ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 83

หลังจากควันจางลง ชายคนนั้นก็ตื่นขึ้นและมองสถานการณ์ตรงหน้าด้วยความฉงนสงสัย "นี่มันเกิดอะไรขึ้น?"

"กลับไปที่ห้องของเจ้าซะ จงอยู่แต่ในนั้น คืนนี้อย่าได้ออกมาข้างนอกอีก" หลังจากที่ลั่วชิงยวนพูดจบนางก็ลุกขึ้นแล้วจากมา

วิญญาณร้ายที่ถูกปล่อยออกมาจากอาคมชุมนุมปีศาจนี้มีพลังมหาศาล จนทำให้จิตใจผู้คนสับสนและทำให้พวกเขาเสียสติคลุ้มคลั่งราวกับถูกผีสิง

แต่เมื่อนางมองลงไปในบ่อน้ำ นางก็ไม่คิดว่า เรื่องราวจะวุ่นวายได้ถึงขนาดนี้แม้ว่าพลังงานอันชั่วร้ายนั้นจะแข็งแกร่งไม่น้อยก็ตาม

เป็นไปได้ไหมว่า… สิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้มีสาเหตุมาจากสิ่งอื่น?

ที่ลานกว้างเกิดเสียงดังอึกทึกขึ้นหลังจากที่ลั่วชิงยวนจากไป ทั่วทั้งลานเต็มไปด้วยความสับสนวุ่นวาย

ไม่เพียงแต่คนรับใช้เท่านั้นที่เสียสติ แต่องครักษ์ที่เข้ามาจับกุมคนพวกนั้นก็คลุ้มคลั่งตามไปด้วย พ่อครัวคนหนึ่งใช้มีดทำครัวเป็นอาวุธทำร้ายคนไปทั่วจนทำให้มีผู้ได้รับบาดเจ็บหลายต่อหลายคน กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ

ประตูทางเข้าตำหนักถูกคนกลุ่มหนึ่งปิดตายเอาไว้ พวกเขาไม่กล้าเปิดมันออกไป

และเซียวชูก็ง่วนอยู่กับการควบคุมผู้คนที่คุลุ้มคลั่งอยู่ที่เรือนชั้นในของตำหนักจึงไม่อาจมาดูแลสถานการณ์บริเวณนี้ได้

ลั่วชิงยวนก้มลงมองผ่านรอยแยกของประตูเพื่อสังเกตสถานการณ์ภายใน ผู้คนมากมายกระจัดกระจายการไปซ่อนตัวตามมุมต่างๆ รวมไปถึงแม่บ้านเติ้งด้วย

และพ่อครัวที่ถือมีดทำครัวอยู่ในมือก็ยังถือมีดทำครัวไล่ฟันคนอื่น ๆ อย่างดุเดือด เขาเกือบจะไปถึงบริเวณที่แม่บ้านเติ้งซ่อนอยู่รอมร่อ

“เปิดประตูให้ข้าเข้าไป”

เหล่าคนรับใช้ต่างตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก “พระชายา ในนั้นมีคนถือมีดทำครัวกำลังคุลุ้มคลั่งอยู่ ท่านจะเข้าไปหาความตายหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

“ในเรือนนั้นยังมีคนอยู่ ไม่คิดจะไปช่วยพวกเขาเลยรึ? เปิดประตูเดี๋ยวนี้!” ลั่วชิงยวนตั้งใจแน่วแน่

ทันใดนั้นก็มีเสียงกรีดร้องออกมาจากข้างใน เหล่าคนที่คลุ้มคลั่งจับคนรับใช้ที่ซ่อนตัวอยู่หลังพุ่มไม่ได้ จึงกระโดดเข้าไปตะครุบคนรับใช้ตรึงไว้ที่พื้น เสียงกรีดร้องดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า

เสียงนั้นบีบคั้นหัวใจอย่างที่สุด

ลั่วชิงยวนจึงเปิดประตูและรีบเข้าไปในนั้นอย่างไม่สนว่าใครจะขวาง คนแรกที่นางได้พบคือพ่อครัวที่กำลังถือมีดอยู่ในมือ ผู้คนข้างนอกต่างหวาดกลัวและปิดประตูตำหนักจนเหลือเพียงรอยแยกเล็ก ๆ เท่านั้น พวกเขามองดูสถานการณ์ภายในด้วยความกระวนกระวายใจ

พ่อครัวเสียสติและฟันนางด้วยมีดทำครัวที่เปียกชุ่มไปด้วยเลือด ลั่วชิงยวนหลบอย่างใจเย็นและใช้ไม้ตีข้อมือของพ่อครัวอย่างแรง นางตีเขาหลายต่อหลายครั้งจนกระทั่งพ่อครัวจับมีดทำครัวไม่อยู่มือ และเพียงเหวี่ยงแขนครั้งเดียวมีดทำครัวเล่มนั้นก็พุ่งเข้าหาแขนของลั่วชิงยวนจนทำให้เกิดบาดแผลที่ยาวบนแขนของนาง

นางสูดลมหายใจด้วยความเจ็บปวด ก่อนปาดเลือดที่ไหลอยู่บนแขน วาดเป็นอักขระเวทย์ไว้ตรงกลางระหว่างคิ้วของพ่อครัวผู้นั้น

นั้นทำให้วิญญาณชั่วร้ายสลายไป และพ่อครัวก็กลับมาเป็นปกติในทันที

เมื่อเห็นว่าทุกอย่างกลับสู่ปกติ แม่บ้านเติ้งก็รีบก้าวออกมาด้วยความกังวลทันที "พระชายา ท่านได้รับบาดเจ็บ!"

แม่บ้านเติ้งคว้าแขนของนางขึ้นมาด้วยความประหม่า ก่อนหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาพันเป็นผ้าพันแผลให้นาง แต่ลั่วชิงยวนปรามนางไว้ "ไม่ใช่ตอนนี้!" บริเวณนี้ยังมีคนที่คลุ้มคลั่งอยู่อีกสองสามคน

แม่บ้านเติ้งนึกโกรธและตะโกนใส่ประตูทางเข้าตำหนักทันที "ทำไมพวกเจ้ายังไม่เข้ามาช่วยอีก?!"

เมื่อทุกคนได้ยินเสียงเช่นนั้น พวกเขาก็รู้สึกตัวและกุลีกุจอเข้ามาทันที ทุกคนร่วมแรงร่วมใจกันเพื่อควบคุมคนเสียสติที่เหลือ ลั่วชิงยวนวาดอักขระเวทย์สองสามครั้ง และรักษาให้คนเหล่านั้นกลับเป็นปกติทันที

ทุกคนต่างตกตะลึง ไม่มีใครคาดคิดเลยว่า พระชายาจะมีความสามารถเช่นนี้ด้วย

“พระชายา ขอบพระทัยที่ช่วยพวกเราเอาไว้เพคะ!” ผู้ที่ได้รับบาดเจ็บเหล่านั้นต่างรู้สึกขอบคุณลั่วชิงยวนเป็นอย่างมาก

ลั่วชิงยวนหยิบผ้าเช็ดหน้ามากดบาดแผลบนแขนของตัวเองเอาไว้ ขมวดคิ้วและพูดว่า "ไม่ต้องขอบคุณข้าหรอก กลับไปที่ห้องของพวกเจ้าเดี๋ยวนี้! ถ้ามีใครออกมาข้างนอก ก็ให้จับคนพวกนั้นไปรวมกับคนเสียสติพวกนั้นให้หมด!" หลังจากได้ยินสิ่งนี้ ทุกคนก็รีบกลับไปที่ห้องของตัวเองทีละคนสองคน

ในระหว่างทางกลับ สาวใช้หลายคนเริ่มกระซิบกระซาบกัน "ไม่นึกเลยว่าพระชายาจะกล้าหาญได้ถึงเพียงนี้ พ่อครัวหลี่ถือมีดทำครัวอยู่ในมือแท้ ๆ แต่พระองค์ก็ยังกล้าเข้าไป"

“ใช่ ข้าไม่ไม่คิดเลยว่า พระชายาจะสามารถจัดการคนบ้าพวกนั้นได้จริง ๆ แบบนี้ทั้งดูลึกลับและทรงพลังมากทีเดียว!”

“ก่อนหน้านี้เรามีอคติกับพระชายามากเกินไปหรือเปล่านะ?”