟู่เฉินหวนให้ถุงหอมแก่นาง นางก็จะหย่ากับเขา! มิพัวพันยุ่งเกี่ยวอีกต่อไป!

ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้วและลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ในใจกระสับกระส่ายอยู่ครู่หนึ่ง

จนกระทั่งลั่วเยวี่ยอิงร้องไห้เสียใจขึ้นมาอีก จู่ ๆ ก็ทำให้เขากังวลอย่างมาก

“คืนให้เจ้า เก็บไว้ให้ดี”

ลั่วชิงยวนมองฟู่เฉินหวนคืนถุงหอมนั้นให้ลั่วเยวี่ยอิงอย่างงงงุน

นางรู้สึกหายใจไม่ออกและพูดว่า “ฟู่เฉินหวน!”

ความโกรธในใจของนางกำลังจะกลืนกินนาง

ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้ว เหลือบมองนาง สายตาเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันทีและพูดว่า “ถ้าเจ้าเรียกชื่อข้าอีก ตัวข้าผู้เป็นอ๋องความอดทนมีขีดจำกัด”

เขาเตือนอย่างเย็นชา

ลั่วชิงยวนเพียงรู้สึกเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก ข้องใจอย่างยิ่ง

เหตุใดผู้ชายคนนี้ถึงกลับคำพูดเช่นนี้ได้? ข้อตกลงที่ได้ตกลงกันไว้ ทุกสิ่งที่สัญญาไว้จะถูกลืมจนหมดสิ้นหรือ?

เหตุใดนางจึงฝากความหวังกับคนเช่นนี้?

มองดูสายมีชัยเหนือกว่าของลั่วเยวี่ยอิงและรอยยิ้มเยาะเย้ย ทั้งสองคนกอดกันเช่นนั้น ช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมจริง ๆ !

นางยิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า “ท่านอ๋องได้เลือกแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็รอโชคร้ายไว้เถิดเพคะ”

อาคมชุมนุมปีศาจ นางจะไม่สนใจแล้ว

ไม่เพียงแต่ไม่สนใจ ยังต้องการเปิดแผนผังแปดทิศที่ก้นบ่อด้วย!

“ท่านพี่ อย่าสาปแช่งท่านอ๋อง” ลั่วเยวี่ยอิงพูดอย่างขลาดกลัว

สายตาของลั่วชิงยวนเปลี่ยนเป็นเย็นชา มองลั่วเยวี่ยอิงและพูดว่า “เจ้ามีความสุขอะไร? เจ้าก็แค่รอโชคร้ายเช่นกันเถิด”

พูดจบ นางก็หันหลังกลับและจากไปอย่างเย็นชา

ลั่วเยวี่ยอิงโกรธมากจนกัดฟัน

ฟู่เฉินหวนมองร่างที่จากไปอย่างเด็ดขาดของลั่วชิงยวน จู่ ๆ ก็รู้สึกแน่นหน้าอกอย่างมิเข้าใจ

……

ลั่วชิงยวนกลับมาที่งานฉลอง นั่งอยู่ในมุมที่ไม่เด่น มองดูพวกเขาอย่างเงียบ ๆ

ฟู่เฉินหวนและลั่วเยวี่ยอิงกลับมาร่วมงานเลี้ยงด้วยกัน หลายคนเห็นแล้ว แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้นั่งด้วยกัน แต่บรรยากาศระหว่างทั้งสอง ก็เพียงพอที่จะอธิบายทุกอย่าง

หลายคนในงานฉลองต่างซุบซิบนินทา

“เห็นได้ชัดว่าท่านอ๋องโปรดปรานคุณหนูรองลั่ว การพบกันส่วนตัวต่อหน้าผู้คนมากมายในงานฉลองวังหลวง พระชายาอ๋องผู้นี้กลายเป็นตัวตลกไปเสียแล้ว”

“หืม ลั่วชิงยวนรึ? นางไม่ได้เป็นตัวตลกตั้งแรกอย่างนั้นรึ?”

จู่ ๆ ผู้พูดก็รู้สึกถึงสายตาที่มาจากด้านข้าง นางมองไป จากนั้นก็เห็นสายตาที่เย็นชาและดุดันของลั่วชิงยวน ทันใดนั้นในใจก็สั่นด้วยความกลัว และหุบปากราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น