ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 768

ทุกคนตกใจและไล่ตามนางไป

“พระชายา พระชายา อย่านะเจ้าคะ!”

“นี่เป็นความผิดของฟ่านซานเหอ มิเกี่ยวอะไรกับหลิ่วซิ่งเอ๋อร์!”

“นางน่าสงสารพอแล้ว พระชายา โปรดปล่อยนางไปเถิดเจ้าค่ะ”

ลั่วชิงยวนพูดอย่างเย็นชา “ข้าต้องพาหลิ่วซิ่งเอ๋อร์ออกไป หากเจ้ายังต้องการไปที่หอฝูเสวี่ยก็แค่หุบปากเสีย!”

พวกนางมิสามารถหยุดลั่วชิงยวนได้ ดังนั้นพวกนางจึงเลิกล้มความพยายามที่จะเกลี้ยกล่อม

คนในหออี๋ชุนหลายคนเห็นฉากนี้

แม้แต่แม่เล้าแห่งอี๋ชุนหยวนก็ยังรีบมา นางจะปล่อยให้ลั่วชิงยวนพาคนออกไปง่าย ๆ ได้เยี่ยงไร

กลุ่มคนมาล้อมรอบ แต่ลั่วชิงยวนเตะพวกเขาออกไปทีละคน ด้วยแรงผลักดันอันฮึกเหิม

“วันนี้ข้าจะเอานางผู้นี้ไป! หากใครมิกลัวตายก็ดาหน้าเข้ามา!”

ลั่วชิงยวนคว้าข้อมือของหลิ่วซิ่งเอ๋อร์ไว้แน่นจนหลิ่วซิ่งเอ๋อร์เจ็บปวด ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความทรมาน แต่นางก็มิสามารถดิ้นหลุด และถูกลากไป

ในตอนแรก มีคนต้องการหยุดนาง แต่ในฝูงชนเกิดกระซิบกันว่า “นี่คือพระชายาอ๋อง ท่านอ๋องก็อยู่ข้างหลังนาง ใครกล้าขวาง ก็มิต่างจากหาเรื่องตาย”

ฟู่เฉินหวนเอามือไขว้หลังแล้วเดินตามลั่วชิงยวนไปอย่างช้า ๆ

แม้ว่าเขาจะมิได้พูดอะไรสักคำ แต่ใครก็สามารถเห็นความเอ็นดูและความเอาใจใส่ของเขาที่มีต่อสตรีที่อยู่ตรงหน้าเขาได้

เขาปล่อยให้นางพาหลิ่วซิ่งเอ๋อร์ไป ปล่อยให้นางก่อเหตุวิวาทในหออี๋ชุน

แม้ว่าเขาจะมิได้ทำอะไรเลย แต่เขาก็บอกทุกคนอย่างชัดเจนว่าเขาหนุนหลังนางอยู่

แม่เล้ามิกล้าก่อปัญหาและเรียกคนกลับ

ดังนั้นท่ามกลางสายตาของทุกคน ลั่วชิงยวนพาหลิ่วซิ่งเอ๋อร์ออกไปอย่างหยิ่งผยอง และผลักนางเข้าไปในรถม้า

รถม้ามุ่งหน้าไปยังโรงเตี๊ยม

หลิ่วซิ่งเอ๋อร์นั่งอยู่ในรถม้า ตัวสั่นและร้องไห้ มิกล้าเงยหน้า นางรู้ว่าครั้งนี้นางตายแน่

ลั่วชิงยวนและฟู่เฉินหวนมองหน้ากัน แต่มิพูดอะไร

หากเดามิผิด สาเหตุที่อวี๋ซวี่หลินมิได้ออกจากเมืองจนถึงตอนนี้ก็เพราะหลิ่วซิ่งเอ๋อร์