ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 735

ลั่วชิงยวนบังคับรถไปข้างหน้า หยุดที่ประตูโรงเตี๊ยมแล้วเดินเข้าไปข้างใน

ภายในโรงเตี๊ยม พวกเขากำลังทำความสะอาดโต๊ะและเก้าอี้ ส่วนเจ้าของโรงเตี๊ยมก็กำลังคำนวณรายได้อยู่หลังโต๊ะจ่ายเงิน ท่ามกลางเสียงดังกังวานของลูกคิด

“นายท่านต้องการมาแวะพักกินอาหารหรือจะนอนพักในโรงเตี๊ยม?” เจ้าของร้านไม่เงยหน้าขึ้นมามองด้วยซ้ำ

ลั่วชิงยวนมองไปรอบ ๆ โรงเตี๊ยมและอดมิได้ที่จะถาม “ไม่นึกว่าจะมีโรงเตี๊ยมในสถานที่ห่างไกลเช่นนี้ด้วย”

สถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยพลังหยิน(1)

ไม่มีอะไรดูถูกที่ถูกทางเลยแม้แต่น้อย

เมื่อเจ้าของร้านได้ยินเช่นนั้น เขาก็เงยหน้าขึ้นและมองนางด้วยแววตาประหลาดใจ

ก่อนกล่าวว่า “แม่นางกำลังไปผิดทาง”

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว “ผิดทางหรือ เช่นนั้นท่านรู้หรือว่าข้ากำลังจะไปที่ใด?”

เจ้าของร้านยิ้มและพูดว่า "ไม่ว่าแม่นางจะไปที่ใด ก็ผิดทั้งนั้น ผู้คนในใต้หล้านี้ล้วนมิอาจใช้ถนนสู่อเวจีได้"

“ย้อนกลับไปสองลี้ เลี้ยวขวา แล้วเจ้าจะออกไปจากที่นี่ได้”

ลั่วชิงยวนสะดุ้งเล็กน้อยและเลิกคิ้ว “ถนนสู่อเวจี?"

ลมยามค่ำคืนพัดผ่านโรงเตี๊ยม ทำให้เกิดความหนาวเย็นเล็กน้อย รอยยิ้มมีนัยของเจ้าของร้านทำให้สั่นสะท้านไปถึงสันหลัง

ไม่ว่านี่คือถนนสู่อเวจีหรือไม่ แต่สถานที่แห่งนี้นับว่าชั่วร้ายมาก

ลั่วชิงยวนแค่อยากรีบไปยังซีหยาง ดังนั้นนางจึงพูดโดยมิลังเล “ขอบคุณที่แจ้งให้ข้ารู้!”

นางหันหลังกลับและออกจากโรงเตี๊ยม ขึ้นรถม้าแล้วมุ่งหน้ากลับ

ถนนข้างหน้าตกอยู่ในความมืดอีกครั้ง มีเพียงแสงจันทร์จาง ๆ ส่องผ่าน

ตามที่เจ้าของร้านบอก นางย้อนกลับไปราวสองลี้และเห็นทางแยกอยู่บนถนน จึงเดินไปอีกทางหนึ่ง

แม้มันจะถูกปกคลุมไปด้วยป่าทึบ แต่ทิวทัศน์ก็ชัดเจน

ดูเหมือนนางจะกลับเข้าเส้นทางแล้ว

แต่ในขณะนี้ นางได้ยินเสียงรถม้าดังมาจากด้านหลัง

นางมองย้อนกลับไป จึงทันได้เห็นรถม้ามุ่งเข้าสู่ถนนที่นางเพิ่งออกมา

นางต้องการหยุดรถม้าคันนั้น แต่รถม้าวิ่งเร็วเกินไปและหายไปในทันที

มีคนเข้าไปโดยมิได้ตั้งใจอีกแล้ว

ลั่วชิงยวนมิได้สนใจมากนัก บางทีคนที่เข้ามาโดยมิได้ตั้งใจนั่นอีกเดี๋ยวก็คงจะออกมาได้เหมือนนาง