ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 839

“ก็เพราะหม่อมฉันบ้าถึงใจอ่อนกับท่านก็เพราะหม่อมฉันบ้า หม่อมฉันถึงได้ไว้ชีวิตลั่วเยวี่ยอิง!”

ฟู่เฉินหวนเดิมทีก็โกรธอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งโกรธจนเกือบจะเสียสติ

“ข้าขอเตือนเจ้า! อย่าได้แตะต้องนาง! หากสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้เกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง ข้าจะมิยอมปล่อยเจ้าไปง่าย ๆ แน่!”

ลั่วชิงยวนนึกถึงอาจารย์ที่ถูกลั่วไห่ผิงเผาจนกลายเป็นเถ้าถ่าน และตอนนี้ยังถูกลั่วเยวี่ยอิงโยนโถอัฐิทิ้ง ทั้งยังถูกนางเหยียบย่ำ

ลั่วชิงยวนเลือดลมพลุ่งพล่าน ควบคุมเจตนาฆ่าของตนไว้แทบมิไหว

พ่อลูกคู่นี้ ต้องตายทั้งคู่!

“หากเป็นเช่นนั้น หม่อมฉันก็จะบอกท่านไว้เลย ลั่วเยวี่ยอิง หม่อมฉันจะฆ่านางแน่!” น้ำเสียงของลั่วชิงยวนอำมหิตมาก

ในช่วงเวลานั้น นางเหยียบเท้าของฟู่เฉินหวนอย่างแรง

ลั่วชิงยวนหลุดออกมาได้ทันที ก็พยายามจะพุ่งออกไปที่ประตู

การแสดงออกของฟู่เฉินหวนเปลี่ยนไปเมื่อเขาเห็นสิ่งนี้ และเขาก็คว้าลั่วชิงยวนกลับมา “ลั่วชิงยวน อย่าบังคับให้ข้าต้องลงมือ!”

ดวงตาของลั่วชิงยวนเต็มไปด้วยเจตนาสังหาร นางยกมือขึ้นและต่อยฟู่เฉินหวนเข้าที่ใบหน้าอย่างแรง

ทั้งสองต่อสู้กันอีกครั้ง

ฟู่เฉินหวนลุกเป็นไฟด้วยความโกรธ ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นเย็นชา เขามิลังเลอีกต่อไป ตบเข้าที่หน้าอกของลั่วชิงยวนด้วยฝ่ามืออย่างรุนแรง

อั่ก...

ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงพุ่งเข้าใส่ ลั่วชิงยวนกระอักเลือดออกมาเต็มปาก

ก่อนที่ร่างของนางจะทันได้ตั้งตัว ฟู่เฉินหวนก็คว้าแขนของนางไว้อีกครั้งแล้วใช้ฝ่ามือทุบที่แขนของนางด้วยกำลังภายใน

จากนั้นก็ตบเข้าที่หลัง

ด้วยฝ่ามือแล้วฝ่ามือเล่า ลั่วชิงยวนรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรง เส้นลมปราณของนางเกือบจะระเบิดเพราะความเจ็บปวด และเลือดก็พุ่งออกมาอย่างรุนแรง

มีเลือดไหลออกมาจากมุมปากของนาง และนางก็คุกเข่าลงบนพื้นอย่างอ่อนแรง

ร่างกายเจ็บปวดและชาหนึบ

มองเห็นเพียงจือเฉาที่ร้องไห้รีบวิ่งเข้ามาและตะโกน "พระชายา!"

เสียงเย็นชามาจากด้านบน...

“เจ้าบังคับข้าเอง”

“ข้าทำลายวรยุทธ์ของเจ้าแล้ว”

“แม้นเส้นลมปราณได้รับความเสียหาย แต่ก็มิเป็นอันตรายถึงชีวิต”