ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 742

ลั่วหลางหลางตะโกนอย่างกังวล

เมื่อได้เห็นลั่วหลางหลาง รูปร่างหน้าตาซีดเซียวของนางดูไม่เหลือเค้าสตรีจากครอบครัวชั้นสูงเลย รูปร่างหน้าตาของนางดูทรุดโทรมและเหนื่อยล้าเท่านั้น

หากท่านมหาราชครูและท่านอาลั่วหรงเห็นลั่วหลางหลางในสภาพเช่นนี้ พวกเขาคงตรอมใจเป็นแน่

“หลางหลาง!” ลั่วชิงยวนก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วเพื่อช่วยประคองลั่วหลางหลาง

เมื่อลั่วหลางหลางเห็นนาง ก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง นางจำเสียงของอีกฝ่ายได้ และดวงตาของนางก็แดงก่ำด้วยความตื่นเต้น

แต่ประโยคแรกของนางนั้นกล่าวว่า “เจ้าบอกให้พวกเขาหยุดตีเถอะ มิเช่นนั้นเขาต้องถูกตีจนตายแน่!”

ลั่วชิงยวนสะดุ้งเล็กน้อย ชี้ไปที่ฟ่านซานเหอที่ถูกทุบตีแล้วพูดว่า “เขาทรยศเจ้า! ดูสิว่าตอนนี้เจ้าเป็นเช่นไร ทั้งหมดเป็นความผิดของเขา แต่เจ้ายังออกหน้าพูดแทนเขาอีกหรือ?”

ใบหน้าของลั่วหลางหลางซีดเซียว และนางคว้าแขนของลั่วชิงยวนอย่างขอร้อง “ได้โปรดเถอะ ชิงยวน”

ลั่วชิงยวนกัดฟันและขอให้เซียวชูและคนอื่น ๆ หยุด

เฉินซวนอี๋กลับมาอีกครั้งโดยมีนางรับใช้คอยประคอง และพาฟ่านซานเหอออกไปอย่างรวดเร็ว

“พระชายา ลั่วหลางหลางสบายดี ไม่มีใครรังแกนางทั้งนั้น” เฉินซวนอี๋ยิ้มอย่างเย็นชา

ลั่วหลางหลางหลบสายตา

นางไม่มีอะไรจะพูด

แต่เมื่อลั่วชิงยวนมองดูรูปร่างหน้าตาซีดเซียวของลั่วหลางหลาง นางแตกต่างไปจากเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง ถึงนางจะบอกว่านางมิได้ถูกรังแก ลั่วชิงยวนก็ไม่มีวันเชื่อ!

ลั่วชิงยวนจับมือเย็นเฉียบของลั่วหลางหลาง และพยายามแสดงความกล้าหาญให้นาง "หลางหลาง มิต้องกลัว ข้าจะตัดสินให้เจ้าเอง!"

ลั่วหลางหลางมองนางอย่างมีความรู้สึก ดวงตาของอีกฝ่ายไม่บริสุทธิ์เหมือนแต่ก่อนอีกต่อไป ตาคู่นั้นซับซ้อนมากจนมิอาจอ่านออกได้

ลั่วหลางหลางพยายามฝืนยิ้มอย่างเต็มที่และจับมือของลั่วชิงยวนไว้ “ข้ามิเป็นอะไร”

“เจ้ามิต้องกังวลเรื่องข้าหรอก”

“เลิกพูดเรื่องข้าได้แล้ว ใบหน้าเจ้าหายดีตั้งแต่เมื่อใด? เราไปคุยกันข้างในเถอะ”

ลั่วหลางหลางจับแขนของลั่วชิงยวนไว้ แล้วดึงนางออกไป

เฉินซวนอี๋มิพอใจอย่างที่สุดและเอ่ยปากด้วยรอยยิ้ม “จวนเราคับแคบเกินไป ท่านอ๋องและพระชายาพาคนมาด้วยมากมาย อยู่ที่นี่คงมิสะดวก หม่อมฉันเกรงว่าเราจะมิได้ต้อนรับอย่างสมเกียรติ"

“มิสู้ให้หม่อมฉันส่งคนไปหาโรงเตี๊ยมเพื่อจัดหาที่พักให้พวกท่านดีกว่าหรือ”

"ไม่ต้องห่วง เราจะหาโรงเตี๊ยมที่ดีที่สุดในเมืองซีหยางให้อย่างแน่นอน! พวกท่านเดินทางมาไกล และหม่อมฉันจะไม่มีวันปฏิบัติต่อพวกท่านอย่างบกพร่องแน่!"

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ การแสดงออกของลั่วหลางหลางก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย นางลังเล