ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 734

เมื่อเห็นว่านางรับปาก ฟู่เฉินหวนจึงพูดทันที “เช่นนั้นก็ไปเตรียมตัว เราจะออกเดินทางกันในเช้าวันพรุ่ง เพื่อไปที่ซีหยางด้วยเหตุผลของการไปเยี่ยมเยียนลั่วหลางหลาง"

ลั่วชิงยวนตกตะลึง

ฟู่เฉินหวนตัดสินใจทุกอย่างเอาไว้เรียบร้อยแล้ว! ทุกสิ่งถูกวางไว้แล้ว!

ลั่วชิงยวนโกรธมาก นางมองเขาด้วยสายตาเย็นชา แล้วรีบวิ่งออกไปที่ประตู

ฟู่เฉินหวนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ไม่เข้าใจว่าเหตุใดจู่ ๆ นางจึงโกรธขึ้นมากะทันหัน

……

ลั่วชิงยวนโกรธมากจนนางนอนไม่หลับไปทั้งคืน แม้ว่านางจะรู้ว่ามันเป็นกองไฟ แต่นางก็ยังกระโดดเข้าไป

เห็นได้ชัดว่านางรู้สึกเสียใจแทนลั่วหลางหลาง แต่ฟู่เฉินหวนก็คำนวณทุกอย่างไว้แล้ว และมั่นใจว่านางจะไปซีหยางกับเขา เขายังวางแผนที่จะไปที่ซีหยางด้วยข้ออ้างว่าจะไปเยี่ยมลั่วหลางหลางอีกด้วย

คนนอกคงคิดแค่ว่า ฟู่เฉินหวนมากับนางมาเพื่อเยี่ยมลั่วหลางหลางและชำระบัญชีกับฟ่านซานเหอเท่านั้น

แต่ในความเป็นจริง เขาใช้เรื่องนี้เป็นข้ออ้างและแอบตรวจสอบเงินหมุนเวียนหลายสิบล้านตำลึงของสมาคมซีหยางเฟิงตูต่างหาก

ต้องยอมรับเลยว่า ด้วยความรอบคอบรู้คิดเช่นนี้เขาถึงได้เหมาะสมอย่างยิ่งกับตำแหน่งอ๋องผู้สำเร็จราชการ

ไม่ว่าสิ่งใดก็ล้วนอยู่ในการคำนวณของเขาทั้งสิ้น

แต่นางมิชอบความรู้สึกนี้เลย ความรู้สึกของการถูกใช้เป็นเครื่องมือไปเสียทุกที่

คืนนั้นนางนอนไม่หลับ และในวันรุ่งขึ้นซูโหยวก็มาตามแต่เช้า

“พระชายา ซูโหยวได้ส่งอาภรณ์ฤดูใบไม้ผลิชุดใหม่จากศาลารุ้งเมฆามาให้ท่าน บ่าวจะเปลี่ยนอาภรณ์และแต่งตัวให้พระชายาสดชื่นเองเจ้าค่ะ แล้วจะได้ออกเดินทางกัน” จือเฉามาที่ข้างเตียงนางอย่างมีความสุขมาก

ลั่วชิงยวนนั่งมองอาภรณ์ที่จือเฉานำเข้ามา ดอกโบตั๋นขนาดใหญ่ที่เบ่งบานอยู่บนผ้าสีเขียวดูเรียบง่ายแต่ก็ดูหรูหรา และฝีมือเย็บปักดอกโบตั๋นนั้นก็งดงามยิ่ง วัสดุทั้งบางและมีประกายแวววาว เป็นประกายท่ามกลางแสงแดด

สมกับเป็นอาภรณ์ของศาลารุ้งเมฆาจริง ๆ

แต่ลั่วชิงยวนกลับล้มลงอีกครั้ง พลิกตัวและเอ่ยอย่างเย็นชา “อาภรณ์เพียงชุดเดียวจะซื้อข้าได้งั้นรึ แน่จริงก็ยกทั้งศาลารุ้งเมฆามาให้ข้าสิ”

จือเฉาสะดุ้งเล็กน้อย จากนั้นก้มลงและดึงแขนเสื้อของนาง “พระชายา!”

“ท่านอ๋องกำลังพยายามแสดงความเมตตาต่อท่านอยู่หนาเจ้าคะ!”

ลั่วชิงยวนพูดอย่างเย็นชา “ข้าต้องยอมรับความปรารถนาดีของเขาด้วยงั้นรึ? หาได้จริงใจไม่สักนิด!”

ซูโหยวอยู่นอกประตู และเมื่อเขาได้ยินคำพูดเหล่านี้ คิ้วของเขาก็ขมวดขึ้นทันที

เขาหันหลังกลับเดินออกไป นำความที่ได้ยินไปบอกแก่ท่านอ๋อง

หลังจากฟังคำบรรยายของซูโหยวแล้ว ฟู่เฉินหวนก็ขมวดคิ้ว

“เรื่องนี้นับว่ายุ่งยากแล้ว” ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้วในความคิด