ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 825

ลั่วไห่ผิงกำลังนั่งอย่างกังวล เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นเห็นลั่วชิงยวนเดินเข้ามา ใบหน้าของเขาก็ดูแย่ลง

“ในเมื่ออัครเสนาบดีลั่วต้องการให้ท่านอ๋องยอมรับลั่วเยวี่ยอิงเป็นอนุของเขา เขามิควรถามข้าด้วยรึ?”

เมื่อลั่วไห่ผิงได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของเขาก็ซีดเซียว “ลั่วชิงยวน! เจ้าหมายความเยี่ยงไร?!”

ลั่วชิงยวนยิ้มอย่างเย็นชา นั่งลงช้า ๆ ไขว่ห้างแล้วพูดว่า “อย่างที่อัครเสนาบดีลั่วขอร้องท่านอ๋อง ก็ขอร้องข้าอย่างที่ทำกับเขาด้วยสิ”

ลั่วไห่ผิงดูบูดบึ้งและพูดด้วยความโกรธ “มิว่าอย่างไร เจ้าก็ยังเป็นลูกสาวของข้า! เจ้ามิเชื่อฟังและมิกตัญญู มิกลัวที่จะถูกฟ้าผ่าตายหรืออย่างไร?!”

ลั่วชิงยวนหัวเราะเยาะ “ตอนนี้ที่มีเรื่องต้องขอร้องข้า ก็นึกได้ว่าข้าเป็นลูกสาวท่านแล้วรึ?”

“หากท่านมิบอกข้า ข้าคงคิดว่าท่านเก็บข้ามาเลี้ยงเสียอีก”

ลั่วชิงยวนตัวจริงได้เสียชีวิตไปเพราะการใส่ร้ายของลั่วเยวี่ยอิง ตอนนี้นางไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับลั่วไห่ผิง นางมิกลัวฟ้าฝนอะไรทั้งนั้น

คนที่สมควรตายก็คือ ลั่วไห่ผิง!

“เรื่องของการรับอนุนั้นขึ้นอยู่กับท่านอ๋อง หาได้เกี่ยวอันใดกับเจ้าไม่ มันมิได้ขึ้นอยู่กับเจ้าว่าเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย!”

ลั่วไห่ผิงกล่าวอย่างเย็นชา

ลั่วชิงยวนหัวเราะเบา ๆ “จริงหรือ? แต่ตราบใดที่ข้ามิเห็นด้วย ก็มีหลายวิธีมากมายที่จะขัดขวาง ลั่วเยวี่ยอิงอย่าหวังว่าจะได้แต่งงานเข้าสู่ตำหนักอ๋องอย่างสงบสุขเลย”

“ถึงนางจะได้แต่งเข้ามา ข้าก็รับรองได้ว่านางจะไม่มีวันอยู่สุขสบาย!”

ลั่วไห่ผิงโกรธมากจนตบโต๊ะแล้วลุกขึ้นยืน “ลั่วชิงยวน พอได้แล้ว!”

แต่นอกจากจะอารมณ์เสียเช่นนี้แล้ว ลั่วไห่ผิงก็มิรู้จะทำอย่างไรต่อไป

เพราะตอนนี้เขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับลั่วชิงยวนแล้ว

ลั่วชิงยวนเห็นลั่วไห่ผิงโกรธ นางก็ยิ้มแล้วพูดว่า “เช่นนั้นก็ขอร้องข้าสิ”

“เจ้า!” เขาชี้ไปที่นางด้วยความโกรธ โกรธจนมือไม้สั่น

ลั่วชิงยวนมองลั่วไห่ผิงอย่างเย็นชา “หรือไม่ก็บอกข้ามาว่า แม่ของข้าถูกขังอยู่ที่ใด”

“ข้าต้องการรู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับนาง!”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ การแสดงออกของลั่วไห่ผิงก็เปลี่ยนไปอย่างมาก เขามองนางด้วยความตกใจ

ลั่วชิงยวนมองไปที่ลั่วไห่ผิง ใบหน้าของเขาแก่ลงกว่าเมื่อก่อนมาก ดวงตาของเขาเหนื่อยล้า คิ้วมักจะย่นหากัน ทำให้เกิดรอยย่นตรงกลาง

จะเห็นได้ว่าช่วงนี้สิ่งต่าง ๆ สำหรับลั่วไห่ผิงแล้วมิค่อยราบรื่นนัก และมีความกังวลในใจมากมาย