ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 790

“ก่อนหน้ามิได้เป็นเช่นนี้” เซียวชูรู้สึกรู้สึกหวาดกลัวอย่างมาก

สิ่งที่ลั่วชิงยวนเห็นคือกลิ่นอายของศพกองเป็นภูเขาที่ปกคลุมทั่วทั้งหมู่บ้าน อีกทั้งเข็มทิศก็ยังสั่นอย่างรุนแรง

“เจ้ารอช่วยเราอยู่ตรงนี้ หาทางรวบรวมคนของเจ้ามาให้หมด ข้าจะผิวปากให้สัญญาณ หากเจ้าได้ยินเสียงผิวปากยามใด ก็เข้ามารับพวกเรา!”

หลังจากที่ลั่วชิงยวนพูดจบก็พุ่งเข้าไปข้างในทันที

เซียวชูคว้าตัวนางแล้วพูดว่า “พระชายา ท่านจะเข้าไปคนเดียวหรือ? หมู่บ้านนี้ดูแปลกประหลาดมาก ท่านเข้าไปคนเดียวอันตรายเกินไปขอรับ”

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว “หากไม่มีใครพบเรา เราก็จะออกไปจากที่นี่มิได้! เจ้าฟังข้า รีบรวบรวมคนให้เร็วที่สุด เร็วเข้า”

จากนั้นลั่วชิงยวนก็มอบขวดยาให้เขาอีกขวด "เมื่อคนอื่น ๆ มาถึงแล้ว ให้แต่ละคนกินคนละหนึ่งเม็ด"

เซียวชูพยักหน้า “เช่นนั้นพระชายาโปรดระวังด้วยขอรับ!”

......

หมู่บ้านตั้งอยู่ในหุบเขาที่มีพื้นที่ราบต่ำ ตอนนี้แสงสีแดงทอประกายทั่วหมู่บ้าน ทำให้หมู่บ้านถูกย้อมไปด้วยสีแดงฉาน

ลั่วชิงยวนเดินลงไปตามทางลาดและเข้าไปในหมู่บ้าน เสียงดนตรีอันสนุกสนานดังก้องไปถึงหูของนาง

นางสะดุ้งเล็กน้อย ค่อย ๆ เดินเข้าไปหาแหล่งที่มาของเสียงนั้น

ระหว่างทางนางมิเห็นใครเลย แต่ละบ้านแขวนโคมไฟที่มีตัวอักษรว่า “ความสุข” เขียนติดอยู่

ลั่วชิงยวนค่อย ๆ เดินเข้าไป เสียงนั้นยิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ

ผู้คนในหมู่บ้านรวมตัวกัน ตีกลองและตีฉาบหน้าบ้านหนึ่งหลัง บรรยากาศครึกครื้นมาก

แต่ท่ามกลางความครึกครื้นกลับมีความเงียบสงบที่น่าขนลุกอยู่ด้วยเช่นกัน

ชาวบ้านเหล่านั้นเพียงตีกลอง ตีฉาบ และเปล่าขลุ่ย แต่มิพูด มิส่งเสียงโห่ร้อง ชาวบ้านที่อยู่ใกล้ ๆ ต่างก็ยืนดูอยู่เงียบ ๆ โดยมิพูดอะไรแม้แต่คำเดียว

ความเงียบนั้นน่าขนลุกเกินไป

นางยื่นหน้าตรงกำแพงออกไปดูอย่างระมัดระวัง ท่ามกลางแสงสีแดง ลั่วชิงยวนค้นพบว่าคนเหล่านี้มีกลิ่นยารุนแรง

และมีกลิ่นศพปนอยู่ด้วย เข็มทิศในอ้อมแขนของนางสั่นมิหยุด

ชาวบ้านเหล่านี้ดูแปลกมาก ใบหน้าของทุกคนดูไร้อารมณ์ แข็งทื่อราวกับศพ แต่พวกเขายังขยับร่างกายได้