ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 745

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ลั่วชิงยวนก็นึกประหลาดใจเล็กน้อย “กิจการจะถูกยกให้คนอื่นงั้นหรือ? ยกให้ใครหรือพี่สะใภ้?” การกล่าวแสดงความสนิทสนมอย่างกะทันหันของลั่วชิงยวนทำให้นางหวังเกิดหวาดระแวง

นางผุดกายยืนขึ้นโดยมีลูกสาวอยู่ในอ้อมแขนและทำท่าจะตีจาก “พวกท่านเป็นใครกันแน่ ข้ามิเคยพบพวกท่านมาก่อน พวกท่านเกี่ยวข้องกับกิจการของสามีข้าจริง ๆ หรือ?”

“สามีของข้าหายตัวไปหลายวันแล้ว ข้ามิรู้เรื่องอะไรเลย พวกท่านควรไปหาคนอื่น”

นางหวังอุ้มลูกของนางและกำลังจะจากไป

เด็กน้อยในอ้อมแขนของนางเริ่มไออีกครั้ง นางหวังที่หวาดกลัวรีบนั่งลงและรินน้ำให้เด็กน้อยกิน

เด็กน้อยไออย่างรุนแรงและใบหน้าของนางก็แดงก่ำ

นางหวังตบหลังลูกสาวอย่างรวดเร็วแล้วตะโกนว่า “ใครก็ได้ เร็วเข้า เอายามาเร็วเข้า!”

ก่อนที่นางรับใช้จะนำยามา ลั่วชิงยวนก็ก้าวไปข้างหน้าและแตะหน้าผากของเด็ก สัมผัสได้ถึงความร้อนเล็กน้อยราวกับเด็กน้อยจะเป็นหวัด

แต่นางไอแรงมากจนดูคล้ายจะหายใจไม่ออก

โดยเฉพาะตอนที่นางหวังกอดนางไว้ในอ้อมแขนแน่น เขย่านางขึ้นลงเพื่อปลอบนาง เพราะเด็กทั้งไอและร้องไห้ไปพร้อม ๆ กัน

หากขาดอากาศหายใจก็จะทำให้เสียชีวิตได้ง่าย

ลั่วชิงยวนรีบคว้าเด็กจากอ้อมแขนของนางหวัง วางร่างของนางลงบนพื้นแล้วหยิบขวดยาออกมาป้อนยาให้นาง

“เจ้ากำลังทำอะไร?! อย่าแตะต้องลูกสาวของข้า!” นางหวังปกป้องลูกสาวอย่างกระตือรือร้นและรีบวิ่งไปอย่างกังวล

ฟู่เฉินหวนยืนขึ้นและหยุดนางหวังไว้

ลั่วชิงยวนลูบหลังเด็กหญิง เมื่อกลืนยาลงไปแล้ว ยาก็เริ่มออกฤทธิ์ ในที่สุดเสียงไอก็หยุดลง

“เจ้ายังรู้สึกมิสบายอยู่หรือไม่?” ลั่วชิงยวนถาม

เด็กหญิงตัวเล็กส่ายหัวแล้วรีบเข้าไปกอดนางหวัง “ท่านแม่”

เมื่อเห็นว่าเด็กไม่เป็นอะไรอันตราย นางหวังก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งอก

นางรับใช้หายใจหอบและนำยามา “นายหญิง ยามาแล้ว!”

นางหวังจ้องมอง “กว่าจะเอายามาได้ คุณหนูเกือบจะต้องตายอยู่แล้ว!”

“คราวหน้าพกยาติดตัวไว้ด้วย!”

นางรับใช้ก้มศีรษะเป็นเชิงขอโทษ “เจ้าค่ะ”

ลั่วชิงยวนพยักหน้าอย่างครุ่นคิด เรื่องนี้ฟังดูแปลกประหลาดอยู่มิน้อยจริง ๆ

นางถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น “พี่สะใภ้บอกว่ากิจการกำลังจะกลายเป็นของคนอื่น ท่านจะโยกย้ายให้ผู้ใด พี่สะใภ้มิเข้าใจเรื่องการค้า ข้าเลยกังวลมิน้อยว่าท่านจะถูกโกง”

นางหวังตอบว่า "ตระกูลฟ่านของสมาคมการค้าเฟิงตู ข้าเองก็มิกล้าปฏิเสธหรือตัดสินใจอะไร ข้ามิเข้าใจเรื่องการค้าเลย"

“ข้าวางแผนจะเก็บเงินแค่สามหมื่นตำลึงเท่านั้น ซึ่งเพียงพอสำหรับข้าและลูกที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ลั่วชิงยวนก็ตกตะลึง

สมาคมการค้าเฟิงตู… ตระกูลฟ่านหรือ?

“พี่สะใภ้ ท่านกำลังพูดถึงฟ่านซานเหอหรือไม่? ข้าเคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับบุรุษผู้นี้ แต่ข้าได้ยินว่าเขาเป็นคนเรียบง่ายและซื่อสัตย์ แต่มิใช่พ่อค้า”

นางหวังส่ายหน้า “ข้าเองก็ไม่รู้เรื่องนี้ แต่คนที่มาติดต่อซื้อกิจการกับข้าคือฮูหยินของเขา ที่มีนามว่าเฉินซวนอี๋ นางดูเข้าใจวิธีการทำกิจการ”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ นางหวังก็เริ่มสนใจและเริ่มนินทานาง

“อันที่จริงข้ารู้จักตระกูลเฉินมานาน เฉินซวนอี้เติบโตที่ซีหยาง แต่นางมิเคยมีพรสวรรค์ในการทำธุรกิจมาก่อน”

“แต่หลังตบแต่งออกเรือนไป นางก็กลายเป็นคนมีความรู้และช่ำชองเรื่องการค้ามากขึ้น! หมอดูบอกว่าเฉินซวนอี๋กำลังจะแต่งงานกับคนที่ใช่ ฟ่านซานเหอจะเสริมดวงให้ฮูหยินของตัวเอง!”