ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 802

“หากข้าบอกว่านับได้ เช่นนั้นหนังสือหย่าฉบับนี้ก็ต้องมีผล!”

ฟ่านซานเหอตกใจเมื่อได้ยินสิ่งนี้ เขามองไปที่ประตูและเห็นหญิงชราถือไม้เท้ามา

เพียงแต่ว่าตอนนี้ฮูหยินผู้เฒ่าฟ่านดูชรามากขึ้นและซูบเซียวลงกว่าเดิมมากเมื่อเทียบกับตอนที่จากเมืองหลวงมา

“ท่านย่า! ท่านกลับมาได้อย่างไร?”

ฮูหยินผู้เฒ่าฟ่านเดินเข้ามาช้า ๆ ด้วยไม้เท้า ฟ่านซานเหอเดินไปทักทายนาง แต่ฮูหยินผู้เฒ่าฟ่านกลับใช้ไม้เท้าดันเขาออกไป

“อย่ามาแตะต้องตัวข้า!”

“เจ้ายังมีหน้ามาถามข้าว่ากลับมาได้อย่างไรอีก ภรรยาแสนดีของเจ้าเกือบมิให้ข้ากลับมาแล้ว!”

“หากมิใช่เพราะคนของท่านอ๋องช่วยข้าไว้ ตอนนี้เจ้าคงเห็นศพของข้าไปแล้ว!”

ฮูหยินผู้เฒ่าฟ่านโกรธมาก

ลั่วหลางหลางรีบก้าวไปข้างหน้า “ฮูหยินผู้เฒ่าฟ่าน…”

ฮูหยินผู้เฒ่าฟ่านมองลั่วหลางหลางด้วยความสงสาร ตบไหล่นางเบา ๆ “เด็กดี เจ้าไปเถิด พวกเราตระกูลฟ่านผิดต่อเจ้าเอง”

ฮูหยินผู้เฒ่าฟ่านพูดขณะหยิบกล่องผ้าออกจากแขนเสื้อแล้วยื่นให้นาง “คนแก่อย่างข้ามิเหลือสิ่งใดให้เจ้าแล้ว นี่คือสิ่งที่เจ้าควรเก็บไว้”

“ถือว่าเป็นการชดเชยจากตระกูลฟ่านของเรา!”

“ต่อไปเจ้าจงไปกับพระชายาเถิด มิต้องกังวลเรื่องของพวกเราอีกต่อไปแล้ว”

ลั่วหลางหลางเก็บข้าวของและถามอย่างลังเล “แล้วท่านเล่า ฮูหยินผู้เฒ่า?”

“ข้าจะไปปฏิบัติธรรมบนภูเขา และมิคิดจะกลับมาอีกแล้ว”

ลั่วหลางหลางพยักหน้า

ด้วยมีฮูหยินผู้เฒ่าฟ่านอยู่ด้วย ลั่วหลางหลางจึงแยกทางกับตระกูลฟ่านอย่างเป็นทางการ

ลั่วหลางหลางและลั่วชิงยวนกลับมาที่โรงเตี๊ยม