ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 806

ทันใดนั้น ระยะห่างที่ลดลงก็ทำให้ร่างกายของฟู่เฉินหวนแข็งทื่อ

ใบหน้างดงามนั้นเผยให้เห็นรอยยิ้มที่ลึกลับแปลกประหลาด และดวงตาคู่งามลึกล้ำมากจนมิสามารถอ่านได้

“เพราะหม่อมฉันมิใช่ลั่วชิงยวน” เสียงแผ่วเบาดังขึ้น ซึ่งทำให้ฟู่เฉินหวนขนลุกไปทั้งตัว

ฟู่เฉินหวนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

ใบหน้าที่อยู่ตรงหน้าเขา อดมิได้ที่จะหัวเราะออกมา

“นี่ท่านขลาดกลัวหรือ?” ลั่วชิงยวนอดหัวเราะมิได้

ฟู่เฉินหวนสะดุ้งกลับมามีสติอีกครั้ง ขมวดคิ้วมองนาง “เจ้าแกล้งข้าหรือ?”

ฟู่เฉินหวนพูดพลางจะคว้าแขนนางไว้

ลั่วชิงยวนลุกขึ้นยืนและวิ่งหนีไปทันที เสียงหัวเราะสดใสดังก้องอยู่ในสวนอันเงียบสงบ

ฟู่เฉินหวนลุกขึ้นและไล่ตามนางไป

แต่เขามิสามารถจับลั่วชิงยวนได้

ลั่วชิงยวนหลุดจากมือเขาไป ทิ้งท้ายไว้เพียงประโยคเดียว

“วงแหวนแห่งเวทได้ถูกจัดตั้งขึ้นแล้ว อีกมินานก็จะได้ผล หากสังเกตท้องฟ้าเหนือเมืองหลวงว่ามีเมฆดำ ก็อาจพบที่หลบซ่อนของคนชุดดำผู้นั้น”

“แต่ท่านมีเวลาเพียงเก้าวัน”

เพราะปฏิกิริยาดังกล่าวจะคงอยู่เป็นเวลาสูงสุดเพียงเก้าวันเท่านั้น หลังจากนั้นจะมิเกิดขึ้นอีก

แน่นอนว่าลั่วชิงยวนมิคิดจะไปจับตัวคนผู้นั้นด้วยตัวเอง เมืองหลวงใหญ่เพียงนี้นางวิ่งจนตายกันไปข้างก็มิอาจจับลั่วฉิงได้

ฟู่เฉินหวนตกใจเล็กน้อย

ลั่วชิงยวนกลับมาที่ห้อง เดาว่าในขณะนี้ลั่วฉิงคงกำลังเจ็บปวดอยู่

แต่อีกฝ่ายคงมิทันคิดได้เร็วนักว่า สิ่งที่ตนประสบอยู่จะเป็นผลกรรมจากการสลับชะตาด้วยวงแหวนแห่งเวท

ลั่วฉิงน่าจะต้องเจ็บปวดเช่นนี้ไปอีกสักพัก

คนต่อไปคือลั่วเยวี่ยอิง!

ลั่วชิงยวนค้นพบว่า หากนางและฟู่เฉินหวนสามารถร่วมมือกันเช่นนี้ได้นาน ๆ สิ่งต่าง ๆ ก็จะเป็นไปอย่างราบรื่นแน่นอน

ดังนั้น ตัวปัญหาอย่างลั่วเยวี่ยอิงจะต้องถูกกำจัดทิ้ง

“พระชายา นี่ก็ดึกแล้ว เหตุใดท่านมิพักผ่อนบ้างเล่าเจ้าคะ?” จือเฉายื่นชาให้นาง

“เจ้าไปพักผ่อนเถอะ มิต้องห่วงข้า”

จือเฉารับคำ และออกจากห้องไป